Dag 52: Utrechtse heuvelrug - Boekpresentatie te Utrecht

Vanwege technische problemen is dit bericht ruim een dag vertraagd. Om weer op schema te komen, morgen twee dagverslagen.

Vandaag de dag waarom ik langer op deze locatie ben gebleven, en gezien de weersverwachtingen ook nog langer zal blijven.

De boekpresentatie van de debuutroman van mijn tante is vandaag in Utrecht. Aangezien ik toch in de buurt was, ben ik hier nog maar wat langer blijven hangen, een debuutroman maak je immers maar één keer.

Het boek heeft als titel 'Terug naar Ancona' en de schrijfster heet Johanna (Ans) Ankone. Het boek is een romantisering van de geschiedenis van de naam Ankone en lijkt daarmee verplicht leesvoer voor iedereen die een Ankone is, of kent. Heel Oldenzaal dus. Over het boek zelf volgt later nog meer op deze site, zodra ik het gelezen heb.

Deze dag is voor mij vooral een kans om bepaalde familieleden die ik al jaren niet heb gezien weer eens te zien. Want behalve mijn vader, die ik twee maanden geleden nog had gezien, en mijn tante de schrijfster, die ik vorig jaar nog heb gezien, zijn ook aanwezig met tweede tante die ik al een jaar of tien niet meer heb gezien en mijn twee neven. Mijn neven had ik al zo lang niet meer gezien dat we ons niet eens konden bedenken wanneer de laatste keer is geweest.

Ook aanwezig zijn de kinderen van mijn neven, waarvan ik er tot nu toe slechts één een keer eerder had gezien als klein meisje, inmiddels is ze een heuse dame van achttien lentes jong en daarmee voor mij dus eigenlijk ook een onbekende.

Hoewel ik ruim op tijd wakker was en me voorbereid had op de fietstocht naar Utrecht, werd het uiteindelijk toch nog een krappe bedoening. De regen hield namelijk wat langer aan dan verwacht en ik fiets liever droog dan nat. Nog net op tijd stopt de regen, zodat ik de vijftien kilometer naar Utrecht aan kan vangen en tijdig aanwezig kan zijn. Onderweg was het slechts twee minuten noodzakelijk om te schuilen voor de regen, dus dat was een mooie meevaller.

Bij de ingang word ik begroet door twee jongemannen, zonen van mijn neven. Ik moet zowaar in een rij wachten, want de opkomst is fors te noemen. Café 't Hoogt is namelijk afgeladen vol voor deze speciale gelegenheid. Bij diverse bezoekers is een oosterse tongval te horen, want vele neven en nichten van mijn tante zijn vanuit Twente overgekomen voor deze dag.

Nu had ik een paar dagen geleden al eens vermeld dat ik een wat rare familie heb, die absoluut niet hecht is. Vandaar ook dat ik meerdere familieleden al jaren niet had gezien, en vandaar ook dat er regelmatig ongemakkelijke momenten waar te nemen zijn.

Zelf ben ik bij deze ongemakkelijke momenten meer toeschouwer dan deelnemer. Vrijwel alle oorzaken voor deze momenten liggen namelijk al voor mijn geboorte, waardoor ik gelukkig geen ingewijde in dit specifieke ongemak ben.

Na het officiële gedeelte, waarvan ik waarschijnlijk wel enige fragmenten zal gebruiken zodra ik het boek zelf hier bespreek, volgt uiteraard de borrel, waarna de meesten al snel richting andere verplichtingen vertrekken. Ik blijf me verbazen hoe vol mensen met gezinnen hun agenda altijd weer hebben. Als verstokte vrijgezel is ook dit iets waar ik geen ingewijde in ben.

Na afloop blijven mijn tante, haar man, haar jongste zoon, mijn vader en ondergetekende over en vertrekken we naar het huis van mijn tante, net buiten het stadshart van Utrecht, voor broodjes en soep en natuurlijk een nabespreking.

Voornaamste onderwerp: Hoe breng je een dergelijk boek aan de mens. Vanuit mijn kennis van het Oldenzaalse kan ik aan deze discussie gelukkig wel wat bijdragen, maar verder zal ik eerst het boek moeten lezen. Mijn planning is om er met een paar dagen aan te beginnen, ik heb alleen nog geen idee wanneer ik het uit heb. De reacties van die paar mensen die het op voorhand mogen lezen, waaronder een criticus, klinken veelbelovend, dus het zou mij niet verbazen als ik over een paar dagen of weken het boek van harte aan kan raden.

Afijn, genoeg over deze familiereünie verkleed als boekpresentatie. Van terug naar Ancona naar terug naar mijn tent. Hoewel, ik nog niet direct terug ga naar mijn tent. Ik doe eerst nog even een rondje door Utrecht. Een stad die ik ontelbare malen heb bezocht en die, na Oldenzaal uiteraard, voor mij absoluut een favoriete stad is.

Aangezien ik de afgelopen nacht niet veel heb geslapen, net als enkele nachten daarvoor, heb ik echter niet de puf om me echt door Utrecht te laten omarmen en er langer te blijven, dus na een kort rondje het voorwiel richting oosten en daarmee richting tent.

Het gebrek aan slaap merk ik vooral op de terugweg. Hoewel ik nu wind mee heb, fiets ik een stuk langzamer dan op de heenweg. Halverwege dus maar even een pauze voor een wondermiddel. En nee, dan heb ik het niet over een biertje, maar over een halve literglas vol met ijsklontjes in combinatie met twee flesjes bitter lemon. Daar kikker je pas echt van op.

Vlak voor het bereiken van mijn tent nog even een adembenemend moment. Een buizerd schrikt van mijn passage en vliegt op, maar doordat de bomen een soort van tunnel vormen voor me, vliegt deze bijna 300 meter vlak voor me. Echt geschrokken was hij blijkbaar niet, want dan was hij wel eerder gevlogen.

Thuis in mijn tent bekruipt mij al snel het gevoel dat ik niet alleen ben. En inderdaad, na enig speuren zie ik een muisje spichtig naar mij kijken. Na enig opjagen krijg ik hem uiteindelijk de tent uit. Geen nieuwe knaagschade aan de tent te zien, dus waarschijnlijk was hij al in mijn voortent toen ik aankwam en is hij in blinde paniek mijn binnentent ingevlucht toen ik deze opende, om maar vooral weg te komen bij dat grote wezen.

Als die buizerd nou wat beter zijn werk had gedaan, dan was deze ontmoeting ons beiden bespaard gebleven.

Dag 48: Utrechtse heuvelrug - Bijkomen

Na een emotionele dag een dag bijkomen.

Er valt niet veel te melden over vandaag, dus verwacht ik dat dit een kort stuk zal worden. We weten het zo :)

Gisteren was dankzij de bekendmaking van de beëindiging van mijn D66 lidmaatschap uiteindelijk best wel een emotionele dag voor me en dat is te merken bij het wakker worden de volgende dag. Mijn hoofd is druk en gaat alle kanten op.

Alle reden voor me om het vandaag lekker rustig aan te doen. Ter afleiding ga ik nog een stukje fietsen door de bossen om me heen en ik doe een beetje was. Verder doe ik niet veel.

Wel heb ik besloten om nog iets langer te blijven. Komende zondag (het is nu dinsdag) is de boekpresentatie van de debuutroman van mijn tante in Utrecht en aangezien ik nu toch vlakbij ben kan ik deze kans natuurlijk niet laten gaan. En dan niet alleen vanwege het boek, maar ook vanwege de kans om mijn twee neven weer eens te zien.

Ik kom niet echt uit een hechte familie, dus het is bij ons heel normaal om elkaar jaren niet te zien. Ik weet dat ze nu echter beiden aanwezig zullen zijn, dus grijp ik graag de kans om ze weer eens te ontmoeten. Voor het eerst in vele jaren.

Nu dreigt het toch weer een wat langer stuk te worden, want tijdens het schrijven bedenk ik me dat het feit dat ik niet uit een hechte familie kom her en der wel zijn sporen achter heeft gelaten. Sporen die vooral merkbaar waren op het moment dat ik een relatie had. Dan blijkt de ander wel een hechte familie te hebben en dat zorgde bij mij altijd voor een ongemakkelijk gevoel.

Ik ben niet gewend al aan dat familie 'gedoe' en voel in dergelijke situaties al snel de neiging om er weer rap vandoor te gaan. Ik denk dat dat vooral komt doordat het dan ineens heel veel ineens is. Met mensen één op één heb ik geen probleem met aandacht en vragen. Grote groepen toespreken is voor mij ook geen enkel issue, maar een huiskamer vol met mensen die de je het hemd van het lijf vragen, dat geeft een enorm drukkend gevoel.

Overigens wel geleerd om dat een beetje te voorkomen, door te zorgen dat bijvoorbeeld een verjaardag niet de eerste kennismaking met de familie van een vriendin is, want dan krijg je ze allemaal ineens. Nee, dan beter eerst bijvoorbeeld al een keer kennis maken met ouders en/of broers en zussen, dan komt het op die verjaardag wel goed.

Kort is dus weer niet gelukt, maar voldoende gezegd voor vandaag. Wie weet lukt kort de komende dagen wel, want het gaat heet worden en dan doe ik niet veel.

Het grote onbegrip

Bij een depressie hoort onbegrip van anderen, daar had ik me op voorbereid toen ik naar buiten trad. Ook opmerkingen als je moet niet zeuren, het is maar een dipje was ik op gewapend. Ik had alleen niet verwacht dat bepaalde familieleden ook geen begrip zouden hebben.

Een aantal familieleden was al wat stil de laatste weken. Toen ik gisteren probeerde om één telefonisch te bereiken was dat geen succes, dus stuurde ik maar een appje. Ik kreeg tot mijn verrassing een boze reactie dat deze persoon geen contact meer wilde met mij, vanwege wat ik mensen aan het aandoen was. Daarnaast was er kritiek op mijn manier van denken.

Eerst maar eens beginnen met de kritiek op mijn manier van denken. Kwaad worden op iemand met een depressie om zijn manier van denken staat in dit geval één op één met kwaad worden op iemand met een gebroken been wanneer deze niet loopt.

Een depressie is lastig uit te leggen en waarschijnlijk nog lastiger te begrijpen, maar een depressie is een ziekte, net als iedere andere ziekte. Het is niet iets waar je voor kiest en zodra het je overkomt overheerst het je leven en je doen en laten.

En dan het argument over wat ik anderen aan zou doen. Mede omdat ik me te druk om meningen en verwachtingen van anderen ben gaan maken, ben ik in deze depressie terecht gekomen. Beetje jammer dat iemand uit je eigen familie dan zo dwingen een mening over mij overbrengt.

Je kunt me van alles verwijten, maar is het terecht om me te verwijten waar ik geen invloed op heb kunnen hebben dankzij de depressie? Je verwijt immers ook niet iemand dat die de marathon niet heeft gelopen als die de dag voor de marathon zijn been heeft gebroken.

Het oplopen van de beenbreuk kan mogelijk verwijtbaar zijn ja, net zoals de oorsprong van mijn depressie dat mogelijk is. Maar waar het breken van een been vaak eenvoudig te verklaren is, is het krijgen van een depressie dat over het algemeen niet. Daar is tijd voor nodig en die tijd ben ik nu aan het pakken. Stapje voor stapje ga ik op zoek naar hoe het mogelijk is dat ik in deze situatie ben gekomen, zodat ik dat voor de toekomst kan voorkomen.

De opmerkingen zoals ik die gisteren kreeg kunnen volgens mij maar uit twee oorzaken voortkomen, onbegrip of egoïsme. Ik neem overigens aan dat het de eerste is in dit geval, er zijn ook al gevallen voorbij gekomen van buiten de familie waarbij ik egoïsme als voornaamste beweegreden zie.

Kijkende naar dit soort opmerkingen uit onverwachte hoek kan ik wel begrijpen waarom de meeste mensen een depressie verzwijgen. Het onbegrip overheerst zelfs bij je naasten en dat is wel het laatste dat je kunt gebruiken tijdens een depressie. Dit kan echter alleen veranderen als meer mensen over hun depressie gaan praten, want alleen dan kan er meer begrip ontstaan. Zwijgen vanwege het verwachte onbegrip is dan ook het in stand houden van een vicieuze cirkel. Een cirkel die naar ik hoop ooit doorbroken kan worden.

Tot slot voor de mensen met onbegrip. Het is een kleine moeite om je een beetje te verdiepen in het verschijnsel depressie en vragen staat ook altijd vrij. Niet iedere vraag is te beantwoorden, maar vele wel. Wees je bewust dat het hier om een ziekte gaat en dat verwijten dan vrijwel altijd misplaatst zijn. Trek geen conclusies, maar ga het gesprek aan. Daar kan iedereen alleen maar beter van worden. Zeker degene met de depressie, want net zoals bij iedere ziekte, kun je ook van een depressie gewoon weer beter worden.