Dag 273: El Largo - Ventanicas-el-Cantal

Terug naar de kust, 33 kilometer en 90 hoogtemeters.

Stond ik op een mooi desolaat plekje, afgelopen nacht, vergeet ik om er een foto van te maken. Jammer, want ik vond het echt een mooi plekje. Dan maar een kilometer verderop een foto gemaakt met in de verte de heuvels die ik in zicht had.

Voor de verandering had ik zelfs een keer redelijk geslapen. Nog altijd niet goed, maar met redelijk ben ik meestal al tevreden. Wat vandaag alleen wel jammer is, is dat het een frisse en vooral grijze dag is. Het landschap ziet er hier nu eenmaal veel beter uit met zon. Groene delen van de wereld kunnen beter tegen grijs.

Over groen gesproken, letterlijk een paar honderd meter na vertrek zie ik ineens een groente die ik tot nu toe nog niet eerder op het veld zag staan en gedurende de twintig kilometer tot aan de kust zie ik ook ineens helemaal niets anders op de velden staan. Dit is sla sla land om maar even een knipoog naar een filmtitel te maken.

Gewone sla, ijsbergsla, maar ook zoals op onderstaande foto lollo rosso en lollo bianco. Waar ik ook kijk, overal zie ik sla. Blijkbaar zijn de omstandigheden in dit stukje Spanje optimaal om sla te verbouwen.

Op het moment dat ik langs de laatste velden met sla fiets, kom ik voor het eerst sinds Alicante weer aan bij de zee. Ook de zee ziet er hier niet zo goed uit bij grijs weer, maar ik ben blij om de zee weer even te zien. Even, want morgen ga ik alweer beginnen aan een stukje afsnijden via het binnenland. Althans, op het einde van de dag. Eerst nog een dagje langs de kust.

Na alle kustplaatsen die ik tot nu toe heb gezien doen de plaatsen hier een beetje vreemd aan. Alles is veel minder massaal en het ziet er zeker niet zo verzorgd uit als wat ik gewend ben van kustplaatsen. De reden zit in de bereikbaarheid. Geen luchthaven om de hoek en de wegen naar hier zijn ook niet zo fraai als elders.

Met name Garrucha doet erg vreemd aan. Ik heb er geen enkel hotel kunnen ontdekken bijvoorbeeld en zelfs appartementencomplexen zijn er zeldzaam. Het plaatsje bestaat voor een groot deel uit kleine koophuisjes voor pensionado's en de boulevard is ooit met veel geld aangelegd in de jaren 90 of iets dergelijks, maar veel is er daarna niet meer mee gebeurd. Alles ziet er wat vervallen uit.

Nog vreemder is de haven van Garrucha, die is precies zoals havens elders langs de kust lang geleden waren. Een jachthaven is normaal in dit soort plaatsen, maar de haven is hier tevens een vissershaven met eigen visafslag en daarnaast ook nog een vrachthaven voor zand of grind of iets dergelijks dat ze hier uit de heuvels halen.

Terwijl ik passeerde waren ze net de laatste vis aan het verkopen en ook een vrachtschip aan het laden. De vrachtwagens reden met enorme aantallen af en aan. Zo ongeveer een vrachtwagen per twintig seconde, dus dat laden ging in een flink tempo.

Iets verderop langs de kust begint de plaatsjes er langzaam wat normaler uit te zien met her en der hotels, maar zo massaal als ik van andere costa's ken is het hier nergens. Deze costa heet overigens Costa de Almería.

Een paar dorpjes verderop vind ik het mooi geweest voor vandaag, het is ook alweer donker, dus zet ik mijn tent op. Morgen gaat een dag met heel veel klimwerk worden, dus ik kan de rust goed gebruiken. Als afsluiter een stukje muziek voor de arbeidsmigranten die de enorme groenteproductie in het gebied achter me mogelijk maken.

Dag 272: Lorca - El Largo

Lekker naar beneden vandaag, 44 kilometer.

Het was een latertje gisteren, maar gelukkig had ik snel na het opladen de tent al staan. Ik stond in een droge rivierbedding, iets dat ik niet snel zou doen, maar deze had wat hoogteverschillen en ik kon op een hoger deel staan. De verwachting was dat er geen regen zou komen, en die kwam ook niet, maar zelfs als er wat zou zijn gevallen stond ik nog veilig.

Qua uitzicht was het ook niet verkeerd overigens. Ik sta net aan de rand van de stad, maar als je de goede kant opkijkt, dan heb je daar geen enkel idee van. Dan heb je direct het idee dat je in de wildernis staat.

Zoals gisteren al vermeld had ik een keuze te maken waar het gaat om de route naar Almería. Ik heb gekozen voor de meest oostelijke route, dus ik ga weer richting kust. Het is een paar kilometer om, maar het scheelt een paar honderd meter klimmen. Belangrijker, ik kom niet op hoogtes van 500 meter en meer, waar de kans op kou een stuk groter is.

Over een paar dagen zie ik dus weer de kust, een stuk dat overigens een stuk rustiger is dan wat ik tot nu toe heb gezien, maar eerst moet ik er nog zien te komen. Heel zwaar gaat dat waarschijnlijk niet worden, maar het is wel even doortrappen.

De eerste dag lijkt daarbij bovendien niet echt boeiend te worden qua omgeving en dat blijkt al snel, vandaar dat er vandaag verder geen foto's meer volgen. Ik zie de hele dag eigenlijk niets anders dan broccoli, af en toe afgewisseld door artisjokken. Zoveel broccoli, daar kan een stad als Oldenzaal een jaar van eten. Koop je één dezer dagen een stuk broccoli in de supermarkt, dan is de kans groot dat hij hier ergens op een veld heeft gestaan.

Het fietsen is vandaag dan wel weer heerlijk. De eerste tien kilometer is het nog vlak, maar daarna gaat het bijna voortdurend een half procentje naar beneden en dat trapt erg lekker. Vandaar ook dat ik vandaag, ondanks dat het gisteren laat was, tot een mooi aantal kilometers ben gekomen.

Wat wel echt apart is vandaag, is dat ik het idee heb dat ik in een ander land dan Spanje ben. Sterker nog, zelfs op een ander continent, aan de andere kant van de wereld. Al die groenten die ze hier verbouwen moeten natuurlijk ook van het veld af en Spanjaarden hebben blijkbaar geen zin om dat te doen tegen een laag loon, dus doen buitenlanders dat. In andere gebieden had ik veel Afrikanen gezien, hier in de omgeving zijn het Zuid-Amerikanen.

De verdeling van het werk is heel eenvoudig. Kan het met een machine, dan doet een Spanjaard het, moet het met de hand, dan doet een Zuid-Amerikaan het. In de loop van de dag merk ik ook waar de meeste van deze landarbeiders wonen, dat is in Pulpi.

Terwijl ik door Pulpi fiets heb ik het idee dat ik door een wijk van La Paz in Bolivia fiets of iets dergelijks. Niet dat ik daar ooit ben geweest, maar ik denk dat het qua mensen op straat redelijk vergelijkbaar is.

Na deze wat vreemde, maar boeiende ervaring besluit ik om nog even door te fietsen, ondanks dat de zon onder de einder aan het zakken is. Het gaat zo lekker, dan kan ik ook nog wel een paar kilometer verder. De eerste vier of vijf kilometer na Pulpi zijn nog gelijk aan het gebied voor Pulpi, maar daarna begint het landschap te veranderen. Jammer dat het donker is, nu het eindelijk leuk begint te worden.

Het landschap is hier duidelijk veel ruwer dan wat ik de rest van de dag gezien heb. Geen uitgestrekte vlaktes, maar heuvels en rotsen afgewisseld met kleinere stukjes akkerland. Na een paar kilometer besluit ik dat dit een mooi punt is om de tent neer te zetten. Het kan namelijk soms lastig zoeken zijn in het donker en ik heb geen idee hoe lang dit verwilderde stuk gaat duren.

Ik ga dus van de weg af, loop honderd meter de wildernis in en begin met het bouwen van mijn tent. Bomen om achter te schuilen zijn hier niet meer, maar er staan een paar struiken die me grotendeels uit het zicht houden. Prima plekje dus.

Rest nu enkel nog de afsluiter van de dag. Meestal is dat muziek, soms is het humor, vandaag is het beide. Volgens mij is onderstaande met voorsprong de duurste scene die Monthy Python ooit opgenomen heeft. Hoe dan ook, ik lig iedere keer weer in een deuk.