Dag 233: Rivesaltes - Banyuls-dels-Aspres

Door Perpignan, 33 kilometer en 170 hoogtemeters.

Afgelopen nacht stond ik weer in het groen. Ik stond zelfs op het groen. Om een plekje voor mijn tent te maken moest ik namelijk eerst wat lang gras tegen de grond werken.

Vandaag moet ik door Perpignan zien te komen. Iets dat eenvoudig zou zijn als ik de D900 zou kunnen gebruiken, maar daar mag ik na Perpignan pas weer op. Hierdoor ben ik genoodzaakt om te zigzaggen tot aan Perpignan, waardoor ik extra kilometers moet maken.

Na vijftien kilometer heb ik de tien kilometer naar Perpignan overbrugd. De helft daarvan ging fluitend, de andere helft uiterst moeizaam. De wind speelt namelijk nog altijd een belangrijke factor.  Het uitzicht maakte daarbij veel goed, want juist de stukken tegen de wind in keek ik uit op de Pyreneeën.

En dan kom je dus in het centrum van Perpignan. Nu ben ik er inmiddels aan gewend dat ik grotere steden in Frankrijk het beste via het centrum kan passeren, omdat dat als fietser het beste opschiet. Perpignan blijkt echter een uitzondering te zijn. Dit centrum is één grote chaos van wegen en steegjes, met veel voetgangersgebieden en eenrichtingsverkeer.

Als winkelliefhebber kun je zo te zien hier je hart ophalen, maar omdat ik zo druk ben met navigeren, heb ik nauwelijks de kans om de stad te bekijken. Af en toe zie ik een leuk gebouw staan, maar verder ben ik druk met het verkeer. Mocht je deze stad ooit willen bezoeken, zet dan je auto aan de rand, pak de bus naar het centrum en doe het verder te voet.

Gelukkig vind ik na een tijdje de weg om de stad weer uit te komen. Deze weg is in het begin niet echt fietsvriendelijk, maar het verkeer gaat hier zo langzaam, dat geeft geen gevaar. Bij het verlaten van de stad uiteraard ook nog kilometers aan winkels, waar ik er één van uitkies voor mijn inkopen.

Ik ben van Nederland wel wat gewend qua drukte op dit soort dagen, het is de vrijdagmiddag voor kerst, maar dit slaat alles. In de honderden meters lange tussengang tussen de gangpaden staan al genoeg mensen om een flink dorp mee te stichten.

Stapvoets krijgt hier een hele andere betekenis. Ik heb geen zin om hier een heel weekend door te brengen, dus val ik ieder gaatje dat ontstaat enthousiast aan. Als een ware Max Verstappen duik ik in de kleinste gaatjes en met prachtige uitremacties haal ik de één na de ander in. Al met al ga ik twee keer sneller dan de rest, maar het is nog altijd op de helft van mijn normale snelheid.

Na mijn wagentje te hebben voorzien van mijn benodigdheden begeef ik me naar de kassa's. Als je hier in wil schatten welke rij het snelste gaat, dan heb je een supercomputer nodig, want er zijn maar liefst 60!! kassa's open. Er zijn ook drie kassa's gesloten overigens. Belachelijk!

Na deze overlevingstocht moet ik eerst even bijkomen voor ik weer op de fiets klim. Op naar een plek waarvandaan ik morgen de Pyreneeën aan kan vallen. Diezelfde Pyreneeën zorgen overigens voor een fantastische zonsondergang, doordat de zon achter de bergen verdwijnt, maar daar nog wel even blijft schijnen.

Dit zorgt aan de andere kant van de weg voor een mooie gloed boven de bergen.

Niet veel later lijkt het alsof er een enorme explosie is aan de andere kant van de bergen. Zelden zo'n fraaie zonsondergang gezien.

Vlak na zonsondergang vind ik uiteindelijk een plekje waar ik mijn, voorlopig, laatste nacht in Frankrijk door kan brengen. Morgen is het tijd voor een ander land en nu is het tijd voor de afsluiter van de dag. De laatste foto is de inspiratie voor onderstaande.

Dag 232: Sigean - Rivesaltes

Meer wind, 37 kilometer en 90 hoogtemeters.

Na de slapeloze nacht van gisteren, deze nacht uitstekend kunnen slapen. Mijn keuze om in een bos te gaan staan heeft dus uitbetaald. De wind bleef jagen, maar mijn tent liet bijna geen geluid horen, omdat de bomen van het bos de wind opvingen. Een mooie foto van de omgeving zit er dan alleen niet in.

Ik bedenk me dat ik gisteren iets vergeten ben te vermelden. Vlak voor ik bij het bos kwam waar ik de nacht door heb gebracht, kwam ik langs een dame die langs de kant van de weg stond en me een ongetwijfeld schappelijke prijs toeriep voor bepaalde diensten. Nu ben ik niet thuis in die markt, maar ik vroeg me wel gelijk af hoe zwaar je het moet hebben als je voor zo'n prijs jezelf verhuurd.

Deze ochtend word er op het moment dat ik net het bospaadje uit kom en op de fiets wil stappen, een vergelijkbare dame bij het begin van dat pad afgezet. Blijkbaar komt dit soort van bermtoerisme hier veel voor.

Ik kijk vandaag erg uit naar het eerste deel van de route. Na een korte afdaling moet ik eerst nog een klimmetje op, maar daarna komt het lekkers. Eerst een langere afdaling, gevolgd door een lekker stuk met de wind in de rug. De kilometers vliegen dan ook voorbij, tot ik de kust weer eens bereik.

Hierna komt echter de keerzijde van de medaille. De weg gaat weer wat westwaarts en dus krijg ik de wind weer tegen. Gelukkig krijg ik hierbij nog wel af en toe wat bescherming van de heuvels, die hier bijna overal liggen. Weer een teken dat de Pyreneeën in aantocht zijn. Groen zoals het vaak wel in de Pyreneeën is, is het hier echter absoluut niet. Alles is droog en dor.

Iets verderop kom ik op een belangrijk punt, het begin van Catalunya. En nee, ik ben de grens nog niet over en bevind me dus nog gewoon in Frankrijk. Dit stukje Frankrijk hoort echter ook bij Catalunya, iets dat veel mensen niet weten. Mensen die hier over de snelweg passeren kunnen een kunstwerk met grote bogen zien dat een symbolische voorstelling van de poort naar Catalunya is, fiets je over de D-weg, dan is dit kunstwerk echter meer een stipje in de verte.

Op de dag van de Catalaanse verkiezingen aan de andere kant van de bergen, fiets ik dus Catalunya in. Een mooie timing. Overigens kom je hier ook al gelijk her en der Catalaanse vlaggen en gele lintjes tegen, net als veel supporters van FC Barcelona.

Bij het eerste Catalaanse dorpje doe ik nog even wat inkopen, en daarna kan de zoektocht naar een slaapplek beginnen. Dat is echter nog wel een uitdaging, want het landschap is hier volkomen open, terwijl ik vanwege de wind toch echt beschutting nodig heb. Uiteindelijk moet ik daardoor nog een heel eind fietsen.

Vlak voor zonsondergang zie ik voor het eerst een echte berg in de verte liggen, met sneeuw bovenop. Gelukkig hoef ik daar niet overheen om aan de andere kant te komen.

Tien kilometer voor Perpignan moet ik van de D900, die ik al dagen aan het volgen ben af, want vanaf daar is het tot na Perpignan een autoweg. Deze gedwongen omleiding zorgt echter ook dat ik niet al te snel daarna in de buurt van een overnachtingsplek kom. Een geluk bij een ongeluk dus. Tijd dus ook voor de afsluiter van de dag. Nu deze Nederlander zijn eerste echte berg heeft gezien kan dat er maar één zijn.