Dag 18: Voorst - Hoge Veluwe

Die vervloekte ijstijden maken het me zwaar.

Na drie dagen extra in Voorst vanwege het weer, vandaag eindelijk weer verder getrokken. Wel behoorlijk aan de late kant vertrokken, omdat ik zo nodig weer met allerlei mensen moest praten voor vertrek. Hierdoor stapte ik uiteindelijk pas vlak voor zes uur op de fiets. Wat je noemt rijkelijk laat.

De vertrektijd was vooral aan de late kant, omdat ik met een deadline zit. Mijn volgende plek is de camping gelegen in het park de Hoge Veluwe en je kunt het park slechts tot een uur voor sluitingstijd op, voor vandaag is dat acht uur.

De route bedraagt 25 kilometer, dus dat is te doen. Minder aangenaam is het klimwerk dat ik onderweg moet doen. De Veluwe is op dezelfde wijze ontstaan als de Sallandse Heuvelrug en laat ik daar nu een filmpje over gemaakt hebben toen ik daar was:




Een groot deel van de reis was dus voortdurend op en af en dat was met mijn forse lichaam, plus een flinke bepakking een hele bezoeking. Er zaten klimmen bij waarbij ik halverwege gewoon even moest stoppen om weer op adem te komen. Ik ben flink in training dus zou je kunnen zeggen.

Met al dat klimmen en op adem komen kwam de deadline van acht uur echter wel steeds dichterbij, dus ik was dan ook blij dat het laatste stuk vooral naar beneden liep, zodat ik even goed gas kon geven.

Hijgend, kreunend en steunend kwam ik om precies 19:59 aan bij de kassa. Trots op mezelf dat ik het nog gered had ontdekte ik echter als eerste dat de deadline voor de camping niet acht, maar negen uur is. Eigenlijk had ik dus alle tijd gehad.

Tegen de tijd dat mijn tent stond was het echter al wel negen uur geweest en dan mag je ook als campinggast niet meer het park op. Helaas vandaag dus geen kans om wild te spotten, maar die kans gaat ongetwijfeld nog komen.

Je bent niet alleen, het taboe op een depressie

Het mag geen verrassing zijn dat er een taboe op het hebben van een depressie heerst. Als je een gebroken been hebt, dan geeft iedereen je gelijk een knuffel, maar als je een depressie hebt, dan kijken mensen alsof je gek bent.

Een depressie heeft echter niets met gek zijn te maken. Het is net zo goed een aandoening als een gebroken been dat is en met de juiste stappen kunnen de meeste mensen er van genezen, of hun depressie, indien deze chronisch is, onder controle houden door medicatie, net zoals andere ziektes onder controle worden gehouden met medicatie.

En hoewel het dus niets meer of minder dan een ziekte is, durven de meeste mensen er niet over te praten. Ik heb bewust de keuze gemaakt om dit wel te doen en dat heeft karrenvrachten aan reacties opgeleverd.

Veel meer mensen dan ik voor mogelijk had gehouden hebben de laatste weken contact met me opgenomen om te zeggen dat ze veel in mijn verhaal herkennen, omdat ze zelf ook aan een depressie hebben geleden of er nog altijd aan lijden. En stuk voor stuk zeggen ze dat ze het knap vinden dat ik er zo open over praat, omdat ze dat zelf niet kunnen vanwege het taboe dat er heerst.

De aandacht voor depressies is gelukkig wel aan het toenemen, mede dankzij bijvoorbeeld een lady Gaga en een prins William die recent in de publiciteit waren om te praten over hun depressies. Er over praten blijft echter voor de meeste mensen nog een stap te ver.

Uit onderzoek blijkt dat één op de twintig Nederlanders jaarlijks met een depressie te kampen heeft en dat cijfer wil ik best geloven als ik kijk naar de ruim vijftig reacties die ik inmiddels heb ontvangen van mensen die me melden zelf een depressie te hebben of te hebben gehad.

Ik hoop dat het voor deze mensen een geruststelling is om te weten dat ze niet alleen zijn, maar ik hoop nog meer dat het besef dat het er zoveel meer zijn die hetzelfde ondergaan, kan helpen bij het overstijgen van die drempel en er wel over te gaan praten. Ik kan inmiddels uit eigen ervaring zeggen dat het echt helpt om er over te praten en hoe meer mensen er over praten, hoe sneller het taboe verdwijnt.

Want het feit dat er een taboe is helpt namelijk absoluut niet bij de genezing. Praten helpt, zwijgen maakt het juist erger. Als ook maar één of twee mensen naar aanleiding van mijn verhaal ook de moed vinden om hun verhaal te vertellen, dan zijn we alweer een stapje verder om alle mensen te helpen die last hebben van een depressie. Alleen samen kunnen we het taboe opheffen en de genezing dichterbij brengen en wie weet kan ik daar een beetje aan bijdragen.

Video: Klarenbeek, een uniek dorp in Nederland

Het dorp Klarenbeek is om een bijzondere reden uniek in Nederland. Via deze video ontdek je waarom.

Dag 17: Voorst - te nat om verder te trekken deel 2

Weer jeuk en ongeplande regen en daarom maar een vrije dag met wat films.

Deja vu met gisteren dit. Opnieuw wakker geworden met flinke jeuk, hoewel de zwellingen wel al flink afgenomen zijn. En opnieuw moest ik mijn plannen omgooien terwijl ik al een eind op weg was met inpakken, want opnieuw verschijnen er niet voorspelde buien op de radar en zit ik een groot deel van de ochtend en middag naar de regen op mijn tent te luisteren.

Ik denk dat ik maar weerman ga worden. Het weer blijkt niet te voorspellen, dus het maakt niet uit wat je zegt lijkt het wel vandaag. Nou, dan kan ik dat ook.

Hoewel de regen vandaag minder lang duurt dan gisteren, het stopt om half twee, besluit ik toch om niet te vertrekken. Ik wil namelijk een beetje op tijd aan kunnen komen op mijn volgende locatie en als ik pas om half twee kan beginnen met het afbreken van de tent en het bepakken van mijn fiets, dan gaat dat niet lukken. En waarom zou ik me haasten?

Vandaag er dus maar een vrije dag van gemaakt waarbij ik 'thuis' ben gebleven en lekker wat filmpjes heb gekeken. Ook wel een keer lekker na ruim twee weken dagelijks in beweging.

Foto's: Eindelijk een ree voor de lens!

De afstand was nog wat groot, en de lichtsituatie verre van perfect dankzij de overgang van zon naar schaduw, maar eindelijk had ik een ree voor mijn lens. Kan het dus niet laten om de foto's hier te delen. Dit was al de tweede ree die ik zag in de omgeving van Voorst overigens.