Dag 72: Utrechtse heuvelrug - Plensbui, energie en gesprekken tot in de ochtend

Overdag een plensbui gevolgd door extra slaap, waarna ik voor het eerst in week me weer energiek voel.

Na het nachtelijke gesprek vroeg in de ochtend gaan slapen en begin van de middag wakker geworden, maar nog altijd duf. Het begint weer te regenen en in dusdanige mate, dat ik binnen de kortste keren weer water onder mijn tent heb en dus alweer een waterbed heb. Twee keer in een paar dagen tijd deze luxe in het bos, wat wil je nog meer?

Na de regen de tour aan, dit is de dag van de korte etappen met drie cols, dus daar keek ik naar uit. Halverwege de etappe val ik echter pardoes weer in slaap, om vervolgens pas begin van de avond weer wakker te worden.

Blijkbaar was dit net het stukje slaap dat ik nog nodig had, want na een week lang vermoeidheid voel ik me plotsklaps weer energiek. Wat een genot! Na nog even met Daphne gesproken te hebben, onder andere over halsbanden, je verzint het niet, trek ik richting Mac om eindelijk eens de achterstand op mijn weblog weg te werken.

Het is even doorploeteren en flink tikken, maar eindelijk heb ik weer berichten in het voren staan, zodat ik niet de dagelijkse druk heb van het bijhouden van het weblog. Dat geeft ook weer extra rust, plus dat hierdoor de komende dagen de berichten in ieder geval een beetje op tijd online zullen staan en niet pas laat op de avond.

Dit alles achter de rug hebbende, terug richting de camping, waar het een gezellige avond lijkt te worden. Vandaar dat ik ook alvast een paar blikjes bier had gehaald. Bij mijn aankomst zitten er slechts twee, waarvan er ook nog één rap de tent in duikt, maar er zijn er nog twee onderweg.

Het word een prachtige nacht met mooie gesprekken. Zeker het laatste stukje voor de dageraad, wanneer we nog met twee personen over zijn en het ineens over de diepste onderdelen van mijn zijn gaat en ik opener ben dan ik zelf had verwacht. Net alsof er langzaam een soort van schroom van me aan het afvallen is.

Het precieze onderwerp van het gesprek ga ik hier niet delen, sommige onderwerpen zijn nu eenmaal meer geschikt voor één op één gesprekken dan voor een publiek blog. Het begint alweer duidelijk licht te worden tegen de tijd dat we moe maar voldaan onze slaapplek opzoeken.

Het tijdstip deed me denken aan een mooi nummer om dit stuk mee af te sluiten. Één van mijn favoriete albums is namelijk Straight On Till Morning van Blues Traveller. Daar zit de ochtend al in en daarnaast ben ik ook een reiziger met de blues. Qua titel staat er dan ook nog eens een mooi nummer op dit album, als ik me niet vergis als slotnummer, Make my way.

Dag 27: Veluwe - Uitslapen en weer nieuwe energie

Na onweder komt...... slaap en nieuwe energie.

Wederom een nacht met onweer, dus weer maar een halve nacht geslapen. Één groot verschil echter met de voorgaande dagen, de temperatuur is vandaag een stuk lager. Nog wel vroeg wakker door het jankende kind naast me, maar er zijn kansen voor rust.

Mijn buurmeisje op de camping begint me langzaam op de zenuwen te werken. Dat kind huilt de halve dag en om de meest vage redenen. En de moeder iedere keer maar vragen waarom ze nu weer huilt en daarmee de wens tot aandacht inwilligend.

Gisteren was wat dat betreft wel het dieptepunt qua huilredenen. Het kind begon weer te huilen en moeders vroeg weer waarom. Als ik een stoel in mijn tent had gehad dan was ik er subiet van afgevallen. Mevrouw huilde omdat ze iedereen met haar waterspuit al nat had gespoten en er niemand meer over was om nat te spuiten. Als je dan als moeder gaat troosten, dan snap je het echt niet.

Maar gelukkig, ze gingen het park in vandaag en dus keerde de rust weder. In combinatie met de lage temperatuur zorgde dit voor iets heerlijks, ik viel weer in slaap. Om drie uur in de middag werd ik pas wakker. Eindelijk uitgeslapen.

Gelijk een warme douche genomen en daarna het park in. Ik plofte voor het eerst na eerst problemen met de rug en daarna de hitte weer bijna uit elkaar van de energie. Die energie moet natuurlijk ergens heen, dus op de fiets gestapt en als een dolle over de fietspaden gaan jagen. Aan de kant toeristen, pappa heeft haast!

Niet dat ik echt haast had natuurlijk, ik genoot gewoon van de ruisende wind rond mijn gezicht. Na een kilometer of twintig was de overtollige energie weg en werd het tijd om op mijn gemak een mooie wildobservatieplaats op te zoeken.

Lang was er niet zo heel veel te beleven, maar vlak voor het einde kwam er toch nog een mooie verrassing. Een flinke kudde Corsicaanse moeflons kwam ineens voorbij en die had ik nog niet van dichtbij mogen aanschouwen, dus toch nog een persoonlijke primeur vandaag.

Iets zegt me dat de komende dagen eindelijk weer wat productiever gaan zijn. Deze avond was in ieder geval een goed voorteken.