Oorspronkelijk ging deze site over mijn fietsreis door Europa, inmiddels over mijn reis door het leven. Liken en delen op sociale media word door mij bijzonder gewaardeerd!
Gisteren rustdag, en normaal heb ik na een rustdag altijd uitstekende benen, vandaag blijkt dat niet het geval te zijn. Dit ontdek ik echter pas wat later, doordat ik me tijdens het inpakken wat laat afleiden door de omgeving en als ik naar de natuur aan het kijken ben, dan vliegt de tijd meestal voorbij.
Veel van de dennenappels die hier aan de bomen hangen zijn volledig omwonden met spinnenrag. Helaas alleen die op wat grotere hoogte, waardoor ik ze niet goed op de foto krijg met mijn mobiel. Ik neem aan dat dit een methode is om de jonkies te beschermen tot ze de wereld intrekken.
Ook komt er nog een vlinder voorbij fladderen, maar het mooiste vind ik toch wel een kevertje met zwarte en rode strepen op de bovenkant en rode stippen op een zwarte onderkant die ik door het gras zie kruipen.
Het beestje kruipt op enig moment op een los takje, wat mij de kans geeft om het takje op te pakken en het beestje van wat dichterbij te bekijken voor ik hem of haar weer op pad laat gaan.
Zodra ik pp de fiets stap heb ik eerst nog het idee dat ik prima benen heb. De eerste acht kilometer vloeg ik namelijk over de wegen. Hierna steekt er echter een licht briesje op en gelijk begint het worstelen. Twee kilometer later voel ik mijn benen letterlijk leeglopen en gaat de snelheid er volledig uit.
Ik laat me echter niet zomaar kennen en worstel door, tot na zonsondergang. Op dat moment zie ik gelukkig de plaats al liggen waar achter ik een slaapplaats denk te bemachtigen. Op een afstandje herken ik er een driehoek in door de lichten, een driehoek die me doet denken aan een kerstboom. Hoe toepasselijk op deze eerste kerstdag?
Eenmaal voorbij deze plaats bouw ik mijn kribbe op en leg ik me te rusten. Voor jullie is de kerst al voorbij, maar ik sluit toch gewoon af met een kerstnummer.
Gisteren was een lange en zware dag en toen ik eindelijk in mijn tent lag stond al vast dat ik in ieder geval ging uitslapen en er mogelijk een rustdag van zou gaan maken. Al vrij snel na het ontwaken is me wel duidelijk dat een rustdag op zijn plaats is vandaag. Het is duidelijk aan mijn lijf te voelen dat ik gisteren niet alleen een flinke afstand heb afgelegd, maar vooral ook een recordaantal hoogtemeters.
Vandaag doe ik dus lekker niets. Of bijna niets dan. Uiteraard gaat het goed eten en drinken door, want met al die inspanningen heeft mijn lijf de voedingsstoffen nodig. Daarnaast neem ik ook de tijd voor een uitgebreide scheerbeurt en lees en schrijf ik wat. Uiteindelijk gaat een dag met schijnbaar niets dan toch nog snel voorbij. Ik heb alleen dus hier een keer niet veel te melden, dus is het vandaag ook een rustdag voor de lezers. Hebben jullie mooi de tijd om van Florence + The Machine te genieten.
Over de Pyreneeën met prachtig weer, opladen, 48 kilometer en 320 hoogtemeters.
Het gaat de hoogte in vandaag, over één van de grote bergketens van Europa, maar gelukkig heeft de natuur een relatief lage doorgang laten ontstaan toen de grond hier de hoogte in ging. Ik kom vandaag niet hoger dan een meter of 280 boven zeeniveau. Best gek, omdat ik in het noorden van Frankrijk honderden kilometers op grotere hoogte heb gefietst.
Vandaag trouwens geen foto vanaf de plek waar mijn tent stond, want daar waren alleen maar bomen. Deze keer dus een foto van direct na het betreden van de weg. De bergen zijn in de verte maar al te duidelijk te zien.
De eerste paar kilometer gaat het uitstekend, want het echte klimwerk is nog niet begonnen. Hier loopt het hooguit af en toe een beetje omhoog. Vals plat dus. Dat geeft me de kans om nog even te genieten van dit stukje Frankrijk en dan vooral van de Pyreneeënreuzen die iets naar het westen liggen.
Uiteraard komt na een paar kilometer onvermijdelijk het moment dat de weg omhoog begint te lopen. Hoewel het zeker niet direct een muur is die voor me staat, heb ik het toch in het begin erg lastig. Gelukkig blijft de klim echter constant doorlopen, waardoor ik uiteindelijk een ritme weet te vinden en zelfs bij kan schakelen.
Af en toe blijf ik even aan de kant staan om wat bij te komen, maar ik verbaas mezelf erover hoe ver die rustmomenten uit elkaar liggen. Ik blijk niet de enige te zijn die vandaag met zijn bagage de berg op wil. Na een paar kilometer kom ik een Oostenrijker tegen, die vlag heeft hij tenminste bij zich, maar hij heeft het al opgegeven om fietsend omhoog te gaan en is gaan lopen. Hij heeft een vergelijkbare hoeveelheid bagage, dus dat maakt mij extra trots op mijn eigen prestatie.
Heel wat kilometers gaat het zo door en meter na meter kom ik hoger boven zeeniveau. Het is wel hard werken en ik focus me volledig op de klim en niet op de omgeving, maar tot anderhalve kilometer onder de top kan ik in een behoorlijk tempo door stampen.
Het is in de laatste anderhalve kilometer dat ik het uiteindelijk toch nog echt zwaar krijg, want het stijgingspercentage neemt daar steeds meer toe. Ik weet nog wel iets van een ritme te houden, maar de benen zijn inmiddels aardig aan het verzuren, dus moet ik toch ineens vaker even langs de kant gaan staan. Op één van die momenten zie ik overigens dat de snelweg nog net een stukje hoger gaat en blijkbaar aan onderhoud toe was.
Vlak na bovenstaande foto fiets ik Perthus binnen, het plaatsje op de top. Nog een paar honderd meter en ik ben boven op de col. Vijftig meter verder staat een bankje en daar ga ik even zitten om de overwinning te vieren. Nog wel altijd in Frankrijk overigens.
Na dit rustmoment stap ik weer op de fiets, laat de remmen los en knijp direct weer in de rem. File. Vele Fransen komen namelijk naar hier om bijvoorbeeld goedkoop sigaretten te kopen en daardoor staat het verkeer bijna volkomen stil. Altijd is er wel iemand bezig met in of uit een parkeerplaats te manoeuvreren, daarbij het verkeer ophoudende.
Het eerste en steilste deel van de afdaling gaat daardoor uiteindelijk nog trager dan het laatste stuk van de klim. Het moet niet gekker worden. Zodra ik echter eenmaal het dorp uit ben word de weg breder en is de opstopping voorbij. Eindelijk echt afdalen en bovendien eindelijk in Spanje. Een paar weken later dan de bedoeling was, maar ik ben er.
Kilometers kan ik zo heerlijk afdalen en ook nadat de afdaling voorbij is kan ik nog een hele tijd het tempo hooghouden, tot een kilometer of vijf voor Figueres. Op dat moment begint de tank namelijk toch wel wat leeg te raken.
Ik zet nog even de beentjes op de grond om wat op adem te komen en kijk daarbij opzij waar al die herrie toch vandaan komt. Naast mij op de elektriciteitsdraden zitten honderden vogels vrolijk te kwekken met elkaar. Op de foto zijn ze wat lastig te zien, maar het waren er echt veel.
Al snel ontdek ik echter dat dit nog maar een klein deel van het geheel is. Ineens komt er namelijk een gigantische zwerm met duizenden vogels in beeld geschoven en op dat moment zie ik ook dat bij volgende masten in totaal duizenden vogels zitten.
Ineens stijgt er ook nog een tweede zwerm van de grond op, nog groter dan de eerste. En de bomen midden in beeld op onderstaande foto, die blaadjes lijken te hebben zijn zo kaal als maar kan, ze zitten helemaal vol met vogels. Alles bij elkaar gaat het hier om tienduizenden vogels die samen zijn gekomen vlak voor zonsondergang.
Na genoten te hebben van dit prachtige schouwspel stap ik weer op en fiets ik Figueres binnen, op weg naar de Mac. Ik heb namelijk weer stroom nodig. Gelijk is het verschil met de andere kant van de bergen te merken. Daar waren de straten na zonsondergang uitgestorven, hier is het een drukte van belang. Mensen leven hier liever buiten.
In het centrum van Figueres is een kleine kerstmarkt en tot mijn verbazing zijn er zelfs mensen aan het dansen op de kerstmuziek, met een flinke kring toeschouwers. Ik voel me direct thuis.
Nog even rap langs de supermarkt en vervolgens naar de Mac. Een Mac die mooi lang open is, waardoor ik de accu's weer goed vol kan gooien. Hier leeft men niet alleen meer buiten, maar ook meer in de avond. Zelfs om half één, bij mijn vertrek, komen er nog gezinnetjes met kinderen aan om te gaan eten.
Nog een paar kilometer peddelen en ik bereik mijn plek voor de nacht. En niet alleen voor deze nacht, maar ook voor de volgende. Morgen is het namelijk rustdag na deze bergetappe. Gisteren al de Dutch mountains, nu een ander nummer met mountain in de titel als afsluiter.
