Vandaag was de eerste dag dat de temperatuur de dertig graden oversteeg. Niet echt een dag om als een dolle door het park te fietsen. Een mooie dag dus voor een bezoek aan het Kroller-Muller. Ik was me er alleen niet bewust van hoe groot de beeldentuin tegenwoordig is.
Ik moet bekennen dat de binnenkant van het Kroller-Muller niet veel met me doet. Ja, er hangen een paar mooie doeken van Van Gogh en gelukkig ook een paar werken van Paul Signac, één van mijn favoriete schilders, maar verder is het museum vooral gevuld met werken die mij niet weten te raken. En kunst moet mijn ziel beroeren om door mij als echt mooi beschouwd te worden.
De beeldentuin buiten is echter een heel ander verhaal. De compositie van sculpturen en natuur zorgen voor een zeer bijzonder geheel dat me regelmatig in vervoering brengt. Al met al loop ik bijna drie uur te genieten in de beeldentuin, waarbij mijn wandeltempo wel langzaam aan het wegzakken is.
Ruim dertig graden is geen ideale temperatuur om aan de wandel te zijn. Ondanks dat ik in deze drie uur bijna drie liter vocht naar binnen werk, voel ik langzaam de krachten wegvloeien. Wegvloeiende krachten of niet, ik moet en zal nog een beklimming doen.
Onderdeel van de beeldentuin is het werk 'Kijk uit attention' van Krijn Giezen. Een trap met zo'n 300 treden, met bovenop natuurlijk een mooi uitzicht. Nu is deze trap tien jaar niet toegankelijk geweest en ook nu nog niet altijd toegankelijk, maar dit weekend wel.
Oorspronkelijk zaten er geen railings en hekken op het onderste deel van de trap, maar na een ongeluk ruim tien jaar geleden ging de trap dicht en is er bijna tien jaar onderhandeld met eerst de kunstenaar zelf en na zijn overlijden met de erven, voor er een akkoord kwam om de trap veilig genoeg te maken om weer te kunnen beklimmen. Esthetisch doet dit het kunstwerk absoluut geen goed, maar hierdoor is de trap wel weer te gebruiken.
In het verleden maakte hoogte me helemaal niets uit, totdat ik zo'n twintig jaar geleden voor een bijbaantje een keer een vijf meter hoge stijger op moest en die stijger dankzij een constructiefout onder mij instortte. Als door een wonder had ik zelf geen schrammetje, maar sindsdien heb ik wel hoogtevrees.
Door de combinatie van hoogtevrees, de temperatuur en mijn nog lang niet optimale conditie stond me dus een leuke uitdaging te wachten. Onderweg naar boven een paar keer een pauze genomen om op adem te komen en door me voortdurend goed vast te houden aan de railing, heb ik het gehaald. Althans, bijna. De laatste drie treden vond ik net iets teveel van het goed, ik hou graag nog iets van vastigheid in het oog.
De afdaling was trouwens ook niet eenvoudig. Met maat 48 moet je altijd uitkijken bij het afgaan van een trap, want die schoenen van bootformaat zet je eenvoudig verkeerd neer. Eenmaal weer beneden was ik, behalve best wel trots op mezelf, ook behoorlijk leeg. Op de terugweg naar de uitgang menig bankje op het zitgemak getest.
Na het bezoek aan Kroller-Muller was ik dusdanig leeg, dat ik in de avond niet eens meer naar wild ben gaan kijken. Gewoon lekker in mijn tentje liggen en vocht aanvullen vond ik al voldoende.
