Dag 64: Utrechtse heuvelrug - Dag van het interview

De dag van het interview dat afgelopen zaterdag in de Tubantia stond.

Wel gek, voor het eerst in ruim twee maanden moet ik mijn wekker zetten. Als er iemand speciaal voor jou 150 kilometer per auto aflegt voor een interview, dan kun je het immers niet maken om te laat te komen. Aangezien mijn natuurlijke ritme vooral behelst dat ik normaal slaap in de ochtend, moet ik dus voor een dag mijn ritme mechanisch aanpassen.

Keurig op tijd arriveer ik op de afgesproken plek, vlak bij een afslag van de A28, en binnen vijf minuten is Stephan Schepers van de Tubantia ook ter plaatse. Oorspronkelijk was het idee om richting de paalcamping te gaan voor in ieder geval een foto, maar er blijkt laten nog een fotograaf deze kant op te komen, dus gaan we naar een plek waar we rustig kunnen zitten en wat drinken, mijn stroomdealer is de handigste locatie, dus na een ritje van een paar minuten zitten we en kan het interview beginnen.

Waar ik bij het kampvuur met totaal onbekenden tegenwoordig vrij eenvoudig volledig open en eerlijk ben, is dat onder deze omstandigheden toch ineens wat lastiger. Voor me zit een man die ik al een aantal jaren ken en alles wat ik zeg kan in de krant komen en dat is toch wel wat anders dan praten met een onbekende over de problemen die me de afgelopen jaren hebben achtervolgt.

Ik moet zeggen dat ik achteraf trots ben, want ondanks de moeite, lukt het me wel om het hele gesprek open en eerlijk te blijven. Het gesprek verloopt in een goede sfeer, maar bij sommige punten merk ik duidelijk dat ik nog niet ben waar ik hoor te zijn. Af en toe aarzel ik wat omdat mijn hoofd bij bepaalde onderwerpen een beetje met me aan de loop wil gaan, maar ik weet de hele tijd de regie over mezelf te houden.

Wat me wel direct opvalt zijn bepaalde vragen. Bepaalde vragen kunnen namelijk alleen ontstaan zijn door de lastercampagne van de addergebroeders. Blijkbaar is hun onzin via via of rechtstreeks ook bij de krant terecht gekomen. Persoonlijk hou ik me altijd liever bij feiten, maar die hebben zij blijkbaar niet nodig om verhaaltjes te vertellen. Moeten ze zelf weten.

Na een gesprek van anderhalf uur weer terug richting de plek waar we oorspronkelijk afgesproken hadden en met een bijna perfecte timing komt Carlo ter Ellen, de fotograaf, nog geen vijf minuten later aan. De journalist gaat weer richting het Twentse en de fotograaf gaat mee richting mijn tent.

Persoonlijk vind ik het wel mooi dat Carlo de moeite heeft genomen om ook naar hier te reizen. Ik ken hem al jaren en waardeer hem zeer. Als fotografieliefhebber waardeer ik zijn werk ook en op deze manier weet ik zeker dat er ook goede foto's bij het artikel zullen komen.

Al pratend over de stand van zaken met mij en in de wereld, geschiedenis en ook mijn blog en filmpjes, lopen we naar de paalcamping en nemen we de foto's. Carlo is nooit snel tevreden, dus worden het foto's in allerlei hoeken en standen. Eenmaal klaar met de foto's gaat Carlo weer richting zijn auto en neem ik plaats bij de centrale vuurplaats, waar net wat 'buren' uit Soesterberg zijn gaan zitten.

Terwijl ik met deze heren in gesprek ben begint er vrij snel een flinke vermoeidheid over me heen te komen. Ik heb het daarbij over een fysieke vermoeidheid, mentaal ben ik al zo lang moe, daar heb ik het niet meer over.

Het voelt alsof ik net een marathon heb gelopen, alle delen van mijn lijf zijn vermoeid. De mentale kracht die nodig was om het hele verhaal aan de krant te vertellen heeft blijkbaar ook het nodige van mijn lijf gevraagd.

De rest van de dag staat dan ook vooral in het teken van rust. Een paar uurtjes slaap in de middag werken de vermoeidheid namelijk niet weg, dus ik trek er vandaag niet meer op uit. Hoewel de slaap die ik pak heerlijk is, lukt het me niet om lekker lang achter elkaar te slapen. Onrust in het hoofd en vermoeidheid is een ongelukkige combinatie.

En als ik het dan toch over slapen heb, dan kan ik mooi afsluiten met een soloproject van de zanger van Madness, Suggs.