Dag 67: Utrechtse heuvelrug - Mooie dag valt in het water

Ik dacht er een mooie dag van te maken, maar de realiteit haalt me in.

Met de laptop defect besluit ik om deze dag lekker analoog een boek te gaan lezen op een bankje in de zon met een stokbrood bij de hand. Mooi ontspannen genieten van de dag en de omgeving dus. Helaas kwam er weinig van dit plan terecht.

Het op tijd naar de supermarkt voor een vers stokbrood deel ging nog prima. Daarna richting bankje en eerst op een tablet de finish van de tour etappe van die dag kijken ging ook nog prima. Het boek lezen kwam er echter nauwelijks van.

Tweede helft van de middag gaat de telefoon namelijk voor het eerst over. De dag die ik hier beschrijf is afgelopen zondag en dat is de dag dat de addergebroeders bekend maakten D66 te verlaten en voor zichzelf te beginnen.

Vanaf het eerste telefoontje begint de onrust in mijn hoofd snel te groeien. Ik trek het me namelijk aan dat er nu dus geen D66 fractie in de Oldenzaalse gemeenteraad actief is. Dat wat we de afgelopen bijna twaalf jaar hebben opgebouwd is er ineens niet meer.

Al snel volgen er meer telefoontjes en berichten en bij ieder bericht groeit de onrust in mijn hoofd. Ik besef me dat dit morgen of vanavond publiekelijk bekend zal zijn en dan zal het getrek aan me om terug te keren naar Oldenzaal snel toenemen. Sinds mijn vertrek heb ik alleen al vanuit Oldenzaal namelijk meer dan honderd verzoeken gehad om vooral zo snel mogelijk terug te keren om mijn werk in de raad op te pakken.

Het doet me natuurlijk goed om op deze wijze waardering te krijgen, maar vandaag, in combinatie met het feit dat er na vele succesvolle jaren, ineens geen D66 fractie meer is, zorgt het vooral voor onrust. Ik probeer nog wel wat in het boek te lezen, maar verder dan één hoofdstuk kom ik niet.

Het is lastig te omschrijven wat er op zo'n moment in mijn hoofd gebeurd. Ik ben altijd al een snelle denker geweest, maar op dit soort momenten werkt mijn hoofd zo snel dat ik het zelf niet meer kan volgen. Gedachten komen van alle kanten aangevlogen. Even voor de duidelijkheid, dat is iets heel anders dan gedachten die alle kanten op vliegen. Het is net of er een eruptie in mijn hoofd aan het plaatsvinden is.

De eruptie neemt dusdanige vormen aan, dat er geen ruimte meer is voor andere zaken, zoals bijvoorbeeld een besef van tijd, of wat ik eigenlijk van plan was te doen. Het is niet helemaal te vergelijken met het hoogtepunt van mijn depressie, omdat toen de gedachten oncontroleerbaar negatief waren. Negatief zijn ze deze keer over het algemeen niet, maar wel oncontroleerbaar.

Door dit overdrukke hoofd raak ik op enig moment om iets heel kleins geïrriteerd en dat is het moment dat ik als het ware wakker word. Ik dwing mezelf om me te focussen op de natuur om me heen om tot rust te komen en dat helpt gelukkig. Je leert de trucjes kennen.

Hierdoor maak ik ook nog een prachtig moment mee. Vlak voor zonsondergang veranderd het zonlicht in een oranje gloed die alleen op de toppen van de bomen om me heen schijnt. Deze toppen veranderen daardoor van kleur alsof het volop herfst is. De enorme kleurenpracht die ik alleen ken van foto's uit New England terwijl de indian summer gaande is zie ik ineens voor me in de toppen van de bomen terwijl, in enorm contrast met de bovenkant, de onderkant van de bomen donkergroen zijn in de schaduw van onze planeet.

Met deze pracht voor de ogen kom ik ook tot de conclusie dat het er niet toe doet wat er allemaal elders in de wereld gebeurd. Het doet er ook niet toe wat ik doe, het doet er enkel toe hoe ik het doe. Blijf ik wel of niet trouw aan mezelf? Iets waar ik de afgelopen jaren net iets te vaak geen of te weinig rekening mee heb gehouden.

Na deze conclusie komt er een relatieve rust over me heen. Relatief omdat mijn hoofd nog wel even op stoom zal blijven weet ik uit ervaring. Na dit soort erupties duurt het heel wat uurtjes voor de boel weer op normale snelheid draait.

En erg is dat niet eens overigens. De verhoogde activiteit is namelijk ook in mijn voordeel te gebruiken weet ik, dus later die avond neem ik voor mezelf nog een aantal zaken door waarbij de gedachten kristalhelder worden.

Voor ik de nacht in ga bel ik eerst nog met de afdelingsvoorzitter van D66 om de ontstane situatie te bespreken.. Hierbij kan ik hem meedelen dat er wat mij betreft slechts één ding is veranderd. Mijn tijdsschema blijft gelijk, maar als ik terugkeer na de zomer, dan zal dat niet langer als onafhankelijk raadslid zijn, maar dan zal ik weer lid worden van D66. De reden voor de beëindiging van mijn lidmaatschap is immers verdwenen en uiteindelijk geeft me dat best wel rust.

En tot slot nog een kleine knipoog en wat zelfspot.