Het was een latertje gisteren, maar gelukkig had ik snel na het opladen de tent al staan. Ik stond in een droge rivierbedding, iets dat ik niet snel zou doen, maar deze had wat hoogteverschillen en ik kon op een hoger deel staan. De verwachting was dat er geen regen zou komen, en die kwam ook niet, maar zelfs als er wat zou zijn gevallen stond ik nog veilig.
Qua uitzicht was het ook niet verkeerd overigens. Ik sta net aan de rand van de stad, maar als je de goede kant opkijkt, dan heb je daar geen enkel idee van. Dan heb je direct het idee dat je in de wildernis staat.
Zoals gisteren al vermeld had ik een keuze te maken waar het gaat om de route naar Almería. Ik heb gekozen voor de meest oostelijke route, dus ik ga weer richting kust. Het is een paar kilometer om, maar het scheelt een paar honderd meter klimmen. Belangrijker, ik kom niet op hoogtes van 500 meter en meer, waar de kans op kou een stuk groter is.
Over een paar dagen zie ik dus weer de kust, een stuk dat overigens een stuk rustiger is dan wat ik tot nu toe heb gezien, maar eerst moet ik er nog zien te komen. Heel zwaar gaat dat waarschijnlijk niet worden, maar het is wel even doortrappen.
De eerste dag lijkt daarbij bovendien niet echt boeiend te worden qua omgeving en dat blijkt al snel, vandaar dat er vandaag verder geen foto's meer volgen. Ik zie de hele dag eigenlijk niets anders dan broccoli, af en toe afgewisseld door artisjokken. Zoveel broccoli, daar kan een stad als Oldenzaal een jaar van eten. Koop je één dezer dagen een stuk broccoli in de supermarkt, dan is de kans groot dat hij hier ergens op een veld heeft gestaan.
Het fietsen is vandaag dan wel weer heerlijk. De eerste tien kilometer is het nog vlak, maar daarna gaat het bijna voortdurend een half procentje naar beneden en dat trapt erg lekker. Vandaar ook dat ik vandaag, ondanks dat het gisteren laat was, tot een mooi aantal kilometers ben gekomen.
Wat wel echt apart is vandaag, is dat ik het idee heb dat ik in een ander land dan Spanje ben. Sterker nog, zelfs op een ander continent, aan de andere kant van de wereld. Al die groenten die ze hier verbouwen moeten natuurlijk ook van het veld af en Spanjaarden hebben blijkbaar geen zin om dat te doen tegen een laag loon, dus doen buitenlanders dat. In andere gebieden had ik veel Afrikanen gezien, hier in de omgeving zijn het Zuid-Amerikanen.
De verdeling van het werk is heel eenvoudig. Kan het met een machine, dan doet een Spanjaard het, moet het met de hand, dan doet een Zuid-Amerikaan het. In de loop van de dag merk ik ook waar de meeste van deze landarbeiders wonen, dat is in Pulpi.
Terwijl ik door Pulpi fiets heb ik het idee dat ik door een wijk van La Paz in Bolivia fiets of iets dergelijks. Niet dat ik daar ooit ben geweest, maar ik denk dat het qua mensen op straat redelijk vergelijkbaar is.
Na deze wat vreemde, maar boeiende ervaring besluit ik om nog even door te fietsen, ondanks dat de zon onder de einder aan het zakken is. Het gaat zo lekker, dan kan ik ook nog wel een paar kilometer verder. De eerste vier of vijf kilometer na Pulpi zijn nog gelijk aan het gebied voor Pulpi, maar daarna begint het landschap te veranderen. Jammer dat het donker is, nu het eindelijk leuk begint te worden.
Ik ga dus van de weg af, loop honderd meter de wildernis in en begin met het bouwen van mijn tent. Bomen om achter te schuilen zijn hier niet meer, maar er staan een paar struiken die me grotendeels uit het zicht houden. Prima plekje dus.
Rest nu enkel nog de afsluiter van de dag. Meestal is dat muziek, soms is het humor, vandaag is het beide. Volgens mij is onderstaande met voorsprong de duurste scene die Monthy Python ooit opgenomen heeft. Hoe dan ook, ik lig iedere keer weer in een deuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten