Dag 90: Leerdam - Rustdag en verkennen

Eindelijk op een nieuwe plek, een warme douche en omgeving verkennen.

Helaas niet zo goed geslapen. Het lijf wilde maar niet tot rust komen vannacht. Blijkbaar was ik niet meer voldoende gewend aan het reizen. Na het opstaan echter wel een heerlijk moment, namelijk een warme douche.

Op zich was ik inmiddels aardig gewend aan het wassen met koud water, maar één ding zal nooit wennen en dat is scheren met koud water. Dat voelt meer alsof je iedere haar er uit trekt in plaats van afscheert. Dus het fijnste van de warme douche was wel het scheren.

Vandaag het verder rustig aan gedaan, maar natuurlijk nog wel even Leerdam in geweest voor wat boodschappen en een beetje verkenning. Nu is Leerdam een plaats waar de SGP in de gemeenteraad zit, dus op zondag kun je hier geen boodschappen halen. Er is echter nog iets vreemds aan de winkelsluitingstijden hier. Er zijn opvallend veel zaken die om half zes al de deur dicht doen. Werkende mensen mogen in Leerdam blijkbaar geen inkopen doen.

Ook opvallend, Leerdam heeft één van de meest gevaarlijke rotondes die ik ooit mee heb gemaakt. Fietsers hebben geen voorrang en kunnen nauwelijks zien of er verkeer aan komt, dus ik neem maar aan dat de meeste maar gewoon gokken wanneer ze veilig verder kunnen fietsen. Wie weet maar eens een filmpje over maken de komende dagen.

Over filmpjes gesproken, ik begin al wat mooie onderwerpen te vinden voor historische filmpjes. Pisa en hoop zullen in ieder geval voorbij gaan komen.

Tot slot erg in mijn nopjes met de camping waar ik sta, maar daar komt op een later moment nog wel meer over. Met name in de avond moet ik hier wat foto's maken, want dan kunnen jullie zien hoe mooi het hier is. Gisteren noemde ik het al feeëriek en dat woord deed mij denken aan het volgende nummer om de dag mee af te sluiten.

Dag 89: Utrechtse heuvelrug - Leerdam

Vandaag eindelijk, na te lange tijd, weer onderweg met als grootste obstakel Nieuwegein.

Al die tijd dat ik hier had gezeten heb ik geen last van muggen gehad en nu op de ochtend van mijn vertrek zitten mijn schouderbladen ineens vol met de muggenbulten. Er blijft dus in ieder geval iets van me hier achter.

De ochtend nog gebruikt om uit te slapen, maar daarna langzaam aan het inpakken geslagen. Beetje onhandig van me dat ik gisteren niet al afval en statiegeldflessen heb weggebracht, waardoor deze nu ook in ieder geval de eerste kilometers mee zullen moeten.

Iets na drieën ben ik klaar met inpakken, maar ik vertrek nog niet gelijk. Eerst nog even op mijn gemak zitten bij de centrale vuurplaats om mijn tijd hier te overdenken. Hierna is dan eindelijk het moment aangebroken om op de fiets te stappen en verder te trekken.

De eerste paar kilometer gaan nog over bospaden en dat is toch uitkijken met een vol beladen fiets. Vooral omdat ik al snel ontdek dat mijn achterband niet de optimale hardheid heeft. Ik heb tegenwoordig zo'n goede achterband, dat ik dit alleen kan merken tijdens het fietsen. Met de vingers indrukken om te controleren heeft geen zin, zo stijf is de buitenband. Zonder bepakking was er gisteren nog geen probleem, dus blijkbaar zat hij net op het randje.

Meest vervelende hiervan is dat de tocht wat langer gaat duren, want minder lucht in de band kost meer energie. Na de eerste paar kilometer over bospaden bereik ik de rand van Zeist, de plaats waar ik mijn proviand voor onderweg in kan slaan.

Na de boodschappen verder richting Bunnik waar ik mijn eerste echte stop maak en bel met de camping waar ik vannacht wil staan om een plek te reserveren.

Hierna vorderen de kilometers langzaam. Opvallend veel bruggen, dijken en viaducten moeten genomen worden. Terwijl ik door het vlakste deel van Nederland fiets maak ik vandaag volgens mij meer hoogtemeters dan op eerdere reisdagen.

De route verloopt inclusief het klimmen dus vrij voorspoedig, tot vlak voor Nieuwegein. Vanaf het moment dat ik het eerste bord van de gemeentegrens van Nieuwegein zie is het een drama qua route. Er staat niets aangegeven en fietspaden lijken alle kanten op te schieten. Hoe dieper ik Nieuwegein in ga, hoe erger het word.

Het centrum van Nieuwegein is helemaal een ellende. Hoewel, centrum, het centrum van Nieuwegein is eigenlijk een park met een stad er omheen. Op zich een heel leuk idee, maar je moet er wel doorheen zien te komen. De kortste route is verboden voor fietsers en Google Maps en mijn verstand zijn het niet eens over het beste alternatief. Bordjes van de ANWB hoef ik niet op te rekenen, die zijn hier alleen op punten waar ze niet nodig lijken te zijn.

Al met al sta ik vaker stil om de route uit te vogelen dan ik aan het fietsen ben en daardoor kost deze stad mij heel veel tijd. Later krijg ik overigens van de eigenaresse van de camping waar ik naar onderweg ben te horen dat ik niet de enige ben. Nieuwegein is voor buitenstaanders niet te navigeren en zelfs inwoners kunnen de weg kwijt raken.

Door het vele stilstaan raak ik mijn fietsritme volledig kwijt en dat breekt me op zodra ik eindelijk de uitgang van dit doolhof heb gevonden. Na Nieuwegein moet ik namelijk de Lekbrug over en dat is vanuit de laag gelegen woonwijken een forse klim die me bijna weet te breken.

De eerste paar kilometers na de Lekbrug schiet het nog niet op door delen van Vianen, maar daarna kom ik ineens in een andere wereld. Van het ene op het andere moment ben ik in Nederland waterland, met overal sloten, rivieren en beken en vooral heel veel weilanden.

Toeristen denken dat heel Nederland er zo uitziet, maar voor mij is het voor het eerst dat ik door een dergelijke omgeving fiets en ik moet zeggen dat ik het wondermooi vind. Omdat het tegelijkertijd wat begint af te koelen en ik ook weer wat ritme begin te krijgen, gaat het tempo ook weer omhoog, zodat de laatste tien kilometers uiteindelijk de snelste van de dag worden. Kracht genoeg in dat lijf van me blijkbaar.

Stipt om tien uur, het tijdstip dat ik had gemeld er te zijn, kom ik aan op de camping in Leerdam en wrijf ik eerst even de muggen uit mijn haren en van mijn kleren. De laatste twee kilometer gingen namelijk vlak langs een watertje met enorme zwermen muggen boven het fietspad.

Eenmaal aangekomen krijg ik mijn plek aangewezen en zie tot mijn verrassing dat het een goed besluit was om vooruit te bellen. Ik heb namelijk echt mijn eigen stukje gekregen, omgeven met een houtwal en groen. Wat een luxe.

In het donker zet ik in twee etappes mijn tent op en op dat moment begin ik toch wel te merken dat ik weer behoorlijk gesloopt ben. Oorspronkelijk was het idee om gelijk vanavond al een warme douche te nemen, maar nadat mijn tent staat heb ik simpelweg niet meer de kracht om er uit te kruipen en te douchen, dus zal dat moeten wachten tot morgen.

De camping liet al gelijk een feeërieke indruk op me achter met overal kleine lampjes op het terrein en langs de centraal gelegen vijver. Net of ik een sprookjesbos ingelopen ben om me te rusten te leggen nadat ik eindelijk weer onderweg ben gegaan. Een mooie afsluiter lijkt me dan On the road again, maar die had ik al gebruikt bij de aankondiging dat ik weer ging reizen, dus dan maar wat anders toepasselijk van Canned Heat.

Dag 88: Utrechtse heuvelrug - Privé afscheidsfeestje

Niemand om mijn afscheid mee te vieren, dan doe ik het maar mooi zelf.

De ochtend en de middag verregen weer zoals de laatste tijd gebruikelijk, maar in de avond word het gelukkig droog. Met mijn elektronica en de biertjes die ik nog heb liggen ga ik richting solar-bench. De biertjes moeten leeg en de accu's moeten vol. Op de paalcamping waren er alleen mensen die met zichzelf bezig waren, dus gezelligheid was daar deze avond niet te vinden.

Wel jammer, want had graag nog een gezellige avond bij het kampvuur gehad, maar het is zoals het is. Dan maar in mijn ééntje biertjes drinken en terugdenken aan mijn tijd op deze plek.

Enerzijds ben ik heel erg blij weg te gaan, want ben hard aan een nieuwe omgeving toe, maar ik ga deze plek ook zeker missen. Vooral dankzij de avonden bij het kampvuur en de mensen die ik daar ontmoet heb. Van sommige weet ik de naam niet eens meer en sommigen zou ik niet eens herkennen als ik ze zou zien, omdat ik ze alleen ontmoet heb in het donker bij een bescheiden kampvuur.

Anderen zullen me altijd bijblijven en dat zijn de mensen die ik zeker ooit nog weer hoop te ontmoeten. Een Leo met zijn gouden hart bijvoorbeeld, of El die niet alleen goed kan luisteren, maar ook iedereen die ze ontmoet net iets vrolijker achterlaat.

En dan zijn er natuurlijk nog Jim (en Merlijn en Myrthe) waar ik nog nachten mee zou kunnen praten en uiteraard Daphne, een enigma op twee benen. Om haar ooit te kunnen doorgronden zijn nog wel heel veel avonden nodig, maar ik maak graag de tijd vrij.

Er is veel regen geweest in de tijd dat ik hier was, maar de droge avonden waren meestal een genot. Mensen uit alle lagen en standen van de samenleving komen hier langs en dat zorgt voor heel gevarieerde gesprekken en vele nieuwe inzichten in mezelf en de samenleving.

Dus hoe moedeloos ik soms de laatste paar dagen was omdat ik verder wil, maar niet kon, ik kijk vol warmte terug op deze plek en wat het mij heeft gebracht in het beter begrijpen van anderen en mezelf.

Vlak voor het slapen gaan nog een opvallend moment. Bij mijn terugkomst op de camping zit er nog een stelletje buiten, dus ik denk ik sluit me even aan. De eerste paar minuten is het nog gezellig, maar er gaat al snel wat veranderen aan de sfeer. Zij is namelijk erg vriendelijk en hartelijk tegen mij en dat staat hem blijkbaar totaal niet aan, want hij word steeds meer kortaf.

Of hij is heel erg jaloers en reageert daarom zo op de situatie, of de relatie is niet voorbestemd om nog lang te duren en ik denk dat laatste, want hoe kribbiger hij gaat reageren, hoe vriendelijker zij juist aan het worden is. Voor mij is dit echter een teken om richting tent te gaan. Normaal ben ik in dit soort situaties nieuwsgierig naar wat er allemaal speelt, maar morgen is mijn reisdag en heb geen zin in gedoe van dit ventje, hoewel ik met haar graag nog wat langer gepraat had.

Menselijk gedrag blijft soms vreemd, ik ben er zelf een mooi voorbeeld van, en dat brengt mij tot het nummer van vandaag.

Dag 87: Utrechtse heuvelrug - Doet u nog maar een dagje regen

Wat maakt het uit, er kan nog wel een dag regen achteraan.

Oorspronkelijk zou het vandaag een mooie dag worden, maar het weer voorspellen is en blijft onderhevig aan een gisfactor en het giswerk ging deze keer dus fout. Eigenlijk is er niet veel verschil met gisteren, bui na bui na bui trekt over de regio. Oké, één verschil is er wel, er zit een ontzettende zware bui tussen.

Vlak voor zonsondergang word de hemel ineens volkomen zwart en vijf minuten later barst het los. Een gordijn aan regen daalt neer over de omgeving. Binnen een minuut is alles doorweekt. Heeft iemand gips bij de hand, want deze wolk is duidelijk gebroken.

Verder vooral bezig geweest met het bijwerken van dit blog. Er staan weer een aantal dagverhalen klaar, dus daar hoef ik me niet druk om te maken tijdens de aanstaande verplaatsing. Waarschijnlijk gaat die overmorgen plaats vinden, dus heb ik morgen mooi de kans om alles voor te bereiden.

Bijzonder blij overigens dat ik dit blog weer gewoon op mijn laptop bij kan werken. Dat werkt echt veel fijner dan op een tablet. Ineens ook weer zin om filmpjes te maken, dus mocht er morgen tijd over zijn, dan pak ik de camera er nog even bij, want ik ben weer verbaasd. Het is toch ook wat.

Waar ik nog wel wat aan moet doen is mijn voorraad bier. Een aantal dagen geleden ingekocht met de verwachting dat er nog wel een kampvuuravond zou komen, maar die kwam dus niet door de regen. Vanavond en morgen moet ik er dus voor zorgen dat ik dat niet mee hoef te slepen naar de volgende plek.

Probleem is alleen dat ik vandaag niet zo'n zin in bier heb. Eenmaal in mijn tent laat ik het bier dus letterlijk links liggen, drink nog een glaasje fris en ga slapen. Morgen komt dat bier wel op en ga ik de reis voorbereiden.

Omdat ik zo blij ben met mijn nieuwe laptop lijkt het mij een mooie om af te sluiten met een nummer van het album OK Computer van Radiohead.

Dag 86: Utrechtse heuvelrug - Tussen de buien door naar Utrecht

Vandaag naar Utrecht voor een nieuwe laptop, maar het weer dreigt alles in het water te gooien.

Mooi op tijd wakker vandaag. Dagen met een doel begin ik altijd gelijk een stuk actiever dan dagen zonder specifiek doel. Niet vreemd natuurlijk, maar het maakt wel weer duidelijk hoe fijn een doel is.

Ik ben echter net wakker en daar begint het, eerst een paar druppels, uitlopend in een volwaardige bui. De eerste bui is nog niet goed voorbij en de volgende komt overdrijven. Zo gaat het een groot deel van de dag voort. Er komt zoveel overdrijven dat ik het overdreven vind.

Gelukkig stopt het net op tijd met regenen om alsnog het stalen ros te bestijgen en richting Utrecht te trekken. En als ik zeg net op tijd, dan bedoel ik ook net op tijd. Ik heb iets meer dan twintig kilometer te gaan, de zaak zit aan de andere kant van Utrecht, en het is kwart voor vijf wanneer de laatste regen stopt.

Gelukkig ken ik de weg in Utrecht goed, waardoor ik weet dat ik geen tijd kwijt ga zijn aan zoeken, anders was ik er helemaal niet aan begonnen. Eenmaal onderweg kom ik er echter achter dat het nog een hele strijd gaat worden om op tijd te komen, want ik heb een gemene wind tegen die de snelheid flink weet te reduceren.

Heel opvallend, zodra ik in de buurt ben van De Bilt neemt de wind ook nog eens in kracht toe. Volgens mij weet de wind dat het KNMI daar aan het meten is en doet deze daarom hier extra zijn best. Hoewel ik natuurlijk ook wel weet dat de wind geen eigen wil heeft, het is de wil van Pluvius die achter dit fenomeen zit. Weet je niet wie Pluvius is? Daar hebben ze iets moois voor uitgevonden en dat heet Google.

Uiteindelijk haal ik het met nog tien minuten speling, dus ik had het tempo er nog lekker in zitten onderweg, ondanks de tegenwind. De laptop die ik op het oog heb is onderdeel van een lading die ze net ingekocht hebben, dus ze moeten hem nog even digitaal schoonmaken. Zou vervelend zijn als er nog bestanden van een ander opstaan immers.

De laptop zelf hoeven ze absoluut niet schoon te maken, want ik zie al direct dat ik mazzel heb. Deze laptop is vrijwel niet gebruikt namelijk. Bij dit type is dat altijd snel te zien aan slijtage op het touchpad, maar die is volledig afwezig. Ook aan het toetsenbord voel ik direct dat de toetsen niet vaak ingedrukt zijn, ze veren nog vol enthousiasme.

Al met al heb ik dus een laptop die vrijwel niet gebruikt is voor iets meer dan een derde van de nieuwprijs. Dat is nog eens een mooie deal. Tevreden stop ik de laptop in mijn rugzak en stap ik op de fiets.

Ik ben achteraf vooral heel erg blij dat ik op dat moment nog eerst even op mijn buienapp heb gekeken voor ik direct weer terug gefietst was, want er kwam een enorme bak water mijn kant op. Dat geeft mij mooi de kans om in Utrecht zelf de laptop al te testen, want fietsen zit er de komende paar uur nog niet in.

De laptop werkt als een zonnetje en nog mooier, omdat het een vergelijkbare type is als het origineel, heb ik nu ook een reserve-accu. Waarschijnlijk schroef ik ook nog even het werkgeheugen uit de oude en zet dat als extra geheugen in de nieuwe.

Na drie uur wachten is de ergste regen achter de rug. Nog langer wachten heeft weinig zin, want helemaal droog gaat het pas rond middernacht worden. Dat beetje gemiezer dat valt kan ik echter wel hebben, helemaal van suiker ben ik nu ook weer niet, dus tijd om Utrecht te verlaten.

Op mijn gemak fiets ik terug, me bedenkende dat ik vandaag over de veertig kilometer kom. Als dat geen mooie training is voor de aanstaande verplaatsing, dan weet ik het ook niet meer. Op de terugweg stop ik nog wel even bij de Mac, want de accu's moeten natuurlijk wel gevuld worden.

Met voldoende gevulde accu's weer richting tent, waar ik de dag weer kan afsluiten met een filmpje. Heerlijk om zo de dag af te kunnen sluiten. En dit bericht kan ik maar met één nummer afsluiten natuurlijk, na al dat gejaag op de fiets.