Dag 227: Vic-la-Gardiole - Wasdag

Vandaag tijd voor de was.

Om het maar simpel te zeggen, ik heb vannacht dramatisch geslapen. De wind ging de hele nacht enorm tekeer, met een ontzettend kabaal van mijn tent als gevolg. Hoewel ik hier de hele dag ben, heb ik geen hoop op wat extra slaap overdag, want overdag gaat het alleen maar harder waaien.

Gelukkig ruikt het wel nog steeds heerlijk. Dit dankzij mijn buren, een paar forse wilde rozemarijn struiken. Om de paar minuten waait hun geur mijn tent in.

Vandaag dus vooral bezig met was en dan is de wind wel weer een voordeel. Was droogt namelijk razendsnel onder deze omstandigheden, zelfs in de schaduw. Geen vrees dus dat er wat half nat mijn tas in moet morgenochtend.

Tijdens het ophangen van de was komen er regelmatig mountainbikers voorbij. Die vinden zo'n rotspaadje natuurlijk fantastisch. Eentje stopt ook nog voor een praatje. Hij gaat hier zelf in de zomer regelmatig staan met vrienden, maar in de winter is het hem te koud. Ze zijn hier ook niets gewend.

Nadar de was allemaal te drogen hangt, geniet ik ook nog regelmatig van het uitzicht. Ik kan daarbij vrijwel de hele route van gisteren zien. Ook mooi om te zien vanaf hier is hoe het kanaal door het water loopt. Op onderstaande foto zie je eerst meer, dan kanaal en dan weer meer, met in de verte de daadwerkelijke kustlijn.

Het dorpje onderaan de heuvel heeft een lekker simpel kerkje, daar heb ik wel wat mee.

En een kilometer of twintig verderop de kust met een zee aan appartementen en hotels. Het stuk dat hieronder in beeld is heb ik enkel van een afstand gezien gisteren, want daar fietste ik nog langs het kanaal.

Helaas was de wind te heftig om foto's te maken van de ontelbare lampjes in de avond. Zelfs met mijn statief zat er nog teveel beweging in om de benodigde langere sluitertijd te gebruiken en een scherpe foto te krijgen. Rest nu dus enkel nog de afsluiter van de dag. Iets ontspannends, want zo voel ik me ook nu de was gedaan is.

Dag 226: Carnon - Vic-la-Gardiole

Gemene wind, 22 kilometer en 80 hoogtemeters.

Ik sliep vannacht in de bewoonde wereld. Echt direct naast het dorpje Carnon vond ik namelijk een plekje dat niet meer in gebruik was en dat dankzij begroeiing op de juiste plek precies uit het zicht was. Het terrein lag vol met platen gestort beton en er waren rioleringsaansluitingen. Iets zegt me dat hier ooit woonwagen hebben gestaan.

Qua route voor vandaag heb ik een aantal opties en de eerste die ik wil proberen is langs het kanaal tussen Rhône en Sète. Ik ben het nu eenmaal gewend om langs kanalen te fietsen. Bovendien is dit een bijzonder kanaal, want dit kanaal is aangelegd in het water.

Het fietsen valt me echter direct al tegen hier. De ondergrond is niet ideaal, modder en grind, maar erger is de wind. Die zou schuin in de rug moeten zijn, maar is juist schuin van voren en dat zorgt dat het een echte worsteling is, want er is hier geen enkele beschutting.

Qua uitzicht is het wel mooi en bijzonder. Je hebt het kanaal met links en rechts zoutwater meren en nog verder naar links af en toe ook nog zicht op de zee. Water, water en nog eens water dus. Overigens ook nog regelmatig met roze flamingo's in dat water, dus dat maakt het nog bijzonderder.

Na vijf kilometer worstelen met de wind ben ik er echter wel klaar mee en pak ik een brug landinwaarts in de hoop om af en toe iets beschutting te krijgen. Helaas blijkt dat grotendeels tegen te vallen, maar de dorpjes die ik passeer geven gelukkig wel de mogelijkheid om even op adem te komen.

De wind zorgt echter wel dat ik langzaam gesloopt begin te raken. Vooral de windstoten die tot 75 kilometer per uur gaan lijken alle kracht uit me te blazen. Veel kilometers zitten er vandaag dan ook niet in.

Beduidend eerder dan oorspronkelijke planning kies ik dan ook een dorpje om boodschappen te doen. Ik koop hier heel veel water in, want morgen is het wasdag. Nu kost water hier bijna niets, maar het moet wel eerst nog mee natuurlijk.

Ver het dorpje uit hoef ik niet om in de omgeving te komen waar ik voor twee dagen mijn kamp op wil slaan, dus dat valt mee met al dat water bij me. Wat wel wat lastiger is, is dat ik met de fiets aan de hand een rotspad omhoog moet klauteren.

Ik heb namelijk een plekje uitgezocht op een heuvel, die bijna volledig uit rots bestaat. Terwijl ik naar boven loop zie ik al een mooi uitzicht, met lichtjes op vele kilometers afstand. Ik kan zelfs twee vuurtorens zien, de eerste onderweg.

Eenmaal boven moet ik de tent nog opzetten en dat moet goed gebeuren, want het zal de komende dagen fors blijven waaien en veel beschutting is hier niet. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want zoals gezegd is het hier vooral rots. Om precies te zijn, rots, daarbovenop een paar centimeter aarde en dan nog een laagje stenen.

Eerst dus even de stenen weghalen daar waar ik ga liggen, want anders is slapen al helemaal geen optie. Daarna de tent opzetten en de haringen de grond in. Hier druk je ze niet zomaar even de grond in, ik moet ze hier echt de rots inslaan. Telkens dus op zoek naar een spleetje in de rots, daar de haring in en dan maar slaan. Alles bij elkaar duurt dat anderhalf uur, maar dan staat de tent ook ontzettend vast. Probeer deze haringen maar eens de grond uit te krijgen.

Het ruikt hier trouwens ontzettend lekker, daarover morgen meer, dus dat is een goed voorteken voor de was van morgen. Op naar de afsluiter van vandaag. Een wat vreemde samenwerking, maar het gaat mij om de titel die mooi past bij mijn huidige locatie.