Dag 154: Solt - Weer stroom halen dankzij discussies

Veel online discussies kosten veel stroom.

Een dag eerder dan de planning was moet ik vandaag stroom halen. De afgelopen dagen liepen er een aantal online discussies en die gaan ten koste van de voorraad stroom en soms ook ten koste van het aantal Facebookvrienden.

Vooral discussies over Baudet lopen vaak vreemd. Net iets teveel van zijn aanhangers lijken hem als de grote Messias te zien en dat is te proeven in de discussies. Nu kan ik heel wat hebben en volgens mij is er niets mis mee wanneer mensen verschillende meningen hebben. Het word echter wat anders wanneer mensen op de persoon gaan spelen, zonder ooit met een inhoudelijk argument te komen. En nee dat is niet zo is geen argument.

De meeste mensen die op de persoon spelen zijn types die ik toch al niet hoog heb zitten en die blokkeer ik direct. Af en toe zit er echter iemand tussen die je hebt leren kennen als een verstandig persoon, maar die blijkbaar ergens is veranderd. Zo'n persoon krijgt meer krediet, maar na drie persoonlijke aanvallen, zonder ooit met een inhoudelijk argument te komen, ondanks herhaaldelijke verzoeken, dan is het krediet op.

Als er één ding is wat ik me heb voorgenomen, dan is dat wel dat ik principiëler in het leven wil staan. Ik ga dan dus ook niet meer met de mantel der liefde bedekken wat niet bedekt hoort te worden, enkel en alleen omdat het in het verleden anders was. Te vaak ben ik mensen te trouw gebleven, maar niet meer. Voortaan zijn er grenzen en daar blijf ik me aan houden.

Nu lopen discussies überhaupt vaak vreemd tegenwoordig. Om te beginnen lijken tenen veel langer. Daarbij nemen mensen die het gevoel hebben op de tenen te zijn getrapt ook minder snel de moeite om te vragen wat nu precies je bedoeling was, ze keren zich direct van je af.

Argumenten lijken dus ook hun waarde te verliezen. Als je met een stelling komt en iemand is het er niet mee eens, dan zeggen ze alleen nog dat je fout zit, maar niet waarom. Vertrouwen is ook ver te zoeken. Haal je de uitspraak van een ander aan, dan vragen steeds meer mensen direct om bewijs. Bij mij is dat veel meer op basis van vertrouwen en als ik mijn twijfels heb, dan vertroebel ik niet direct de discussie door die uit te spreken, maar dan gebruik ik Google. Blijkbaar leven we echter in een tijd dat iets opzoeken of uitzoeken teveel werk is en nemen we van sommige personen alles aan en van de rest niets. Een beetje scheve verhouding volgens mij.

Over het door elkaar halen van mening en feit hoef ik volgens mij al helemaal niet meer te beginnen. Is dat een mening of een feit? Maar ach, gelukkig zijn er nog genoeg mensen over om op een prettige wijze mee van mening te verschillen, het worden er alleen wel steeds minder.

Maar feit is dus dat ik stroom nodig heb en dus spring ik op de fiets. De wind is nog altijd stevig, maar meer van de zijkant, waardoor de worsteling om voorwaarts te gaan ook minder is. Trouwens wel opvallend, ik zie vrij veel foto's met herfstkleuren uit Nederland, hier zijn de meeste bomen nog groen. Voordeel van iets zuidelijker zitten denk ik.

Ik krijg trouwens ook nog wel eens de vraag of ik het niet koud heb, maar daar is eigenlijk geen sprake van. Sinds mijn vertrek nu vier koude nachten meegemaakt, maar dat is eenvoudig op te vangen. Als ik op een koude nacht pas laat in de tent kom kan het even duren voor mijn slaapspullen op temperatuur zijn, maar ik slaap iedere nacht comfortabel en kan nog heel wat extra maatregelen treffen indien nodig. Op die vier nachten na slaap ik nog steeds met alleen een shirtje aan en dat zegt genoeg.

Bij de Mac dus stroom gehaald en wat filmpjes verwerkt en daarna weer terug. Klein probleempje, de wind is wat gedraaid, waardoor ik nu wel moet worstelen. De terugweg duurt dus wat langer en met name het laatste stuk is weer zwaar. Ik begin inmiddels een beetje gewend te raken aan klimmetjes, maar klimmetjes met de wind vol op kop, dat is toch wat anders. Met ook nog een jas aan krijg ik het dan snel warm en dan worden de prestaties minder.

De afsluiter van vandaag weer een keer in het teken van de vele regen deze dagen. Raindrops keep faling on my tent.

Dag 75: Utrechtse heuvelrug - If you can't beat them, join them

Ik sluit me maar eens een avond aan bij de groep scouts die er vandaag is.

Na een dag met allerlei kleine dingetjes mooi op tijd terug richting tent en uiteraard was er weer een volgende groep scouts aanwezig. Deze maakte er een compleet dorp van met allerlei plastic zeiltjes die ze tot tenten aan het vouwen waren.

Ik besluit om maar eens bij de vuurplaats te gaan zitten, waar een leidster pannenkoeken aan het bakken is en langzaam komen er steeds meer scouts bijzitten. Het blijkt om een groep uit Waalwijk te gaan.

Nu zijn er aardig wat groepen geweest die er een zooitje van gemaakt hebben de laatste dagen, dus leg ik ze maar even uit wat de boswachter niet wenst te zien. Vervolgens zie ik tot mijn verbazing dat iemand het kampvuur aansteekt met een halve fles spiritus. Is dat hoe scouts het tegenwoordig doen?

Het zijn nieuwsgierige scouts, altijd goed, en ze vragen me het figuurlijke hemd van het lijf. Wie ben ik, waarom ben ik daar, hoe is het om alleen te reizen ercetera, etcetera. De meesten geven aan het niet te durven, alleen reizen, maar een paar zien er het mooie wel van in.

Vervolgens weer een moment dat ik me verbaas over de scouts. Nadat ze allemaal een bekertje frisdrank hebben gehad beginnen ze de plastic bekertjes in het vuur te gooien. De leiding zegt er niets van, dus doe ik dat maar. Je wil natuurlijk niet hebben dat mensen afval gaan verbranden en de chemicaliën via de as in combinatie met een regenbui het grondwater vervuilen dat vervolgens weer gedronken word wanneer mensen het met de waterpomp oppompen.

Het blijkt tijd te zijn voor een spelletje en ik zit er toch al bij, dus dan doe ik maar mee ook. Weerwolven heet het spel en ik merk al snel dat dat spel het beste werkt met een rustige groep, waar hier geen sprake van is. De kids hebben het in ieder geval naar hun zin en dat telt natuurlijk.

Na een latenight-snack, een zakje chips, worden de kids naar hun stukken plastic gestuurd en dan begint er ineens een drama. Één jongedame word namelijk ronduit hysterisch vanwege de aanwezige muizen. Ze is er van overtuigd dat de muizen haar gaan aanvallen en ze is een klein uur lang met geen mogelijkheid tot rust te krijgen.

De angsten die ons hoofd voort kunnen brengen zijn soms echt vreemd. Uiteraard vallen muizen mensen niet aan, maar als je hoofd je van wat anders heeft overtuigd. Net zoals ik dat heb met hoogtevrees. Ik kan ergens op staan dat onmogelijk een millimeter kan verschuiven en toch ben ik soms bang voor een complete ineenstorting. Lang leven onze breinen.

Juist op het moment dat iedereen het op lijkt te geven om haar nog tot rust te krijgen, begint ze ineens te kalmeren en een paar minuten later slaapt ze alsof er niets aan de hand was. Kinderen zijn soms nog vreemder dan volwassenen.

Tijd om richting tent te gaan. Mijn verbazing over de scouting is er nog altijd, maar mijn respect voor de leiders en waar ze mee te maken hebben is wel gegroeid. Wat kan een groep kinderen vermoeiend zijn. Zei iemand daar trouwens respect?