Dag 67: Utrechtse heuvelrug - Mooie dag valt in het water

Ik dacht er een mooie dag van te maken, maar de realiteit haalt me in.

Met de laptop defect besluit ik om deze dag lekker analoog een boek te gaan lezen op een bankje in de zon met een stokbrood bij de hand. Mooi ontspannen genieten van de dag en de omgeving dus. Helaas kwam er weinig van dit plan terecht.

Het op tijd naar de supermarkt voor een vers stokbrood deel ging nog prima. Daarna richting bankje en eerst op een tablet de finish van de tour etappe van die dag kijken ging ook nog prima. Het boek lezen kwam er echter nauwelijks van.

Tweede helft van de middag gaat de telefoon namelijk voor het eerst over. De dag die ik hier beschrijf is afgelopen zondag en dat is de dag dat de addergebroeders bekend maakten D66 te verlaten en voor zichzelf te beginnen.

Vanaf het eerste telefoontje begint de onrust in mijn hoofd snel te groeien. Ik trek het me namelijk aan dat er nu dus geen D66 fractie in de Oldenzaalse gemeenteraad actief is. Dat wat we de afgelopen bijna twaalf jaar hebben opgebouwd is er ineens niet meer.

Al snel volgen er meer telefoontjes en berichten en bij ieder bericht groeit de onrust in mijn hoofd. Ik besef me dat dit morgen of vanavond publiekelijk bekend zal zijn en dan zal het getrek aan me om terug te keren naar Oldenzaal snel toenemen. Sinds mijn vertrek heb ik alleen al vanuit Oldenzaal namelijk meer dan honderd verzoeken gehad om vooral zo snel mogelijk terug te keren om mijn werk in de raad op te pakken.

Het doet me natuurlijk goed om op deze wijze waardering te krijgen, maar vandaag, in combinatie met het feit dat er na vele succesvolle jaren, ineens geen D66 fractie meer is, zorgt het vooral voor onrust. Ik probeer nog wel wat in het boek te lezen, maar verder dan één hoofdstuk kom ik niet.

Het is lastig te omschrijven wat er op zo'n moment in mijn hoofd gebeurd. Ik ben altijd al een snelle denker geweest, maar op dit soort momenten werkt mijn hoofd zo snel dat ik het zelf niet meer kan volgen. Gedachten komen van alle kanten aangevlogen. Even voor de duidelijkheid, dat is iets heel anders dan gedachten die alle kanten op vliegen. Het is net of er een eruptie in mijn hoofd aan het plaatsvinden is.

De eruptie neemt dusdanige vormen aan, dat er geen ruimte meer is voor andere zaken, zoals bijvoorbeeld een besef van tijd, of wat ik eigenlijk van plan was te doen. Het is niet helemaal te vergelijken met het hoogtepunt van mijn depressie, omdat toen de gedachten oncontroleerbaar negatief waren. Negatief zijn ze deze keer over het algemeen niet, maar wel oncontroleerbaar.

Door dit overdrukke hoofd raak ik op enig moment om iets heel kleins geïrriteerd en dat is het moment dat ik als het ware wakker word. Ik dwing mezelf om me te focussen op de natuur om me heen om tot rust te komen en dat helpt gelukkig. Je leert de trucjes kennen.

Hierdoor maak ik ook nog een prachtig moment mee. Vlak voor zonsondergang veranderd het zonlicht in een oranje gloed die alleen op de toppen van de bomen om me heen schijnt. Deze toppen veranderen daardoor van kleur alsof het volop herfst is. De enorme kleurenpracht die ik alleen ken van foto's uit New England terwijl de indian summer gaande is zie ik ineens voor me in de toppen van de bomen terwijl, in enorm contrast met de bovenkant, de onderkant van de bomen donkergroen zijn in de schaduw van onze planeet.

Met deze pracht voor de ogen kom ik ook tot de conclusie dat het er niet toe doet wat er allemaal elders in de wereld gebeurd. Het doet er ook niet toe wat ik doe, het doet er enkel toe hoe ik het doe. Blijf ik wel of niet trouw aan mezelf? Iets waar ik de afgelopen jaren net iets te vaak geen of te weinig rekening mee heb gehouden.

Na deze conclusie komt er een relatieve rust over me heen. Relatief omdat mijn hoofd nog wel even op stoom zal blijven weet ik uit ervaring. Na dit soort erupties duurt het heel wat uurtjes voor de boel weer op normale snelheid draait.

En erg is dat niet eens overigens. De verhoogde activiteit is namelijk ook in mijn voordeel te gebruiken weet ik, dus later die avond neem ik voor mezelf nog een aantal zaken door waarbij de gedachten kristalhelder worden.

Voor ik de nacht in ga bel ik eerst nog met de afdelingsvoorzitter van D66 om de ontstane situatie te bespreken.. Hierbij kan ik hem meedelen dat er wat mij betreft slechts één ding is veranderd. Mijn tijdsschema blijft gelijk, maar als ik terugkeer na de zomer, dan zal dat niet langer als onafhankelijk raadslid zijn, maar dan zal ik weer lid worden van D66. De reden voor de beëindiging van mijn lidmaatschap is immers verdwenen en uiteindelijk geeft me dat best wel rust.

En tot slot nog een kleine knipoog en wat zelfspot.

Dag 47: Utrechtse heuvelrug - Dag van de bekendmaking

Over hoe ik de bekendmaking van een paar dagen geleden heb beleefd.

Zoals bekend loopt dit blog een paar dagen achter op de werkelijkheid, om te voorkomen dat er gaten vallen wanneer ik geen stroom heb. Nu dus de beschrijving van afgelopen maandag, de dag dat ik bekend heb gemaakt mijn lidmaatschap van D66 op te zeggen. Of iets preciezer, de gedachten van de week voorafgaand aan de bekendmaking.

Het besluit zelf was al een week eerder genomen. Als ik het die dag direct op internet had gegooid, dan waren er hele andere woorden door mij gebruikt, woorden die de partij extra zouden kunnen schaden, en dat is het laatste dat ik wil. Ik heb me immers niet voor niets ruim een decennium ingezet voor de partij, D66 gaat me aan het hart.

De twee heren die verantwoordelijk zijn voor de ontstane situatie, dat is echter een heel ander verhaal. Met grote regelmaat voel ik nog het gif door mijn aderen stromen om hoe zij de partij lokaal aan het slopen zijn.

In mijn hoofd komen er dan ook met regelmaat allerhande omschrijvingen voor die twee voorbij die niet positief te noemen zijn. Ik ga ze hier niet allemaal opnoemen, wel mijn persoonlijke favoriet, addergebroed. Of, omdat het twee broers zijn, addergebroeders.

Sinds de machtsovername door die twee komen er ook ineens wat standpunten voorbij die in mijn optiek D66 onwaardig zijn en dat maakt het extra pijnlijk. Zonder enige onderbouwing een college beschuldigen van ondemocratisch handelen nadat alle reguliere democratische processen zijn doorlopen bijvoorbeeld. Nog vreemder voor D66-ers is het vraagtekens stellen bij strikt noodzakelijke investeringen in het Oldenzaalse onderwijs. Op zich niets mis mee om vraagtekens te stellen overigens, maar de argumentatie die gebruikt is klopt werkelijk van geen kanten en laat een ernstig gebrek aan inhoudelijke kennis zien en doet zelfs vermoeden dat er invloed van buitenaf is uitgeoefend.

Maar genoeg over de addergebroeders. Na een week wikken en wegen had ik in mijn hoofd de tekst voor de bekendmaking wel klaar, dus toog ik richting de McDonalds voor de nodige stroom om het bericht te schrijven. Na het schrijven de publicatie en zoals viel te verwachten, daarna de stroom aan reacties.

Direct na publicatie werd het ontzettend druk op mijn weblog met bezoekers. Het bericht is in de eerste paar uur al gelijk een paar duizend keer gelezen. Het regende dan ook reacties en gelukkig waren die bijna allemaal of positief, of een uiting van spijt omdat ik de partij had verlaten.

Lastig was het wel voor mij om deze allemaal te lezen, vooral de reacties van D66-ers die ik al vele jaren waardeer raken me. Door het hele land zitten er ontzettend veel goede mensen die zich keihard inzetten voor de partij en het doet pijn om daar geen onderdeel meer van te zijn.

Ik hoop overigens van harte dat dat slechts een tijdelijke situatie is en dat na de komende gemeenteraadsverkiezingen de weg vrij is voor mij om me weer in te zetten voor de partij.

Al met al bestond mijn hele dag uit de bekendmaking en de reacties op die bekendmaking, dus verder valt er niets te melden, behalve dat ik in de avond, flink vermoeid door het hele gedoe, eenvoudig in slaap viel.

Beëindigen lidmaatschap D66

Na lang denken en met pijn in mijn hart maak ik bij deze bekend dat ik mijn lidmaatschap van D66 per direct zal beëindigen. Ik wil hier gelijk heel nadrukkelijk vermelden dat dit niets te maken heeft met mijn opinie over D66, maar alles met de twee personen die op dit moment D66 in Oldenzaal vertegenwoordigen.

Ik heb het afgelopen jaar van zeer nabij mee mogen maken hoe deze heren handelen en daar wens ik niet mee geassocieerd te zijn. Dit is voor mij zo principieel dat ik daarom nu het lidmaatschap opzeg in de partij waar ik me 11,5 jaar met veel energie en passie voor in heb gezet. Naar ik hoop slechts tijdelijk.

Ik wil vanaf deze plek alle Oldenzaalse D66 leden danken voor de samenwerking in de afgelopen jaren en ze op willen roepen om hun stem voor het lijsttrekkerschap te gunnen aan Mari Ailo-Zaia.

Aangaande mijn raadszetel

Ik had mij vanaf het begin van mijn reis altijd al voorgenomen om een beslissing over mijn raadszetel te nemen op het moment dat ik de grens met België voor me heb. Dit is nog altijd zo, ik had alleen verwacht er iets eerder te zijn. Naar verwachting ben ik met een week of twee à drie bij de grens en dan neem ik mijn beslissing.

Of ik keer terug naar Oldenzaal en zal dan als onafhankelijk raadslid een progressief en positief geluid laten horen, of ik trek verder naar het zuiden en geef dan mijn raadszetel op. Ik schat op dit moment dat de kans dat ik verder trek en dus mijn raadszetel op ga geven op 95%.

2018-2022

Mocht ik verder trekken, dan staat gelijk ook vast dat ik niet op een kandidatenlijst zal staan voor de komende gemeenteraadsverkiezingen. Mijn passie voor de stad Oldenzaal blijft echter onveranderd groot en bij terugkeer zal ik me dan ook graag opnieuw voor de stad in willen zetten. In welke vorm is afhankelijk van hoe de komende verkiezingen verlopen.

Indien de D66-fractie na de verkiezingen bestaat uit nieuwe mensen, dan acht ik de kans bijzonder groot dat ik ze aan zal bieden om ze de komende jaren te ondersteunen, om me vervolgens in 2022 weer verkiesbaar te stellen. Blijven dezelfde mensen als nu namens D66 Oldenzaal de fractie uitmaken, dan is het echter realistisch dat ik de mogelijkheden voor een nieuw op te richten progressieve lokale partij ga onderzoeken.

Dag 11: Voorst - Rust en onrust

Een dag met rust voor het lijf, maar grote onrust in het hoofd.

Zoals gebruikelijk na een reisdag een rustdag voor het lijf. De afstand van gisteren was niet in de koude kleren gaan zitten, dus hij was ook echt nodig. Op wat inkopen na, vandaag verder niets gedaan, niet eens een verkenning.

Waar het lijf alle rust kreeg, was het hoofd vandaag juist bijzonder onrustig. Met name de politiek blijft me bezighouden. De kwaadheid die ik zes maanden heb onderdrukt over wat er in de fractie gebeurd is, komt volop naar boven. Niet iedereen zal blij zijn dat ik dit hier uit, maar ik heb met mezelf de afspraak gemaakt dat het verbergen lang genoeg heeft geduurd, ik maak van mijn hart niet langer een moordkuil.

Ik kan maar moeilijk begrijpen waarom ik me al die tijd zo ingehouden heb. Goed voor mezelf was dat zeker niet, maar met de wijsheid van nu in mijn optiek ook niet voor de partij. Op details van wat anderen hebben gedaan ga ik overigens niet meer in. Dat laat ik achter me, het gaat me nu om mezelf. Ik heb hier enkel gisteren wat over gezegd, omdat het verhaal over mijn depressie anders niet compleet zou zijn. Hieronder dus alleen nog iets dat ik zelf anders had moeten doen.

Ik verwijt mezelf vooral dat ik in de afgelopen jaren het afdelingsbestuur niet meer heb betrokken bij het functioneren van de fractie. Had ik dat gedaan, dan hadden zij vanaf dag één een heel ander beeld over de situatie gehad. De kans is overigens groot dat ik op korte termijn de beslissing neem om mijn zetel in te leveren en me ook niet kandidaat voor de volgende periode ga stellen, Eerst mijn eigen balans hervinden voor ik weer ga bijdragen aan de Oldenzaalse balans. Hoewel ik nog wel genoeg ideetjes voor een beter Oldenzaal heb natuurlijk, en die zal ik ook nog wel uitspreken voor ik eventueel mijn ontslag als raadslid neem.

Tot zover genoeg over de politieke details. Het heeft mij echter vandaag dusdanig bezig gehouden, dat ik op het einde van de dag wel in mijn tent ben gaan liggen, maar de slaap geen moment heb kunnen vatten.

Tot slot nog een foto van de plek waar ik nu sta.