Dag 148: Arendonk - Het dorp in

Een typisch Vlaams plaatsje in overdag en natuur in de nacht.

Ik had gehoopt op een droge ochtend, want dan had ik vandaag de volgende verplaatsing kunnen doen, maar bij het ontwaken blijkt het te regenen en volgens de voorspelling zal die regen nog twee uur aanhouden en dat maakt het te laat om nog te vertrekken voor de lange tocht die in de planning staat. Dan maar een alternatief programma.

Eerst echter nog even een foto van de reebok die zich regelmatig laat zien en ook afgelopen nacht weer rond mijn tent was te horen.

Later nog meer over dit beest. Eerst echter richting Arendonk. Een dag vertraging betekend immers ook dat ik extra proviand nodig heb en daarmee heb ik gelijk de kans om dit dorpje in me op te nemen. In veel facetten is Arendonk een typisch Vlaams stadje. De bebouwing begint al voor de bebouwde kom en midden in de plaats zie je ineens braakliggende grond, die in Nederland al lang bebouwd zou zijn. Plaatsen worden hier net iets anders ingericht dan wij gewend zijn.

Eerst doe ik mijn boodschappen, voor ik het centrum in ga. Onderweg van winkel naar centrum valt mijn oog op iets wel heel opvallends. Nog niet eerder heb ik zo'n lelijke weergave van Maria en Jezus gezien als hier langs de weg in een nis staat. Met misvormde gezichten kijken ze naar de vrome voorbijgangers.

Ook in Arendonk, net als elders in Vlaanderen her en der automaten. En dan niet voor fris of snoep, nee voor brood, aardbeien en soep. Met name de broodautomaten zie je hier echt overal, van de kleinste dorpjes, tot de grotere plaatsen.

Overigens zijn hier in Vlaanderen de gemeentehuizen ook een stuk fraaier en voor het gemeentehuis van Arendonk ga ik even zitten om een broodje te eten. Recht tegenover het gemeentehuis staat het indrukwekkende oorlogsmonument dat is opgericht voor de slachtoffers van de eerste wereldoorlog. Zoals overal hier is de herdenking aan de tweede wereld oorlog er later aan toegevoegd, want dat was hier niet meer dan het zoveelste stukje ellende. Iets dat de meeste Nederlanders zich nauwelijks voor kunnen stellen.

Even later begint het kort te regenen en dat zorgt voor een opvallend tafereel. Bij een goedgevuld terras maakt het personeel zich vooral druk om de menukaarten en de kussentjes en minder om de klanten, die moeten maar even wachten tot de parasols uitgeklapt worden zodat ze niet nog natter worden.

Ook opvallend is dat het centrum hier anders ingericht is dan in Nederland. In Nederland zetten we alle winkels bij elkaar, hier lopen wonen en winkelen gewoon door elkaar en dat werkt prima. Mogelijk moeten ondernemers in Nederland die zich druk maken dat lege winkelpanden worden omgebouwd tot woning eens een keer hier komen kijken.

Na enige tijd ga ik weer op mijn gemak richting mijn tent. Hier lees en schrijf ik wat voor de avond valt. Een avond die weer zorgt voor vele prachtige geluiden. Niet alleen laten de bosuilen zich weer horen, deze keer is er ook geblaf te horen.

En dan heb ik het niet over een hond, maar over de reebok, die blaffend door zijn stukje bos loopt. Want ja, reeën blaffen. Het klinkt een beetje als een verkouden tekkel. Waarschijnlijk heeft de reebok het vermoeden dat er een andere reebok in de buurt is en wil hij deze op afstand houden.

Niet veel later komt het zwijn ook nog weer al snuivend voorbij. Wat een genot om dit allemaal mee te mogen maken. Te lang kan ik echter niet naar de nacht luisteren, want morgen wachten er vele kilometers.

Als afsluiter tot slot het nummer dat één dezer dagen te verwachten was.

Dag 146: Arendonk - Rust, rijwiel en reebok

Bijkomen van de lekke band van gisteren met veel natuur.

Bij het wakker worden is me al direct duidelijk dat het lijf nog niet hersteld is van het voortduwen van de fiets gisteravond. Mijn benen voelen alsof ze van het lijf getrokken en achterstevoren weer met ducttape vastgezet zijn. Vandaag dus maar lekker rustig aan.

Wat nog wel een beetje op tijd moet, is het herstellen van de achterband. Stel hij blijkt niet te herstellen, dan zou ik nu nog samen met Onno met zijn auto op pad kunnen. Anders zou ik weer acht kilometer heen en weer terug naar een fietsenwinkel moeten lopen.

Ik ontmantel dus mijn achterwiel en ga op zoek naar het gat. En op zoek en op zoek en op zoek. Niets te vinden met het blote oog, niets met water, pas zodra ik zeep gebruik vind ik een uiterst klein gaatje. Kleine dingen kunnen soms grote gevolgen hebben. Plaksetje gebruiken en band is weer geplakt. En omdat het achterwiel nu toch uit elkaar ligt, gelijk maar even de tandwielen achter schoonmaken, want die tonen de sporen van vele bospaden.

Hierna is het tijd voor Onno om zijn boeltje te pakken, want morgen wacht weer het normale burgerleven. Voor mij wacht er een heel burgerlijk klusje, de was. In de tijd dat ik even in mijn tent ben om de was bij elkaar te pakken, is er een reebok verschenen in het veld. Op een meter of dertig staat hij aan wat planten te knagen en hij gaat hier rustig mee door terwijl ik druk heen en weer loop tussen waterpomp en tent. Af en toe kijkt hij mij aan, maar bang lijkt hij niet.

Na de was begint de schemering, dus stook ik een vuurtje op om wat worstjes te kunnen grillen. Zo lang er nog genoeg licht is om te kijken, zie ik de reebok nog bezig in het veld. Nadat het echt donker is geworden haal ik de worstjes te voorschijn en ga ik grillen. Hierbij hoor ik regelmatig het geluid van de hoeven van de ree, wanneer deze opspringt en dat geluid komt steeds dichterbij. Op enig moment komt het geluid voortdurend van de rand waar het licht van het kampvuur net overgaat in het duister, op minder dan tien meter van me. Nieuwsgierig baasje dit, maar het licht instappen gaat hem net te ver blijkbaar.

Ik zie de ree nog één keer, vlak voor ik mijn tent in ga en het vuur zo goed als gedooft is. Op kleine afstand zie ik zijn silhouet afsteken tegen de achtergrond. De periode van zien is voorbij, de periode van horen kan beginnen.

Vlak na het betreden van mijn tent hoor ik eindelijk, voor het eerst sinds mijn vertrek, het geluid van een mannelijke bosuil. Het gekrijs van de vrouwtjes had ik al heel vaak gehoord, maar nu hoor ik dus eindelijk het bekendste uilengeluid. Die spookachtig klinkende uilengeluiden in films, dat zijn mannelijke bosuilen en ik mag vanavond naar een lange uitvoering luisteren, die af en toe veranderd in een duet met een vrouwtje elders in de bomen.

Ook de reebok komt nog voorbij, want een aantal keren hoor ik zijn hoefjes echt vlak naast mijn tent opspringen. Nog nooit zo'n nieuwsgierige ree meegemaakt. Even later hoor ik ineens een ander geluid. Op nog geen meter van mijn hoofd hoor ik het gesnuif van een wild zwijn. De volgende ochtend ontdek ik een wroetspoor dat direct langs mijn tent loopt. Echt ongekend hoe midden in de natuur ik hier zit.

Zo toch nog heel wat beleefd op een rustdag. Met name de avond werd een avond om nooit te vergeten. De foto's van de reebok volgen later nog, want ik heb ze nog niet kunnen verwerken.

Al wat nu nog rest is een afsluiter voor de dag en voor het eerst val ik daarbij in herhaling. Want hoe kan ik wat anders kiezen na al het natuurschoon van vandaag.

Dag 82: Utrechtse heuvelrug - Na regen komt..............

Voor iedereen die denkt dat er zonneschijn komt na regen, niet in een bos.

Vandaag wederom een dag die niet geschikt is om te reizen. De buien volgen elkaar voortdurend op gedurende een groot deel van de dag. Er is echter iets geks met regen in een bos, het stopt namelijk niet met regenen nadat het gestopt is met regenen.

Bomen kunnen je droog houden aan het begin van een bui, maar ze kunnen je ook juist nat maken na en bui doordat ze water opvangen en vast lijken te houden in hun kruin. Hoe lang ze dit doen is echter niet te voorspellen.

Ik heb regen meegemaakt waarbij de bomen vijf minuten na die regen stoppen met druppelen, maar het kan ook veel langer duren. Het meest extreme geval dat ik mee heb gemaakt was dat de bomen vier uur na het einde van een regenbui nog aan het nabuien zijn. Zeker in een tent is het verschil vaak niet eens te merken. Stortregen herken ik nog wel, maar reguliere regen en dat wat ik bosregen ben gaan noemen zijn in een tent niet uit elkaar te houden.

Vandaag was het ook weer zo'n dag. Ik lig in mijn tent te wachten op een moment zonder regen om boodschappen te doen en pak mijn mobiel er maar eens bij om te kijken op mijn buien app wanneer het droog gaat zijn, enkel om te ontdekken dat de regen al twee uur geleden gestopt is. Ik was dus weer eens mooi gefopt door het bos. De natuur kan op vele manieren verrassen.

Over de natuur gesproken, het was een onrustige nacht dankzij een nachtdier en deze keer heb ik het niet over de muizen, maar hun grootste vijand, op mij na, de bosuil. Eerst zat er in dit stuk bos één bosuil en die liet zich enkel af en toe diep in de nacht een keer horen. Sinds een week zitten er echter twee uilen in dit stuk, waarschijnlijk vanwege het overvloedige voedsel in de vorm van muizen, en dat zorgt soms voor een forse toename van het geluid.

Een paar nachten geleden was er een spectaculaire luchtshow midden in de nacht toen de twee uilen elkaar al kruisend achterna aan het jagen waren. Soms doken ze hierbij plotsklaps naar beneden, zoals tot vlak bij mijn tent. Heb ik dit alles gezien? Nee, enkel gehoord. Ik heb die bosuilen, ondanks dat ik ze dagelijks hoor, nog niet één keer gezien.

Afgelopen nacht was het het hoogtepunt tot nu toe. Vrijwel de hele nacht was het een gekrijs en gefladder van jewelste in en tussen de bomen om me heen. Bijna alsof het paringstijd is, zo druk waren ze.

Op enig moment in de nacht werd het wel heel spectaculair. Vlak bij mijn hoofd hoorde ik ineens een krachtig vleugelslag, gevolgd door het geluid van een landing en daarna een paar snelle vleugelslagen bij het weer opstijgen. Blijkbaar had een uil een al dan niet geslaagde aanval uitgevoerd op een muis direct naast mijn tent. Eindelijk dus hulp!

Afijn, al met al dus vooral een dag in en met het bos vandaag. Afsluiten kan dus mooi met The Cure.