Dag 58: Utrechtse heuvelrug - Met bakken uit de lucht

De hele nacht en ochtend harde regen waardoor de slaap niet wil komen.

Gisteravond begon dus de regen en dit was geen klein buitje. De hele nacht en ochtend heeft het zo hard geregend, dat ik er vrijwel permanent van wakker heb gelegen. Zelfs de vogels sloegen hun ochtendconcert maar grotendeels over, zo hard kwam het naar beneden.

Pas tegen het einde van de ochtend begon het wat rustiger te regenen, waardoor ik eindelijk in slaap kon vallen. Als ik pas tegen het einde van de ochtend in slaap kan vallen, dan kun je eenvoudig voorspellen dat er vandaag niet veel is gebeurd.

Enkel achterin de middag even een stukje op de fiets gezeten om vervolgens zonnepanelen hun werk te laten doen, zodat ik toch nog een beetje stroom had. Veel stroom had ik ook niet nodig, want na de weinige slaap van afgelopen nacht, of beter gezegd ochtend, gaat het vast niet lang duren voor ik deze nacht de slaap zal vatten.

Gelukkig ziet het weer er voor morgen weer beter uit, dus dan kan ik in ieder geval weer aan de slag. De verveling begint namelijk goed toe te slaan merk ik. Door de overdaad aan regen en de bijbehorende gevolgen maken me rusteloos en dat is wel het laatste waar ik nu behoefte aan heb.

Dag 57: Utrechtse heuvelrug - Eindelijk weer opnames

Na dagen van regen kan eindelijk de camera weer uit de tas.

Na een mooie avond gisteravond vandaag wakker geworden met een mooie weersvoorspelling. Pas halverwege komende nacht gaat het weer regenen, dus ik kan eindelijk weer goed aan de slag.

Eerst maar wat was, want daar was ik ook al dagen niet meer aan toegekomen. Zodra de was hangt te drogen de tas ingepakt en de fiets op, opnames maken. Heerlijk om na al die dagen stilstand eindelijk weer eens wat te doen. Ik voel me gelijk een stuk beter in mijn vel zitten.

Behalve wat opnames voor historische filmpjes begin ik overigens ook inspiratie te krijgen voor een andere serie filmpjes. Als alles goed loopt, dan kunnen jullie over een paar dagen de eerste resultaten daarvan zien. Tot die tijd zeg ik er nog geen woord over. Eerst een beetje nieuwsgierigheid kweken natuurlijk.

Even tussendoor iets anders overigens. Ik vind dat Zeist maar een vreemde plaats. Het kan je hier overkomen dat je door een straat fiets met diverse Maserati's geparkeerd langs de kant van de weg, maar daar zie je bijna niets van, omdat je voortdurend naar het straatoppervlakte moet kijken om de enorme gaten in het asfalt te ontwijken.

Ook zo vreemd, zo ongeveer de helft van de winkels is op zondag open en op maandag dicht en de andere helft doet het andersom. Complete chaos, waardoor mensen op twee dagen niet weten wie er wel of niet open zijn en dus de stad maar niet ingaan.

Weer terug naar de opnames van vandaag. Op diverse locaties opnames gemaakt, maar opvallend genoeg voor niet één filmpje alle opnames kunnen maken, dus ik kan nog niets afronden. Dat komt op korte termijn wel gezien de weersvoorspelling.

Na afloop van de opnames richting mijn stroomdealer om alles weer op te laden. En die regen die pas midden in de nacht zou komen? Die komt ineens onaangekondigd al om elf uur met bakken uit de lucht, terwijl ik nog niet bij mijn tent ben. Ik dus zeiknat op de fiets en ook de was weer volledig doorweekt. Omdat deze toch al niet natter kan worden laat ik hem maar hangen, het word vanzelf weer een keer droog.

Dag 56: Utrechtse heuvelrug - Licht aan het einde van de tunnel

Na de rampdag van gisteren, vandaag een duidelijk betere dag.

De dag begon al gelijk een stuk beter dan die van gisteren. Het is droog en na een beetje schroefwerk heb ik de laptop weer aan de praat. Gelukkig maar, want die maakt het bijhouden van dit blog en het verwerken van de filmpjes een stuk eenvoudiger.

Aan het begin van de middag mocht ik nog poseren voor de camera van een ander. Een fotograaf van de NRC kwam voorbij om een fotoreportage te maken over paalcampings. Natuurlijk niet te voorspellen of ze mijn foto daadwerkelijk gaan gebruiken, maar mocht dat zo zijn, dan hoef je in ieder geval niet meer te schrikken wanneer je de NRC openslaat en ik sta er ineens in.

Inmiddels echter alle accu's leeg, omdat laden er gisteren niet van kwam dankzij het defect, dus maar weer naar mijn stroomdealer om daar tot mijn schrik te ontdekken dat de laptop opnieuw niet op wil starten. Grrrrr.

Gelukkig ken ik inmiddels het trucje, dus schroevendraaier er weer bij en een kwartier later doet hij het alsnog weer en kan het laden beginnen. Sinds deze laatste weigering is hij blijven werken, hopen dat dat zo blijft.

Bij terugkomst in het bos brand er een fors kampvuur. Eindelijk een keer een droge avond, dat is wel een keer zo lekker. In plaats van de tent in te duiken besluit ik om aan te schuiven bij het kampvuur en zo komt er een heerlijk einde aan de dag.

De gesprekken zijn complex, over depressies, passen in een samenleving, je wel of niet aan willen passen en allerlei onderwerpen waar ik het vaak over heb de laatste tijd, dus ik ben op bekend terrein. Ik moet er niet aan denken om dit soort gesprekken dagelijks te hebben, want ik denk dat ze me dan slopen, maar eens in de zoveel dagen helpt het juist enorm. Het helpt namelijk ook om zaken in een ander perspectief te zien.

Al met al dus een hele andere dag dan gisteren. What a difference a day makes is dan ook het nummer van de dag.

Dag 55: Utrechtse heuvelrug - Om depressief van te worden

Als ik niet al depressief was, dan zou ik dat vandaag wel zijn geworden.

Opnieuw een dag met regen, regen en nog eens regen. Weer een dag dus waarop ik helemaal niets kan doen en de tijd maar een beetje uitzit tot ik mijn tent wel uit moet voor inkopen. Om de tijd te doden kijk ik maar wat filmpjes, maar dat trekt alle accu's leeg, dus moet ik die ook weer laden.

Aangekomen bij mijn stroomdealer, de Mac dus, kom ik van de regen in de drup. De laptop stopt er ineens mee en wil niet meer opstarten. Net wat ik kan gebruiken op een dag als vandaag. Gelukkig ben ik handig met elektronica, dus morgen bij goed licht maar eens proberen hem te repareren.

En daarmee is dus ook de oorzaak bekend van het feit dat er laatst een dag geen bericht verscheen op dit blog. De dag van vandaag maakt me echter vooral erg duidelijk dat ik, hoewel ik steeds meer goede momenten heb, nog lang niet stevig in mijn schoenen sta.

De combinatie van de zoveelste dag regen en een defecte laptop zorgen dat ik weer diep in een dal zak. Normaal zou ik om zoiets mijn schouders ophalen, dus het is wel duidelijk dat het nog lang niet goed zit in mijn hoofd.

Hoewel ik probeer om voor wat afleiding te zorgen door een spelletje te spelen op mijn tablet, vliegt mijn hoofd uiteindelijk toch uit de bocht en ga ik de spiraaltrap naar de duistere krochten van mijn depressie af tot de onderste verdiepingen.

Gelukkig is er ook een lichtpunt. Waar ik lang niet in staat ben geweest om op zo'n moment in te grijpen, blijk ik dat deze keer wel te zijn. Bij mijn haren sleep ik me weer een paar verdiepingen omhoog, weg uit de diepste krochten. Verre van vrolijk, maar voldoende om niet de hele nacht wakker te liggen. Maar hopen dat morgen een betere dag gaat worden.

Yuri's vistest

Ik beken, ik kan een kans op een gebakken visje niet laten lopen, maar wat een verschillen.

Ik ben voor zover ik mij kan herinneren al mijn hele leven gek op gebakken vis. Als ik nu in een dorp of stad een viskraam zie, dan laat ik de kans op een gebakken visje dan ook niet lopen. Ik begin echter wel te ontdekken dat er grote verschillen in de kwaliteit zijn en ik begin een patroon te zien.

Een goede gebakken vis is goudgeel van kleur en lekker sappig. Ik kom echter de afgelopen weken ook andere varianten tegen. Meer bruin dan geel en meer lijkend op een plank dan dat ze sappig zijn. Het vreemde is dat mensen deze variant blijkbaar lekker vinden, want overal zie ik mensen gebakken vis bij deze kramen bestellen. Ik doe het in ieder geval niet meer.

Deze plank variant is vrijwel geheel smakeloos en alleen fatsoenlijk naar binnen te werken met een sausje. Het mag dan ook geen toeval zijn dat mensen hier veel vaker saus bestellen bij een gebakken vis dan ik gewend ben te zien. Is dit uit wanhoop, of omdat ze niet beter weten?

Wat me opvalt is dat alle viskramen die deze planken verkopen dezelfde plaatsnaam op de zijkant hebben staan, Spakenburg. Een voormalig vissersdorp, waarbij dat voormalig blijkbaar zijn onvloed heeft. De laatste beroepsvisser is inmiddels negen jaar geleden gestopt en blijkbaar zijn ze daardoor vergeten hoe een goede gebakken vis smaakt.

Ik zal de viskramen uit Spakenburg vanaf nu in ieder geval mijden. Drie kansen hebben ze gehad en drie keer kreeg ik een smakeloze bruine plank. En het is ook geen saus die eroverheen gaat, maar zalf om ze te genezen.

Iets anders dat me opgevallen is, is dat hier in het midden van het land op het bestellen van een haring altijd volgt: in stukjes of aan de staart. Een in mijn ogen vage vraag. Haring in stukjes eet je alleen als ze op roggebrood voorbijkomen op een dienblad bij een receptie en anders niet. Een haring eet je aan de staart zoals het hoort.

Mocht je het met iets uit dit artikel niet eens zijn, dan heb je pech :)