Dag 88: Utrechtse heuvelrug - Privé afscheidsfeestje

Niemand om mijn afscheid mee te vieren, dan doe ik het maar mooi zelf.

De ochtend en de middag verregen weer zoals de laatste tijd gebruikelijk, maar in de avond word het gelukkig droog. Met mijn elektronica en de biertjes die ik nog heb liggen ga ik richting solar-bench. De biertjes moeten leeg en de accu's moeten vol. Op de paalcamping waren er alleen mensen die met zichzelf bezig waren, dus gezelligheid was daar deze avond niet te vinden.

Wel jammer, want had graag nog een gezellige avond bij het kampvuur gehad, maar het is zoals het is. Dan maar in mijn ééntje biertjes drinken en terugdenken aan mijn tijd op deze plek.

Enerzijds ben ik heel erg blij weg te gaan, want ben hard aan een nieuwe omgeving toe, maar ik ga deze plek ook zeker missen. Vooral dankzij de avonden bij het kampvuur en de mensen die ik daar ontmoet heb. Van sommige weet ik de naam niet eens meer en sommigen zou ik niet eens herkennen als ik ze zou zien, omdat ik ze alleen ontmoet heb in het donker bij een bescheiden kampvuur.

Anderen zullen me altijd bijblijven en dat zijn de mensen die ik zeker ooit nog weer hoop te ontmoeten. Een Leo met zijn gouden hart bijvoorbeeld, of El die niet alleen goed kan luisteren, maar ook iedereen die ze ontmoet net iets vrolijker achterlaat.

En dan zijn er natuurlijk nog Jim (en Merlijn en Myrthe) waar ik nog nachten mee zou kunnen praten en uiteraard Daphne, een enigma op twee benen. Om haar ooit te kunnen doorgronden zijn nog wel heel veel avonden nodig, maar ik maak graag de tijd vrij.

Er is veel regen geweest in de tijd dat ik hier was, maar de droge avonden waren meestal een genot. Mensen uit alle lagen en standen van de samenleving komen hier langs en dat zorgt voor heel gevarieerde gesprekken en vele nieuwe inzichten in mezelf en de samenleving.

Dus hoe moedeloos ik soms de laatste paar dagen was omdat ik verder wil, maar niet kon, ik kijk vol warmte terug op deze plek en wat het mij heeft gebracht in het beter begrijpen van anderen en mezelf.

Vlak voor het slapen gaan nog een opvallend moment. Bij mijn terugkomst op de camping zit er nog een stelletje buiten, dus ik denk ik sluit me even aan. De eerste paar minuten is het nog gezellig, maar er gaat al snel wat veranderen aan de sfeer. Zij is namelijk erg vriendelijk en hartelijk tegen mij en dat staat hem blijkbaar totaal niet aan, want hij word steeds meer kortaf.

Of hij is heel erg jaloers en reageert daarom zo op de situatie, of de relatie is niet voorbestemd om nog lang te duren en ik denk dat laatste, want hoe kribbiger hij gaat reageren, hoe vriendelijker zij juist aan het worden is. Voor mij is dit echter een teken om richting tent te gaan. Normaal ben ik in dit soort situaties nieuwsgierig naar wat er allemaal speelt, maar morgen is mijn reisdag en heb geen zin in gedoe van dit ventje, hoewel ik met haar graag nog wat langer gepraat had.

Menselijk gedrag blijft soms vreemd, ik ben er zelf een mooi voorbeeld van, en dat brengt mij tot het nummer van vandaag.

Dag 77: Utrechtse heuvelrug - En toen keerde de rust weer terug

Van meer dan veertig kampeerders naar drie.

Meer dan veertig kampeerders stonden er afgelopen nacht, waaronder twee groepen scouts. De volgende ochtend wanneer ik mijn tent uit kruip zijn we nog maar met vijf over en twee daarvan vertrekken een paar uur later.

Toch wel spijtig dat iedereen zo snel weer vertrekt na de boeiende afgelopen nacht met zijn mooie gesprekken. Vooral jammer dat Jim en Merlijn moeten vertrekken, want daar had ik nog wel wat bomen mee op willen zetten.

Overigens zorgen Jim en Merlijn nog wel voor een humoristisch moment. Nadat ik ze uit heb gelegd hoe bij de dichtstbijzijnde bushalte te komen, op het einde van het pad naar rechts en dan alsmaar rechtdoor, vertrekken ze. Kan niet fout gaan zou je denken met zulke eenvoudige instructies, maar dus wel.

Anderhalf uur na het vertrek van Jim en Merlijn stap ik op mijn fiets richting supermarkt en stroomdealer en een paar honderd meter van de paalcamping af zie ik ineens Jim en Merlijn op hun backpack zitten. Wat blijkt, ze dachten beiden dat de ander wel naar mijn instructies aan het luisteren was en waren beiden dus niet aan het opletten. Gevolg: Kilometers omlopen en ruim anderhalf uur doen over een stukje van twintig minuten. Toch wel handig om soms naar mij te luisteren dus.

Verder is het vandaag vooral een warme dag, dus veel zin om van alles te doen heb ik dan ook niet. Zodra ik voldoende stroom hem trek ik dan ook weer richting camping, waar we deze keer slechts kort bij het kampvuur zitten.

De scouts maakten nogal wat herrie vanmorgen bij het inpakken, de leiding voorop overigens, waardoor ik in ieder geval voor mijn doen vroeg richting mijn tent wil trekken. Dit gebeurd uiteindelijk toch nog iets later dan gedacht, omdat er nog even een gesprek ontstaat over cinema en dan vooral de Scandinavische cinema met bijrollen voor de Franse en Iraanse cinema. Altijd mooi om mede-liefhebbers van kwaliteit te ontmoeten in een wereld waarin het oppervlakkige entertainment zo de overhand heeft.

De grote onweersbuien die voor het einde van de avond voorspeld waren trekken gelukkig langs ons heen, nu maar hopen dat dat de rest van de nacht zo blijft. En na al dat omlopen van Jim en Merlijn lijken de Proclaimers me een mooie afsluiting.

Ik ben vertrokken

Het zal voor iedereen een verrassing zijn, want ik heb mijn plannen in stilte voorbereid, maar ik ben woensdag 3 mei jongstleden vertrokken. Ik laat mijn verleden achter me en ga een groot avontuur tegemoet met als voornaamste doel het terugvinden van mezelf. Dat ik dit nu pas met jullie deel komt vooral omdat één familielid van mij niet eerder bereikbaar was en mijn familie wilde ik hoe dan ook eerder op de hoogte brengen dan de rest van de wereld.

Aangezien ik vrijwel nooit over mijn gevoel praat, zal het volgende voor velen een verrassing zijn. Voor de mensen die me wat beter kennen zal de verrassing over de eerste stukken tekst echter wel meevallen.

Al zo lang als ik me kan herinneren voel ik me bekneld en niet vrij. Ik heb altijd het gevoel gehad niet mezelf te kunnen zijn, om aan het verwachtingspatroon van anderen te kunnen voldoen. Steeds meer en meer probeerde ik aan de verwachtingen van anderen te voldoen, in plaats van uit te gaan van mijn eigen kracht. In de loop der jaren ben ik daarbij het contact met mezelf volledig kwijt geraakt. Op den duur geeft dit natuurlijk een situatie die niet meer houdbaar is en dat kwam vijf jaar geleden voor het eerst tot uiting via een depressie. Met de juiste hulp ben ik daar toen wel overheen gekomen, maar echt gelukkig ben ik sindsdien niet meer geweest.

Door een combinatie van factoren is de depressie het afgelopen half jaar weer teruggekeerd en met name de impact die dit de afgelopen jaren op mijn lichamelijke gezondheid heeft gehad hebben gezorgd dat ik een keuze heb gemaakt die door velen als drastisch zal worden gezien. Mijn leven moest echter drastisch anders, want ik vrees dat ik anders de vijftig niet ga halen en ik word liever gelukkig en gezond oud.

Al mijn hele leven heb ik de wens om een keer alles achter me te laten en rond te reizen. Mijn huidige omstandigheden hebben gezorgd dat ik deze wens nu eindelijk in vervulling laat gaan. Ik heb enkel het noodzakelijke op mijn fiets gepakt en ben vertrokken. Bestemming onbekend, doel wel bekend, namelijk het terugvinden van mezelf.

Hoewel ik fysiek ben vertrokken, zal ik echter via deze site met regelmaat te volgen zijn. Ik ben van plan om hier regelmatig reisverslagen, foto's en filmpjes te publiceren, zodat iedereen die daar behoefte aan heeft mij kan volgen.

Ik kan me voorstellen dat dit besluit tot veel vragen kan leiden bij diverse mensen, maar op antwoorden zullen jullie soms moeten wachten. Ik zal me vooral vaak in de natuur begeven en stroom en internet zijn daar niet vanzelfsprekend. Mijn telefoon zal dan ook meestal uit staan om stroom te besparen. Staat hij wel aan, dan gaan familie en deze site voor.

Ik wil dit bericht afsluiten door te zeggen dat mijn keuze niet is gemaakt op basis van wanhoop, maar op basis van hoop. Ik ben er vast van overtuigd dat ik door dit avontuur aan te gaan de weg ga vinden om gelukkig en gezond oud te worden.

Vanaf morgen zullen er dagelijks (afhankelijk van stroom en internet) reisverslagen en andere zaken op dit blog verschijnen. Ik hoop dat jullie ze met plezier zullen lezen.