Dag 77: Utrechtse heuvelrug - En toen keerde de rust weer terug

Van meer dan veertig kampeerders naar drie.

Meer dan veertig kampeerders stonden er afgelopen nacht, waaronder twee groepen scouts. De volgende ochtend wanneer ik mijn tent uit kruip zijn we nog maar met vijf over en twee daarvan vertrekken een paar uur later.

Toch wel spijtig dat iedereen zo snel weer vertrekt na de boeiende afgelopen nacht met zijn mooie gesprekken. Vooral jammer dat Jim en Merlijn moeten vertrekken, want daar had ik nog wel wat bomen mee op willen zetten.

Overigens zorgen Jim en Merlijn nog wel voor een humoristisch moment. Nadat ik ze uit heb gelegd hoe bij de dichtstbijzijnde bushalte te komen, op het einde van het pad naar rechts en dan alsmaar rechtdoor, vertrekken ze. Kan niet fout gaan zou je denken met zulke eenvoudige instructies, maar dus wel.

Anderhalf uur na het vertrek van Jim en Merlijn stap ik op mijn fiets richting supermarkt en stroomdealer en een paar honderd meter van de paalcamping af zie ik ineens Jim en Merlijn op hun backpack zitten. Wat blijkt, ze dachten beiden dat de ander wel naar mijn instructies aan het luisteren was en waren beiden dus niet aan het opletten. Gevolg: Kilometers omlopen en ruim anderhalf uur doen over een stukje van twintig minuten. Toch wel handig om soms naar mij te luisteren dus.

Verder is het vandaag vooral een warme dag, dus veel zin om van alles te doen heb ik dan ook niet. Zodra ik voldoende stroom hem trek ik dan ook weer richting camping, waar we deze keer slechts kort bij het kampvuur zitten.

De scouts maakten nogal wat herrie vanmorgen bij het inpakken, de leiding voorop overigens, waardoor ik in ieder geval voor mijn doen vroeg richting mijn tent wil trekken. Dit gebeurd uiteindelijk toch nog iets later dan gedacht, omdat er nog even een gesprek ontstaat over cinema en dan vooral de Scandinavische cinema met bijrollen voor de Franse en Iraanse cinema. Altijd mooi om mede-liefhebbers van kwaliteit te ontmoeten in een wereld waarin het oppervlakkige entertainment zo de overhand heeft.

De grote onweersbuien die voor het einde van de avond voorspeld waren trekken gelukkig langs ons heen, nu maar hopen dat dat de rest van de nacht zo blijft. En na al dat omlopen van Jim en Merlijn lijken de Proclaimers me een mooie afsluiting.

Dag 49: Utrechtse heuvelrug - Moeder wat is het heet

Een dagje hitte uitzitten.

En dan zijn er nog mensen die de klimaatveranderingen ontkennen. Volgens mij valt niet meer te ontkennen dat voorjaren steeds warmer worden en daardoor de zomers gemiddeld natter en vooral wisselvalliger.

Ik ben de tel inmiddels kwijt hoeveel dagen we inmiddels hebben gehad met een temperatuur van 25 graden of meer, waaronder een aantal van rond of boven de 30 graden. Dat doet altijd veel mensen besluiten om met dat mooie weer dan maar de zomer in Nederland door te brengen en die zullen dan waarschijnlijk gaan balen vanwege de regen die in de zomer gaat volgen.

Voor mij was het een dagje rustig aan. Ik ga niet zwetend voor de camera staan en als ik iets ga bekijken, dan gaat de camera ook mee en maak ik er een filmpje van. Fietsen is ook al geen pleziertje met deze temperaturen, dus verkenningen heb ik ook geen zin in.

Uiteindelijk nog wel een rondje op de fiets gezeten, want de hele dag stilzitten gaat me inmiddels niet meer zo goed af. Ik begin gewend te raken aan dagelijks lichamelijke inspanningen. Gelukkig maar. Vooral mooi dat het stilzitten steeds lastiger aan het worden is, daar was ik veel te goed in.

Op het heetst van de dag zoek ik de airco op van de McDonalds om mijn accu's weer op te laden. Verder ook niet veel over te vertellen. Wel ontdek ik op de terugweg nog een andere plek en mogelijkheid om bepaalde accu's te laden, maar daar zeg ik nu nog verder niets over, want daar ga ik nog iets anders mee doen. Ik test dus weer jullie geduld.

Nu maar hopen dat de verkoeling die voor morgen beloofd is ook gaat komen en dan graag zonder teveel regen.

Dag 26: Onweer en wasdag

Weinig slaap, maar wel de was weer schoon.

Het was een wilde nacht. Althans, de weergoden gingen even goed los. Ik was al laat in slaap gevallen, want mijn lichaam reageert op de afkoeling in de avond door ineens actief te worden. Ik denk dat ik net een uur of twee geslapen had toen ik met donderend geraas wakker werd.

Het onweer dat eigenlijk voor eerder op de avond voorspeld werd, was alsnog gekomen. Gelukkig ging het meeste van het onweer midden over het park, maar op enig moment kwam het ook erg dicht bij de camping, met als gevolg vele krijsende kinderen. Er staan namelijk meerdere grootouders met hun jonge kleinkinderen op deze camping.

Het was een onweer waar maar geen einde aan leek te komen. Pas vlak voor de zonsopgang hield het weer op en toen wist ik dat het een lange dag zou worden. Vlak na zonsondergang begint het namelijk in de tent al goed warm te worden, waardoor slapen dan geen optie meer is.

Met een gebrek aan slaap ging ik dus de derde dag met een temperatuur boven de dertig graden in. Wat een feest. Al snel besloot ik dat dit niet een dag zou worden om veel te doen, maar om de tijd en de zon toch nog nuttig te besteden heb ik er maar een wasdag van gemaakt. Met zoveel zon drogen kleren immers snel.

Tegen de tijd dat de avond begon te vallen en ik normaal op zoek naar wild zou gaan, deze keer maar besloten om een avond over te slaan. Ik had gewoon de puf niet om er nog op uit te trekken. Un jour sans dus.

Dag 25: Veluwe - Heet en een bambicrèche

Overdag zit ik de hitte uit, in de avond een ongekende hoeveelheid wild.

Dit is de tweede dag dat de temperatuur boven de dertig graden komt en ik vind het wel best. Overdag zoek ik de schaduw op en zit mijn tijd uit tot het tijd is om op zoek te gaan naar meer wild. De verhalen die ik hier nog wil vertellen staan toch al een paar dagen on hold dankzij mijn rug, die kunnen nog wel een paar dagen wachten. Ik zit hier goed, dus een paar dagen langer is geen straf.

De wildobservatieplaats waar ik de laatste dagen vaker kom is vandaag echt goud waard. Achter elkaar blijven de dieren maar passeren. Eerst komt er een reebok heel ontspannen een rondje lopen. Hierbij maakt hij gebruik van iedere struik waar hij langs komt. In deze tijd van het jaar hebben reebokken namelijk ontzettende jeuk aan hun gewei. Het vel dat nu nog over het gewei zit moet er in deze maanden namelijk af.

Terwijl de reebok nog met zijn ronde bezig is verschijnen er inmiddels op de achtergrond diverse herten, inclusief de twee jonge herten die ik al eerder had gezien. Ook wat zwijnen met biggetjes verschijnen op het toneel. De echte verrassing laat nog even op zich wachten.

Op het moment dat ik eigenlijk al weg moet, omdat het park gaat sluiten, verschijnt er ineens een heuse bambicrèche in beeld. Vijf hindes met totaal vijf jongen komen drinken en spelen bij de poel tegenover de observatiehut.

Meestal zondert een hinde zich af als ze een jong ter wereld brengt en blijft daarna één tot twee weken samen met haar jong in isolatie. Af en toe komt het voor dat meerdere hindes met jong samen optrekken en zo een crèche vormen. En ik ben de gelukkige die dit mag aanschouwen. De video die ik gemaakt hebt komt met een paar dagen op deze site te staan.

Al met al na een rustige morgen en middag dus wild in de avond. Wat een slechte woordgrap.

Dag 24: Veluwe - Kroller-Muller

Een overwinning op de hitte en mijn hoogtevrees

Vandaag was de eerste dag dat de temperatuur de dertig graden oversteeg. Niet echt een dag om als een dolle door het park te fietsen. Een mooie dag dus voor een bezoek aan het Kroller-Muller. Ik was me er alleen niet bewust van hoe groot de beeldentuin tegenwoordig is.

Ik moet bekennen dat de binnenkant van het Kroller-Muller niet veel met me doet. Ja, er hangen een paar mooie doeken van Van Gogh en gelukkig ook een paar werken van Paul Signac, één van mijn favoriete schilders, maar verder is het museum vooral gevuld met werken die mij niet weten te raken. En kunst moet mijn ziel beroeren om door mij als echt mooi beschouwd te worden.

De beeldentuin buiten is echter een heel ander verhaal. De compositie van sculpturen en natuur zorgen voor een zeer bijzonder geheel dat me regelmatig in vervoering brengt. Al met al loop ik bijna drie uur te genieten in de beeldentuin, waarbij mijn wandeltempo wel langzaam aan het wegzakken is.

Ruim dertig graden is geen ideale temperatuur om aan de wandel te zijn. Ondanks dat ik in deze drie uur bijna drie liter vocht naar binnen werk, voel ik langzaam de krachten wegvloeien. Wegvloeiende krachten of niet, ik moet en zal nog een beklimming doen.

Onderdeel van de beeldentuin is het werk 'Kijk uit attention' van Krijn Giezen. Een trap met zo'n 300 treden, met bovenop natuurlijk een mooi uitzicht. Nu is deze trap tien jaar niet toegankelijk geweest en ook nu nog niet altijd toegankelijk, maar dit weekend wel.

Oorspronkelijk zaten er geen railings en hekken op het onderste deel van de trap, maar na een ongeluk ruim tien jaar geleden ging de trap dicht en is er bijna tien jaar onderhandeld met eerst de kunstenaar zelf en na zijn overlijden met de erven, voor er een akkoord kwam om de trap veilig genoeg te maken om weer te kunnen beklimmen. Esthetisch doet dit het kunstwerk absoluut geen goed, maar hierdoor is de trap wel weer te gebruiken.

In het verleden maakte hoogte me helemaal niets uit, totdat ik zo'n twintig jaar geleden voor een bijbaantje een keer een vijf meter hoge stijger op moest en die stijger dankzij een constructiefout onder mij instortte. Als door een wonder had ik zelf geen schrammetje, maar sindsdien heb ik wel hoogtevrees.

Door de combinatie van hoogtevrees, de temperatuur en mijn nog lang niet optimale conditie stond me dus een leuke uitdaging te wachten. Onderweg naar boven een paar keer een pauze genomen om op adem te komen en door me voortdurend goed vast te houden aan de railing, heb ik het gehaald. Althans, bijna. De laatste drie treden vond ik net iets teveel van het goed, ik hou graag nog iets van vastigheid in het oog.

De afdaling was trouwens ook niet eenvoudig. Met maat 48 moet je altijd uitkijken bij het afgaan van een trap, want die schoenen van bootformaat zet je eenvoudig verkeerd neer. Eenmaal weer beneden was ik, behalve best wel trots op mezelf, ook behoorlijk leeg. Op de terugweg naar de uitgang menig bankje op het zitgemak getest.

Na het bezoek aan Kroller-Muller was ik dusdanig leeg, dat ik in de avond niet eens meer naar wild ben gaan kijken. Gewoon lekker in mijn tentje liggen en vocht aanvullen vond ik al voldoende.

Dag 15: Voorst - Te warm om verder te trekken en een ree voor de lens

29 graden is me iets teveel om bij te fietsen, eindelijk een ree voor de lens en iets met muggen.

Eigenlijk was het de bedoeling om vandaag naar de volgende locatie verder te trekken, maar daar was het mij te warm voor. Zoals eerder gezegd, dit blog loopt een paar dagen achter op de werkelijkheid en dit was de dag dat het 29 graden werd. Om dan met circa 60 kilo bepakking te gaan fietsen, dat vond ik wat overdreven.

Mijn lichaam moet immers langzaam in vorm komen na jaren van verwaarlozing en daarom ben ik zeker in de beginperiode nog wat voorzichtig. Bovendien heb ik geen enkele haast, dus blijf ik nog een dagje of meerdere dagen, net zo lang tot het fijn fietsweer is.

Deze morgen wakker geworden met mijn lijf helemaal onder de muggenbulten. Niet eerder in mijn leven zo'n aanval moeten ondergaan in mijn slaap. Op enig moment telde ik er meer dan 50, maar ik bleef af en toe nog nieuwe ontdekken.

Nu weet iedereen dat je van muggenbulten af moet blijven, want zodra je ze aanraakt beginnen ze pas echt te jeuken. Nu wil dat overdag wel, want dan kun je er bewust bij stilstaan. Ik vrees echter de nacht die gaat komen, want in je slaap ga je onbewust toch bezig.

Geen reisdag, dus dan maar weer de omgeving in. Vlak buiten Voorst lekker op een bankje gaan zitten met het idee om, net als op de Sallandse heuvelrug, de natuur naar mij te laten komen en dat had effect.

Nadat ik eerst een half uur in het gras had gelegen om een meikever te fotograferen, fascinerende beesten zijn dat, zag ik ineens tot mijn verrassing iets veel groters bewegen op zo'n honderd meter van me, tussen het hoge gras aan de rand van een bos.

Snel mijn kleine lens vervangen door mijn zoomlens en verdomd, het was een ree die rustig aan het eten was. Nu was de afstand nog wat groot en de lichtomstandigheden verre van perfect, omdat de ree voortdurend op de rand van felle zon en schaduw bleef, maar eindelijk wat foto's van een ree kunnen maken. Hieronder alvast een eerste, binnenkort komen er nog meer.

Al met al, vooral dankzij de ree, een bijzonder bevredigende dag. Nu hopen een keer een ree wat dichterbij te krijgen. Een hert of zwijn voor mijn lens zijn de andere wensen voor de korte termijn.