Dag 66: Utrechtse heuvelrug - Weer elektronische ellende

De laptop geeft vroeg op de dag weer de geest en de vermoeidheid blijft.

Opnieuw word ik moe wakker deze dag. Zoals al gedacht gaat dit inderdaad een paar dagen duren. Aan tijd echter geen gebrek, dus niets aan de hand. Minder fraai is echter dat mijn laptop weer de geest gegeven heeft.

Dit is de dag dat het interview in de krant staat en al vroeg beginnen de reacties binnen te stromen. Omdat de laptop op zulke momenten makkelijker werkt dan de mobiel start ik deze dus maar op, of althans, dat probeer ik. Helaas geeft de laptop geen enkel teken van leven.

Nu heb ik wel een beetje handigheid met dit soort dingen, dus schroevendraaier in de hand en schroeven maar. Eenmaal open zie ik echter geen probleem, dus even alle stekkertjes aandrukken en weer proberen. Geen resultaat.

Ik loop alles keer op keer na, maar na enige tijd moet ik het opgeven, er is niets meer dat ik kan doen. Het is vandaag zaterdag en inmiddels te laat om nog ergens heen te gaan voor een reparatie, dus dat gaat een paar dagen zonder laptop worden.

Vervelendste vind ik dat er een paar kant en klare filmpjes op dat ding staan die ik nu niet kan uploaden, maar daar gaat ongetwijfeld vanzelf een oplossing voor komen.

Na alle tijd die ik met de laptop in de weer ben geweest en de teleurstelling dat ik hem niet opnieuw aan de praat krijg, is de energie om nog wat te ondernemen vandaag een beetje weg. Ik beperk me dus eerst maar even tot wat lezen.

Later alsnog de tent uit om inkopen te doen. Aangezien het gezellig lijkt te worden bij het kampvuur, sla ik ook maar een paar blikjes bier in. Op de terugweg stop ik even bij de solar bench waar ik mijn mobiel op kan laden en lees me door het nieuws en de reacties op het interview die ik nog niet had gezien.

Nu kan de tijd af en toe werkelijk vervliegen de laatste tijd en dit is zo'n moment. Het zal circa 20:15 uur zijn geweest toen ik daar ging zitten en ineens is het alweer donker tot mijn verbazing. Tijd is een vreemd ding blijkt maar weer.

Tegen de tijd dat ik terug ben bij de paalcamping zie ik tot mijn verrassing dat de meesten al zijn gaan slapen of net onderweg zijn. Twee bekenden die er recent ook al een nachtje hebben gestaan zijn echter nog wakker, dus kan er toch nog een praatje gemaakt worden en hoef ik niet helemaal alleen mijn bier op te drinken.

Tegen de tijd dat ik mijn derde en laatste biertje soldaat heb gemaakt zijn de laatste twee ook naar bed en rest mij niets anders dan richting tent te gaan. Eigenlijk nog geen zin om te gaan slapen, maar geen alternatief. En dat is natuurlijk het recept voor een nacht met weinig slaap.

De onrust in de nacht is deze nacht echter gelukkig wel een positieve onrust. Ik voel me gesterkt door de tientallen positieve reacties die ik vandaag heb mogen ontvangen. Soms was het heel eenzaam de laatste maanden met een gevoel van ik alleen tegen de wereld, maar gelukkig is inmiddels wel duidelijk geworden dat ik zeker niet alleen sta.

En nee, dan ga ik niet afsluiten met You'll never walk alone, maar iets dat met het onweer te maken heeft dat hier recent overheen is gegaan. Ik ben gek op onweer en ook op onderstaand stuk.

Dag 64: Utrechtse heuvelrug - Dag van het interview

De dag van het interview dat afgelopen zaterdag in de Tubantia stond.

Wel gek, voor het eerst in ruim twee maanden moet ik mijn wekker zetten. Als er iemand speciaal voor jou 150 kilometer per auto aflegt voor een interview, dan kun je het immers niet maken om te laat te komen. Aangezien mijn natuurlijke ritme vooral behelst dat ik normaal slaap in de ochtend, moet ik dus voor een dag mijn ritme mechanisch aanpassen.

Keurig op tijd arriveer ik op de afgesproken plek, vlak bij een afslag van de A28, en binnen vijf minuten is Stephan Schepers van de Tubantia ook ter plaatse. Oorspronkelijk was het idee om richting de paalcamping te gaan voor in ieder geval een foto, maar er blijkt laten nog een fotograaf deze kant op te komen, dus gaan we naar een plek waar we rustig kunnen zitten en wat drinken, mijn stroomdealer is de handigste locatie, dus na een ritje van een paar minuten zitten we en kan het interview beginnen.

Waar ik bij het kampvuur met totaal onbekenden tegenwoordig vrij eenvoudig volledig open en eerlijk ben, is dat onder deze omstandigheden toch ineens wat lastiger. Voor me zit een man die ik al een aantal jaren ken en alles wat ik zeg kan in de krant komen en dat is toch wel wat anders dan praten met een onbekende over de problemen die me de afgelopen jaren hebben achtervolgt.

Ik moet zeggen dat ik achteraf trots ben, want ondanks de moeite, lukt het me wel om het hele gesprek open en eerlijk te blijven. Het gesprek verloopt in een goede sfeer, maar bij sommige punten merk ik duidelijk dat ik nog niet ben waar ik hoor te zijn. Af en toe aarzel ik wat omdat mijn hoofd bij bepaalde onderwerpen een beetje met me aan de loop wil gaan, maar ik weet de hele tijd de regie over mezelf te houden.

Wat me wel direct opvalt zijn bepaalde vragen. Bepaalde vragen kunnen namelijk alleen ontstaan zijn door de lastercampagne van de addergebroeders. Blijkbaar is hun onzin via via of rechtstreeks ook bij de krant terecht gekomen. Persoonlijk hou ik me altijd liever bij feiten, maar die hebben zij blijkbaar niet nodig om verhaaltjes te vertellen. Moeten ze zelf weten.

Na een gesprek van anderhalf uur weer terug richting de plek waar we oorspronkelijk afgesproken hadden en met een bijna perfecte timing komt Carlo ter Ellen, de fotograaf, nog geen vijf minuten later aan. De journalist gaat weer richting het Twentse en de fotograaf gaat mee richting mijn tent.

Persoonlijk vind ik het wel mooi dat Carlo de moeite heeft genomen om ook naar hier te reizen. Ik ken hem al jaren en waardeer hem zeer. Als fotografieliefhebber waardeer ik zijn werk ook en op deze manier weet ik zeker dat er ook goede foto's bij het artikel zullen komen.

Al pratend over de stand van zaken met mij en in de wereld, geschiedenis en ook mijn blog en filmpjes, lopen we naar de paalcamping en nemen we de foto's. Carlo is nooit snel tevreden, dus worden het foto's in allerlei hoeken en standen. Eenmaal klaar met de foto's gaat Carlo weer richting zijn auto en neem ik plaats bij de centrale vuurplaats, waar net wat 'buren' uit Soesterberg zijn gaan zitten.

Terwijl ik met deze heren in gesprek ben begint er vrij snel een flinke vermoeidheid over me heen te komen. Ik heb het daarbij over een fysieke vermoeidheid, mentaal ben ik al zo lang moe, daar heb ik het niet meer over.

Het voelt alsof ik net een marathon heb gelopen, alle delen van mijn lijf zijn vermoeid. De mentale kracht die nodig was om het hele verhaal aan de krant te vertellen heeft blijkbaar ook het nodige van mijn lijf gevraagd.

De rest van de dag staat dan ook vooral in het teken van rust. Een paar uurtjes slaap in de middag werken de vermoeidheid namelijk niet weg, dus ik trek er vandaag niet meer op uit. Hoewel de slaap die ik pak heerlijk is, lukt het me niet om lekker lang achter elkaar te slapen. Onrust in het hoofd en vermoeidheid is een ongelukkige combinatie.

En als ik het dan toch over slapen heb, dan kan ik mooi afsluiten met een soloproject van de zanger van Madness, Suggs.

Dag 63: Utrechtse heuvelrug - Voorbereiding op de dag van morgen

Na twee nachten muizenjacht is mijn ritme gebroken, dus komt er niet veel uit mijn handen, maar ik bereid me wel voor op de dag van morgen.

Pas vroeg in de ochtend was ik in slaap gevallen en het werd nog een onrustige slaap ook nog. Meerdere malen werd ik wakker door wandelaars en langs rennende honden. Als je in een tent ligt maakt het een best wel indrukwekkend geluid wanneer een complete groep honden langs komt rennen.

Begin van de middag wist ik dat ik de slaap niet meer zou kunnen vatten, ondanks dat ik pas drie of vier uur echte slaap had gehad, dus werd het tijd om aan de slag te gaan.

Eerst maar weer wat was gedaan, het lijkt namelijk nog een paar dagen redelijk weer te zijn en met deze lading was heb ik in ieder geval al de traag drogende was achter de rug. Een halve dag mooi weer is genoeg voor de rest.

Na de was heb ik een bankje opgezocht om na te denken. Morgen komt er een journalist van Tubantia naar hier voor een groot interview en daar wil ik, zoals altijd, goed op voorbereid zijn. Iedere mogelijke vraag komt in mijn hoofd voorbij in de tijd die ik ter voorbereiding neem.

Aangezien er een vertraging zit in dit blog van een paar dagen, hoef ik verder niet op de inhoud in te gaan vandaag of morgen, die heeft immers bij het verschijnen van dit bericht al in de krant gestaan.

Ik kan wel zeggen dat het mezelf voorbereiden nu belangrijker is dan ooit. Ik heb immers met mezelf afgesproken voortaan open en eerlijk te zijn en dat is nog lang niet altijd even eenvoudig. Nog geen idee hoe dat in de praktijk gaat zijn bij het interview zelf.

Naast was en voorbereiding op morgen vandaag niet zoveel gedaan. In de avond nog wat stroom gehaald en een filmpje voor in de tent gedownload, maar verder niets.

Terug in mijn tent begin ik echter, als gevolg van het denkwerk eerder op de dag, weer kwaad te worden op de addergebroeders en hun acties. In ruim elf jaar hebben we met een mooie groep mensen iets prachtigs opgebouwd met D66 Oldenzaal en dat zijn deze heren nu in recordtijd aan het afbreken.

Gezien de hoeveelheid tijd die ik er in die jaren zelf ingestoken heb, voelt het voor mij een beetje alsof mijn levenswerk voor mijn ogen vernield is en dat maakt me dus erg kwaad. Ik wil deze kwaadheid echter niet meenemen richting interview van morgen, omdat ik de situatie wil kunnen beschrijven zonder teveel vertroebeling door emoties. Dat zou het verhaal alleen maar warrig maken en daar heeft niemand wat aan.

Gelukkig heb ik de juiste film gedownload om me af te leiden, Heat, waardoor ik tegen bedtijd het hoofd weer helder heb. Uiteraard wil dat nog niet zeggen dat ik direct slaap, maar slapeloosheid daar kijk ik niet meer van op, daar heb ik al decennia last van. De wereld is te mooi om in een dag te vatten en dan loopt er soms wel eens wat over naar de nachtelijke uren.

Een mooi nummer voor bij de nachtelijke uren als afsluiter: