Dag 297: San Pedro Alcántara

De kogel gaat door de spreekwoordelijke kerk.

Vandaag krijgt de fietsenmaker zijn laatste kans. Komt het vandaag niet voor elkaar, dan is het einde verhaal. Omdat ik daarbij de fietsenmaker een fatsoenlijke kans wil bieden, breek ik eerder dan normaal mijn tent af en ga ik richting fietsenmaker. Hierdoor ben ik wel eerder vertrokken dan het tijdstip waarop de afgelopen twee dagen de koeien voorbij waren gekomen, dus geen idee of er vandaag nog meer koeien zijn geweest.

Eenmaal bij de fietsenmaker haal ik alles van mijn fiets, zodat hij er goed bij kan en verlaat ik met medeneming van mijn elektronica het pand. De fietsenmaker denkt namelijk meerdere uren bezig te zijn met verschillende opties bekijken en bellen met collega's voor onderdelen.

Uren die ik ga slijten bij de Mac. Zou niet weten wat ik anders zou moeten doen. Naar iets lopen dat verder is heb ik al helemaal geen zin, want door het vele lopen van de afgelopen dagen begin ik last van mijn voeten te krijgen. Die zijn het niet meer gewend om op deze manier belast te worden.

Ik vul mijn tijd met wat schrijven en het kijken van wat filmpjes, tot er een eerste update komt van de fietsenmaker. Er is progressie, maar hij is er nog niet helemaal. Hoop heeft hij echter nog wel om er helemaal te komen. Nog even geduld dus.

Het allerlaatste stukje wachten is dus aangebroken. Ondertussen denk ik na over de mogelijk die de fietsenmaker me nu al kon bieden. Een werkende fiets, alleen met een versnelling minder. Dat klinkt aanlokkelijk, maar komt niet overeen met de afspraak die ik met mezelf heb gemaakt. Gisteren immers besloten dat ik het volledig op orde wil hebben, of niet. Daarbij heb ik de laatste tijd wel geleerd dat het nakomen van afspraken met mezelf van belang is, dus als het bij dit blijft, dan is het einde verhaal.

Een paar uur later komt het grote moment nabij. Ik pak mijn spulletjes dus in bij de Mac en ga nog snel even langs de supermarkt, alvorens me richting fietsenmaker te begeven. Daar aangekomen is al snel duidelijk wat ik had zien aankomen, het is niet naar wens voor elkaar te krijgen zonder weer een week op onderdelen te wachten. De kogel is dus door de kerk, ik maak een einde aan de reis en ga naar Oldenzaal terug.

Heb ik daar moeite mee? Nee, want ik was er mentaal al op voorbereid. Plus, nog veel belangrijker, ik was al veel over de terugreis en terugkomen aan het nadenken. In mijn hoofd was ik dus al aan het terugkomen de afgelopen weken, dan kan het net zo goed nu direct gebeuren.

Voor een laatste keer trek ik dus weer naar het plekje waar ik nu al een week sta en bouw ik mijn tent op. Hierna duik ik opgelucht, er is immers duidelijkheid, de tent in om te genieten van de nachtrust. Overmorgen begint de reis terug, voor vandaag dus enkel nog een dagafsluiter. De langste zomer uit mijn leven is klaar. Er kan dus maar één afsluiter zijn vandaag.

Dag 296: San Pedro Alcántara - Wielencarnaval

Doordraaien met of om een wiel, dat is de vraag.

Voor ik richting fietsenmaker vertrek komt vandaag weer dezelfde boer voorbij met opnieuw een kudde in twee delen. Blijkbaar is deze man stukje voor stukje een enorme kudde aan het verplaatsen. Benieuwd hoeveel dagen dit zo door zal gaan. De teller staat nu in twee dagen op 150 tot 200 koeien, dus dat is al een forse kudde. Zal hij nog groter zijn? De komende dagen gaan het mogelijk uitwijzen.

Eenmaal bij de fietsenmaker maakt mijn hart in eerste instantie een vreugdesprongetje. Er is een wiel! Bij nadere inspectie blijkt het echter niet het juiste wiel te zijn, met als gevolg dat mijn hart in een paar minuten van vreugdesprongetje naar vrije val gaat.

De cassette met tandwielen voor het achterwiel die ik heb past namelijk niet op dit wiel. Er zijn twee standaarden voor cassettes en dit is dus de andere. Extra vervelend is dat ze ook geen andere cassette van het juiste type hebben liggen. Ik ben dus eigenlijk weer terug bij af.

Morgen is de man die de bestelling had geplaatst er weer en hij is ook degene met de beste contacten in de buurt. Er zit dus niets anders op dan weer een dag te wachten voor er duidelijkheid is. Ik ben echt helemaal klaar met wachten op oplossingen, dus vanavond maar eens goed nadenken of en hoe lang ik nog bereid ben te wachten.

Voor het zover is, echter eerst even boodschappen doen. Vlak voor de supermarkt besluit ik om een broodje doner te nemen. Even de zinnen verzetten na de enorme teleurstelling van vandaag. Terwijl ik wacht op mijn broodje hoor ik vrolijke geluiden vanuit de richting van de supermarkt, een straat verderop, komen, maar ik kan net niet zien wat er aan de hand is. Die ontdekking moet dus nog even wachten tot na het broodje doner.

Na het broodje ontdek ik al snel wat er aan de hand is, het is hier vandaag carnaval. Carnaval is hier in ieder dorp anders, en lijkt ook in ieder dorp op een ander moment te zijn. Tijdens het Nederlandse carnaval was ik in Nerja, waar ik vrolijkheid kon horen en verklede kinderen op straat zag. Hier gaat het er een stuk eenvoudiger aan toe.

Er staat hier een simpel podium op een pleintje, met daarop mannen die blijkbaar proberen om grappige liedjes te zinnen. Iets waar ze aan de ronduit lauwe reactie van het publiek te zien niet echt goed in zijn. Het publiek bestaat uit een paar honden mensen die vooral erg stil zijn. Een echte carnavalsstemming dus.

Ik moet wel zeggen dat deze droevige vertoning prima past bij de dag van vandaag. Ik kan me alleen niet voorstellen waarom ze hier carnaval vieren als ze het zo vieren. Vreemde lui die Spanjaarden. Maar afijn, ik doe mijn boodschappen en vertrek weer naar mijn plekje om de tent op te bouwen.

Nu dus nog nadenken over hoe verder, want wachten en teleurstellingen ben ik echt helemaal zat. Ik wil graag beginnen aan de terugreis, bij voorkeur per fiets met een kleine omweg per trein naar Portugal, maar als dat geen optie blijkt te zijn op korte termijn, dan maar rechtstreeks naar Oldenzaal terug.

Ik besluit dan ook om met mezelf een heldere afspraak te maken. De fietsenmaker krijgt morgen een laatste kans om alles optimaal  werkend op te leveren. Lukt dat niet, dan is het einde verhaal. Benieuwd of ik ook mijn poot stijf ga houden als hij tot een bijna optimale oplossing komt, maar dat is voor morgen. Nu rest enkel nog de dagafsluiter.

Dag 295: San Pedro Alcántara

Is het wiel er? Koeien en opladen.

Lig je lekker rustig in je tent, hoor je ineens overal loeien om je heen. Ben ik soms met tent en al verhuisd vannacht? Nee natuurlijk, maar net zo goed wel ineens tientallen koeien om me heen.

Al snel ben ik er achter wat er aan de hand is. Een boer is zijn kudde aan het verplaatsen en gaat daarbij via het veld waar mijn tent in staat. De boer en de meeste van de koeien zien mij overigens niet, want er zitten bomen tussen ons in, maar een enkele koe is natuurlijk eigenwijs en loopt over de stapels puin heen tot het stukje waar mijn tent staat.

Zo staat er dus ineens een koe op nog geen meter van me af van gras en planten te genieten. Ik besluit om me maar stil te houden, het arme beestje hoeft immers niet van me te schrikken. Nadat de koeien verder zijn getrokken begin ik met inpakken, maar voor ik het weet komt er een tweede deel van de kudde voorbij en deze keer komen er twee koeien naast mijn tent staan. Ik wacht dus maar weer even.

Nadat ook deze koeien verder zijn getrokken kom ik mijn tent uit om de tent af te gaan breken, maar al snel zie ik dat er een stier achtergebleven is en me vanaf een meter of twintig aan staat te kijken. Na een paar minuten gaat hij uit zichzelf dezelfde richting als de rest van de kudde op en kan ik het inpakken voltooien.

De grote vraag van vandaag, is mijn wiel er? Het antwoord is uiteraard nee. De Spaanse posterijen nemen hun tijd, dus ik moet nog tenminste één dag hier blijven. Aangezien het stroomverbruik hoog is op dagen dat ik niet fiets, je moet iets doen om de tijd te vullen, besluit ik dus maar weer naar de Mac te gaan. Mocht het wiel morgen komen, dan kan ik in ieder geval weer een paar dagen verder met volle accu's.

Meer valt er over de dag van vandaag niet te melden. Gelukkig kwamen die koeien nog voorbij, waardoor ik in ieder geval nog wat moois heb kunnen beleven vandaag. Tijd dus alweer voor de dagafsluiter en maar hopen dat er morgen wel goed nieuws is.

Dag 294: San Pedro Alcántara

Boodschappen en wachten, wachten en wachten.

Inmiddels mijn vijfde dag hier en dat begint een impact te krijgen. Niet dat ik me aan het vervelen ben overigens, ik vul de tijd met het herbekijken van mijn favoriete serie, The West Wing. Mijn lijf daarentegen laat duidelijk een reactie zien.

Ik voel me namelijk bijna de hele dag moe. Daardoor slaap ik overigens wel al een aantal nachten op rij beter dan ik gewend ben en dat maakt me dan wel weer blij. Ik heb het vermoeden dat mijn lijf in de ruststand geschoten is na vier maanden bijna onafgebroken fietsen.

Waarschijnlijk is dat onderweg niet eerder gebeurd, omdat ik toen bij iedere korte pauze wist dat ik daarna weer verder zou gaan. Deze keer bestaat echter een realistische kans dat het fietsen klaar is. Een duidelijk voorbeeld van de invloed van de geest op het lijf.

Ondanks het vermoeide lijf ga ik vandaag wel weer op pad, ik heb namelijk proviand nodig. Ik pak de tent dus weer in en druk mijn fiets weer voor me uit. Onderweg stop ik nog even verbaasd door een samenloop van de natuur. Een wit paard dat aan het grazen is tussen de witte bloemen, met ook nog eens een witte vogel vlak bij het paard. Dit alles overigens achter een wit muurtje.

Onderweg naar de supermarkt stop ik nog even bij de fietsenmaker, je weet immers maar nooit, wie weet zijn de posterijen een keer snel, maar dat blijkt niet het geval te zijn.

Al wat dus rest is een bezoek aan een supermarkt voor de inkopen. Daar valt niets over te melden, maar zonder dat ik naar de supermarkt had gemoeten, had ik het samenspel van wit niet gezien, dus dat alleen maakte de dag al de moeite waard.

Nu maar hopen dat het wachten niet al te lang meer gaat duren. Morgen is de eerste dag dat er een realistische kans is dat het wiel aankomt. Wie weet dus nog maar één nachtje slapen voor ik duidelijkheid heb. Met het ensemble van wit van vandaag heb ik trouwens wel een reden om voor het eerst twee dagen op rij dezelfde artiesten als dagafsluiter te nemen.

Dag 293: San Pedro Alcántara

Weer een dag wachten.

Inmiddels is het vier dagen geleden dat ik hier aangekomen ben en het gaat nog zeker twee dagen duren voor ik weg ben, of drie, of vier, of...... Zeg het maar. Of, ook nog een optie, dit is mijn laatste stop tijdens mijn reis.

Die laatste mogelijkheid wil ik het even over hebben. Natuurlijk zou het jammer zijn dat ik mijn reis niet zoals gepland af kan maken, maar mocht het toch tot dat punt komen, dan kan ik nu al zeggen dat ik daar vrede mee ga hebben.

De reden dat ik er vrede mee zou hebben zit hem vooral in het feit dat ik hoe dan ook al bijna op het verste punt van de geplande reis zit. De terugweg staat hoe dan ook al voor de deur en daar was ik de laatste weken al af en toe over aan het nadenken. Ik weet dat er me erg veel staat te wachten om op te pakken zodra ik weer terug ben, maar daar kijk ik al een tijdje niet meer met tegenzin tegenaan. Voor mij een teken dat ik klaar ben om terug te gaan. Of het dan nu gaat gebeuren, of over twee maanden, dat maakt dan ook niet zo heel veel meer uit voor wat betreft het terug zijn.

Natuurlijk is het wel jammer dat ik dan van alles niet ga zien op de terugweg, maar ik moet bekennen dat wanneer je al vele maanden achter elkaar aan het fietsen bent, je steeds minder ziet dat je weet te vervullen of te verbazen.

Grote uitzondering daarop is overigens de natuur, daar blijf ik dagelijks met veel plezier naar kijken. Het is alleen al dat gene wat de mens heeft gemaakt dat inmiddels aardig op elkaar begint te lijken. Dorpjes en steden weten me niet meer te charmeren zoals ze dat een aantal maanden geleden nog deden.

Iets anders om rekening mee te houden is overigens het weer. In Nederland komt er een koudefront aan en de oorzaak voor dat koudefront heeft ook impact hier. Er is hoge druk in het arctische gebied en lage druk boven de Middellandse zee. Er komt daardoor een enorme hoeveelheid regen deze kant op. Het zou zomaar twee weken kunnen gaan regenen met daarbij dagen met enkele tientallen millimeters neerslag.

Mocht ik verder gaan, dan sta ik dus hoe dan ook voor een keuze. Blijf ik in het zuiden met kans op heel veel neerslag, of ontvlucht ik de neerslag grotendeels, door de trein richting de Atlantische kust van Frankrijk te pakken waar het een heel stuk kouder is.

Ik heb de komende dagen dus wat keuzes te maken, afhankelijk van wanneer het nieuwe wiel gaat komen. Is het wiel goed, dan heb ik de keuze hoe en vooral waar ik mijn reis voort ga zetten, is het wiel niet goed, dan is de keuze wel of niet naar huis. Die laatste keuze ben ik dus eigenlijk wel uit, dan keer ik huiswaarts.

Rest voor vandaag enkel nog de afsluiter van de dag en die is vandaag een onbekende, van een hele bekende band.