Dag 272: Lorca - El Largo

Lekker naar beneden vandaag, 44 kilometer.

Het was een latertje gisteren, maar gelukkig had ik snel na het opladen de tent al staan. Ik stond in een droge rivierbedding, iets dat ik niet snel zou doen, maar deze had wat hoogteverschillen en ik kon op een hoger deel staan. De verwachting was dat er geen regen zou komen, en die kwam ook niet, maar zelfs als er wat zou zijn gevallen stond ik nog veilig.

Qua uitzicht was het ook niet verkeerd overigens. Ik sta net aan de rand van de stad, maar als je de goede kant opkijkt, dan heb je daar geen enkel idee van. Dan heb je direct het idee dat je in de wildernis staat.

Zoals gisteren al vermeld had ik een keuze te maken waar het gaat om de route naar Almería. Ik heb gekozen voor de meest oostelijke route, dus ik ga weer richting kust. Het is een paar kilometer om, maar het scheelt een paar honderd meter klimmen. Belangrijker, ik kom niet op hoogtes van 500 meter en meer, waar de kans op kou een stuk groter is.

Over een paar dagen zie ik dus weer de kust, een stuk dat overigens een stuk rustiger is dan wat ik tot nu toe heb gezien, maar eerst moet ik er nog zien te komen. Heel zwaar gaat dat waarschijnlijk niet worden, maar het is wel even doortrappen.

De eerste dag lijkt daarbij bovendien niet echt boeiend te worden qua omgeving en dat blijkt al snel, vandaar dat er vandaag verder geen foto's meer volgen. Ik zie de hele dag eigenlijk niets anders dan broccoli, af en toe afgewisseld door artisjokken. Zoveel broccoli, daar kan een stad als Oldenzaal een jaar van eten. Koop je één dezer dagen een stuk broccoli in de supermarkt, dan is de kans groot dat hij hier ergens op een veld heeft gestaan.

Het fietsen is vandaag dan wel weer heerlijk. De eerste tien kilometer is het nog vlak, maar daarna gaat het bijna voortdurend een half procentje naar beneden en dat trapt erg lekker. Vandaar ook dat ik vandaag, ondanks dat het gisteren laat was, tot een mooi aantal kilometers ben gekomen.

Wat wel echt apart is vandaag, is dat ik het idee heb dat ik in een ander land dan Spanje ben. Sterker nog, zelfs op een ander continent, aan de andere kant van de wereld. Al die groenten die ze hier verbouwen moeten natuurlijk ook van het veld af en Spanjaarden hebben blijkbaar geen zin om dat te doen tegen een laag loon, dus doen buitenlanders dat. In andere gebieden had ik veel Afrikanen gezien, hier in de omgeving zijn het Zuid-Amerikanen.

De verdeling van het werk is heel eenvoudig. Kan het met een machine, dan doet een Spanjaard het, moet het met de hand, dan doet een Zuid-Amerikaan het. In de loop van de dag merk ik ook waar de meeste van deze landarbeiders wonen, dat is in Pulpi.

Terwijl ik door Pulpi fiets heb ik het idee dat ik door een wijk van La Paz in Bolivia fiets of iets dergelijks. Niet dat ik daar ooit ben geweest, maar ik denk dat het qua mensen op straat redelijk vergelijkbaar is.

Na deze wat vreemde, maar boeiende ervaring besluit ik om nog even door te fietsen, ondanks dat de zon onder de einder aan het zakken is. Het gaat zo lekker, dan kan ik ook nog wel een paar kilometer verder. De eerste vier of vijf kilometer na Pulpi zijn nog gelijk aan het gebied voor Pulpi, maar daarna begint het landschap te veranderen. Jammer dat het donker is, nu het eindelijk leuk begint te worden.

Het landschap is hier duidelijk veel ruwer dan wat ik de rest van de dag gezien heb. Geen uitgestrekte vlaktes, maar heuvels en rotsen afgewisseld met kleinere stukjes akkerland. Na een paar kilometer besluit ik dat dit een mooi punt is om de tent neer te zetten. Het kan namelijk soms lastig zoeken zijn in het donker en ik heb geen idee hoe lang dit verwilderde stuk gaat duren.

Ik ga dus van de weg af, loop honderd meter de wildernis in en begin met het bouwen van mijn tent. Bomen om achter te schuilen zijn hier niet meer, maar er staan een paar struiken die me grotendeels uit het zicht houden. Prima plekje dus.

Rest nu enkel nog de afsluiter van de dag. Meestal is dat muziek, soms is het humor, vandaag is het beide. Volgens mij is onderstaande met voorsprong de duurste scene die Monthy Python ooit opgenomen heeft. Hoe dan ook, ik lig iedere keer weer in een deuk.

Dag 269: Orihuela - Murcia

Van de hoofdweg af, stroom halen en 26 kilometer.

Vannacht sliep ik op een steenworp afstand van Orihuela, vlak naast een akker. Gisteravond toen ik mijn tent in het donker aan het opzetten was, leken de heuvels rondom de stad nog indrukwekkender dan ze normaal al zijn, dankzij een wat mysterieus maanlicht. Bij daglicht waren het weer normale heuvels.

Draai ik iets naar rechts, dan zie ik de stad liggen, dus inderdaad op een steenworp afstand. Aan de kant waar ik heb overnacht was overigens niets te merken van het historische karakter van de stad, ik keek tegen een commercieel centrum aan.

Orihuela ligt, net als Murcia waar ik vandaag stroom wil halen, aan de rivier Segura en ik heb mijn plek bereikt via een fraai fietspad langs de rivier. Mijn hoop is dat dit fietspad doorloopt tot aan Murcia, want het lijkt me wel leuk om weer een dag langs een rivier te fietsen.

De Segura is grotendeels een regenrivier, maar net niet helemaal. In tegenstelling tot de vele droge rivierbeddingen in Spanje, stroomt hier dus altijd wel wat water door, maar dat is maar net genoeg om het een beekje te noemen. Bij zware neerslag kan de Segura echter in een paar uur veranderen in een woest kolkende rivier, die al voor menige overstomingen heeft gezorgd.

Na de laatste overstroming in 1989 was men het zat en zijn ze de benedenloop gaan kanaliseren. Sindsdien zijn er geen overstromingen meer geweest, maar de rivier heeft wel al zijn charme verloren. In Nederland proberen we aangepaste rivieren en beken er natuurlijk uit te laten zien, hier rest een gleuf in het landschap die er tientallen kilometers identiek uit blijft zien en hooguit na zware neerslag het aankijken waard kan zijn.

Ik ben nog maar net vertrokken, of ik zie een bordje van de Camino de la Cruz de Caravaca. Gisteren kwam ik dus de stad binnen via de Camino Cid en ik verlaat hem via een bedevaartsroute. Wie weet gaat de route dan toch nog de moeite waard worden.

Nieuwsgierig als ik ben Google ik gelijk en het blijkt om een vijfdaagse bedevaart te gaan en de eerste etappe loopt langs de rivier tot aan Murcia. Mijn hoop op een boeiende route neemt snel toe. Dit is echter niet lang, want direct na de gevaarlijke kruising waar het bord voor waarschuwt veranderd het fietspad in een onverhard pad, dat niet geschikt is voor mijn fiets, dus geen bedevaart voor mij vandaag.

Ik denk overigens niet dat ik veel gemist heb, want als ik de rivier onderweg nogmaals tref, is deze nog altijd even saai en lelijk. Overigens tref ik de rivier opnieuw, omdat ik wel de keuze heb gemaakt om niet de grote weg te volgen.

Dat is een zeer bewuste keuze geweest, want ik ben eindelijk een keer in een stukje Spanje waar je niet snel toeristen aan zult treffen en ik ben benieuwd hoe het hier in de dorpjes is.

Op één uitzondering na, waarover straks meer, valt er hier niet zozeer veel te zien, maar des te meer te voelen. Je voelt hier namelijk op de één of andere manier de ontspannen volksaard vele malen beter dan in de toeristenoorden.

Op een enkele mislukte F1 coureur op de weg na heeft namelijk niemand hier haast en alles oogt gemoedelijk. Op veel plekken staan mensen een praatje te maken en alle horecagelegenheden hebben wat te doen. Het is lunchtijd hier, halverwege de middag dus, en daar hoort een warme maaltijd bij, die velen bij de plaatselijke horeca nuttigen.

Verwacht hierbij niets ingewikkelds. Meestal is dit gewoon een bord rijst met groente en of vlees, of zeevruchten. Iedereen eet dan ook hetzelfde en het is gelijk klaar, want het komt uit één grote pan die al voorbereid was voor de klanten kwamen. Een lunch kost hier dan ook maar een paar euro.

Rond een uur of vijf sluiten de restaurants hier overigens weer, om pas na zeven uur weer open te gaan. Tijden die we in Nederland natuurlijk niet gewend zijn, maar prima bij mijn bioritme passen. Lunchmenu en dagmenu zijn hier overigens vaak hetzelfde. De prijzen zijn vooral zo laag omdat ze met dit concept tafeltjes meerdere keren per dag bezet hebben, waardoor de vaste lasten, een enorm onderdeel van de onkosten, hierdoor over meer gasten verspreid kunnen worden.

Zoals gezegd is er één ding hier dat het bekijken echt waard is, maar helaas is dat met geen mogelijkheid op een foto vast te leggen. Het gaat hierbij om het immense irrigatiesysteem dat ze hier gebruiken. Ik had wel een sluis of sloot op de foto kunnen zetten, maar om het echt te zien moet je hier zijn.

Nu heb ik natuurlijk onderweg al heel wat irrigatie gezien, maar nog niet zo indrukwekkend als hier. Het systeem loopt zelfs door de dorpjes heen, waarbij de sluizen bediend kunnen worden met de hand vanaf installaties die op de stoep omhoog steken. Sterker nog, op dit soort plekken krijgt de stoep zelfs een korte omleiding om ruimte te maken voor de installatie. De bevolking van een hele rij dorpen werkt hier samen om de velden op tijd van water te voorzien, erg indrukwekkend.

Dit systeem loopt zo door tot aan de stadsgrens van Murcia, de plaats waar ik weer stroom ga halen. Voor de verandering een keer na vijf dagen in plaats van vier. Ik was wat zuiniger deze week. Hier maak ik nadat ik van de fiets ben gestapt nog wel even een foto.

Op deze foto staat geen daglicht zoals je mogelijk zou denken, maar avondlicht. In Nederland gaat de zon nog altijd voor zessen onder, ik zit al ruim een week iedere dag van steeds iets meer avondlicht te genieten. Ik ben nu eenmaal een avondmens, dus dat beetje extra licht op het einde van de dag vind ik heerlijk.

De Mac had gelukkig voldoende stroom, maar het internet was weer een drama. Breedbandinternet zoals we dat in Nederland bijna overal hebben, hebben ze hier nauwelijks. Het lukt maar net om wat asn het blog te werken, veel meer is er niet mogelijk bij internet zo traag als een inbelverbinding.

Halverwege mijn bezoek aan de Mac begint het volgens de regenradar te regenen. In werkelijkheid begint de regen pas twee uur later, wanneer ik onderweg ben naar een plek om te overnachten. De regenradar die normaal zo betrouwbaar is lijkt de laatste tijd wat van slag.

Tijdens het opzetten van de tent gaat het langzaam steeds harder regenen, maar gelukkig pas nadat ik alles al droog heb staan. Tegen de tijd dat ik de tent betreed barst de regen vervolgens echt los. Ik heb dus een keer mazzel. Benieuwd hoeveel er vannacht gaat vallen na weken van droogte. Daarover morgen meer, nu enkel nog een dagafsluiter. Nee, niet Rob de Nijs met zijn regen, eerder juist iets vrolijks.