Helaas, helaas. Ik had vandaag heel graag opnames voor een filmpje over Arles willen maken, maar daar is het niet het weer voor. Vanaf het moment dat ik op weg ga begint het namelijk te miezeren en het blijft de hele dag afwisselend miezeren en echt regenen.
De camera blijft dus droog, maar zelf kan ik wel tegen een stootje, dus trek ik er wel op uit. In plaats van beelden uit het zonnige Arles krijgen jullie echter wel beelden uit een somber Arles.
Eerst, zoals gebruikelijk, mijn slaapplek. Ik ben het klooster ingegaan. Of bijna dan toch. Ik sliep namelijk vlak onder een klooster dat hier op een rots staat met een paar indrukwekkende gebouwen.
Aangezien ik toch die kant op moest, ook nog een foto van dichterbij hieronder. Ik dacht trouwens eerst dat de enorme kerk horende bij het klooster gedeeltelijk ingestort was, maar ik ontdekte later dat deze nooit afgebouwd is. Later nog meer over dit klooster.
Ik wil namelijk eerst naar mijn hoofddoel van vandaag, een oude en kapotte waterleiding, oftewel een Romeins aquaduct. Deze staat zeven kilometer buiten Arles, dus dat is goed te doen.
Om er te komen vanaf de abdij moet je ook nog door een stukje natuurgebied, dat vooral door zijn ruwheid mooi is. Aan de beplanting naast de route zie je dat je de noordelijke invloeden nu echt achter je hebt gelaten. Hier staan hele andere planten en struiken en geen van allen heeft grote bladeren. Hier moet je hittebestendig zijn om te overleven.
Eenmaal ter plekke kijk ik verrukt om me heen. Het gemiddelde gezinnetje op vakantie klimt hier denk ik even uit de auto, roept wat over mooi, wat knap en 2000 jaar oud en vertrekt weer. Hier is echter veel meer aan de hand.
Om te beginnen gaat het niet om één viaduct, maar om twee die hier samenkomen. Op de foto hierboven is te zien dat er nog ruimte zit tussen de twee, iets verderop is die ruimte verdwenen.
Er is ook een enorm verschil in bouwstijl. De één heeft een fundament met gigantische stenen, de ander is wat rommeliger gebouwd en voor een belangrijk deel ook al ingestort.
De rommelige lijkt in dit geval de oudste en ik denk dat hij zo rommelig is omdat hij heel snel gebouwd moest worden. Arles was eerst het ondergeschoven kindje ten opzichte van Marseille, maar dat veranderde toen Marseille een tegenstander van Caesar ging steunen en die tegenstander verloor. Veel officiële functies verplaatsten toen naar Arles, wat zorgde voor een enorme groeistuip.
Iets verderop kun je trouwens lopen door het waterkanaal, ook wel uniek.
Hierna komt het water bij een rots waar het doorheen moest. Het stevig gebouwde aquaduct maakt hier in de rots een paar bochten.
Terwijl de andere simpelweg rechtdoor gaat. De reden waarom ik denk dat dat de oudste is.
Wat de meeste bezoekers zullen missen, is wat er aan de andere kant van de rots gebeurd. Ze zullen vinden dat het er steil afloopt en je er een mooi uitzicht hebt, maar daar gaat het niet om.
Om te begrijpen wat hier aan de hand is, moet je namelijk weten wat hier aan je voeten ligt. De stenen op de helling zijn de overblijfselen van wat sommigen wel noemen de grootste concentratie mechanische kracht uit het Romeinse rijk.
Het water liep hier niet zomaar de heuvel af richting stad, nee hier stonden twee keer zeven waterwielen in serie die samen een enorme graanmolen vormden. Samen voldoende om 10.000 inwoners van Arles van meel en daarmee brood te voorzien. Eigenlijk stond hier dus een immense fabriek.
Nu had ik hier graag een filmpje over gemaakt en ook lang gewacht in de hoop dat het nog droog zou worden, maar helaas. Zo lang gewacht overigens dat het daglicht al bijna weer gaat verdwijnen. Rap terug dus.
Ik zou nog terugkomen op het klooster, want dat is ook nog de moeite waard. Dit klooster was uitermate belangrijk in de 11e en 12e eeuw. Grote aantallen hoogwaardigheidsbekleders lieten zich hier begraven en gaven gul aan het klooster om een gang naar de hel te voorkomen. Ook kwamen pelgrims in zulke grote aantallen naar het klooster, dat ze een kapelletje hebben gebouwd voor de pelgrims, zodat het i het klooster wat rustiger werd.
De reden van al deze aanloop was een klein stukje hout dat een splinter van het kruis van Jezus zou zijn en in dit klooster werd bewaard. Door dit stukje hout te bezoeken, of gul te geven, werden al je zonden vergeven en sommige mensen konden dat goed gebruiken.
Vanaf de dertiende eeuw ging het snel bergafwaarts met het klooster, omdat er abten kwamen die vooral bezig waren met persoonlijk gewin en zo verdween dit ooit almachtige klooster in de vergetelheid. Grote gedeeltes werden zelfs gesloopt, zodat de steen gebruikt kon worden voor de kademuur in Arles.
Nu was dit niet het einde van mijn dag, maar wel het einde van het visuele verslag. Het was de hele dag al grauw en grijs, maar zonder licht is het helemaal lastig foto's maken. Ik ben Arles zelf namelijk nog ingegaan en heb daar, ondanks de regen, genoten van de sfeer die de stad uitademd. Genoten van amfitheater en gewone Romeinse theater en nog een aantal zaken.
Wat ik niet heb gezien was het terras van Van Gogh, want dat was opgeruimd voor de winter. Wel heb ik nog een Mac van binnen gezien om op te laden. Al met al dus een volle dag en na afloop kan ik Arles van harte aanbevelen voor een bezoek. Vergeet daarbij ook de omgeving niet.
Enkel nog een afsluiter. De regen in deze normaal zonnige plaats deed mij denken aan de Engelsen met hun regenachtige badplaatsen en in zo'n badplaats in Somerset is ooit een hilarische opname gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten