Vakantie

Toen ik net een paar dagen terug was in het land trof ik iemand op straat tijdens het wandelen die me vroeg hoe mijn vakantie was geweest. Mijn antwoord was dat de vakantie eigenlijk pas net begonnen was.

Het klinkt mogelijk gek, maar tien maanden op de fiets door Europa is absoluut geen vakantie, het is vaak zelfs hard werken. Leuk werken, dat wel, maar toch hard werken. Een vakantie was het niet, maar een vakantie was wel wat ik nodig had bij terugkomst.

Eerst dacht ik een paar dagen nodig te hebben om bij te komen van de thuisreis, maar het was niet alleen de thuisreis waar ik van bij moest komen. Behalve wat lichamelijke rust, had ik vooral ook geestelijke rust nodig en dat verbaasde me, omdat ik tegelijkertijd het gevoel had dat ik mijn hoofd leeg had gemaakt onderweg.

Nu ik een tijdje terug ben heb ik een beter beeld van wat er aan de hand was en waarom ik echt even rust nodig had voor ik weer productief kon gaan worden. Ja, mijn hoofd was enerzijds leeg, in die zin dat ik de ellende van mijn verleden mentaal grotendeels achter me heb gelaten. Dat is echter natuurlijk niet het enige geweest dat er in het afgelopen jaar is gebeurd.

Tien maanden heb ik in de natuur geleefd en in die tien maanden heb ik zo'n 5.000 kilometer gefietst, waarvan 3.000 in de laatste vier maanden. Al met al heb ik dus in die tijd ontzettend veel gezien en meegemaakt. Belevenissen die allemaal dat gekke hoofd van me in zijn gegaan. Het duurde dus even voor dat allemaal verwerkt was, als het dat inmiddels allemaal al is.

Ik was al met al dus echt even toe aan vakantie. Daar ben ik echter inmiddels wel weer klaar mee, het is tijd om weer in beweging te komen. Vandaar ook dat dit blog nu weer actief is geworden na een onderbreking, een onderbreking die overigens langer duurde dan ik op voorhand had gedacht. De tijd van rusten is voorbij, tijd om weer te gaan leven en dus ook schrijven. In de afgelopen weken in ieder geval genoeg onderwerpen opgespaard.

Dag 263: Calpe - El Paraiso

Uitzonderlijk warm, 35 kilometer en 280 hoogtemeters.

Ik ben nog maar net wakker en ik voel al de behoefte om de rits van de tent te openen. Sinds de zomer heb ik die behoefte niet meer zo vroeg op de dag gehad. Het lijkt een warme dag te gaan worden.

Hierdoor kan ik wel gelijk beginnen met het genieten van het uitzicht over Calpe. Ik zit namelijk op een plekje waar ik een groot deel van de stad kan overzien.

Opnieuw zit ik niet alleen, maar deze keer geen konijntjes of zo. Nee, de volgende generatie spinnen die dit voorjaar beginnen met de jacht op prooi zit hier in miniscuul formaat de tijd uit te zitten in een door de moeder gesponnen web.

Nu is mij altijd geleerd dat je een luchtfoto op hoogte moet nemen en ik zit nu op hoogte, dus tijd voor een luchtfoto van Calpe!

Zoals je ziet, geen vuiltje aan de lucht. De hele dag is de lucht strak blauw en beukt de zon op het droge landschap. Gevolg, 26 graden vandaag. Echt niet normaal meer. Het is verdorie januari!

Nu klinkt dat voor sommigen heel leuk, 26 graden, maar ik moet vandaag ook nog over wat gemene heuvels, dus ik weet al op voorhand dat ik er niet blij mee ga zijn. Je zou bijna overwegen om met de trein te gaan. De trein komt overigens langs mijn tent, maar ik heb geen zin om een station te bouwen.

Het gaat om de trein tussen Denia en Alicante. Een schattig klein treintje dat over enkelspoor gaat langs enkele toeristische hotspots van Spanje. Ondanks het veel grotere comfort van de trein, gaat er nog altijd een meervoud van reizigers per bus dan per trein naar deze costa.

Persoonlijk heb ik nooit zo begrepen waarom vakanties per spoor zo'n ondergeschoven kindje zijn gebleven, of moet ik zeggen geworden? In het verleden had je tenminste nog diverse autotreinen, maar die zijn er ook niet meer.

Het meest efficiente transportmiddel dat we hebben, de trein, ligt in de zomer op zijn gat, terwijl wij in auto, bus, of vliegtuig stappen. Daar moet wat op te verzinnen zijn.

Ook ik maak vandaag natuurlijk geen gebruik van de trein, ik fiets. Het begin is vandaag nog vrij goed te doen overigens. Doordat ik gisteren al een flink eind de heuvel op ben gefietst, begint mijn dag vandaag in ieder geval niet met een erg lange klim.

De dag begint wel met een bijzonder fraaie dame overigens. Het begin van het pad richting mijn plekje blijkt ook de werkplek van een dame te zijn. In gedachten noem ik haar maar mijn bewaakster, mijn uitzonderlijk fraaie bewaakster.

Dat laatste stukje klim dat wel mee zou vallen valt overigens nog even vies tegen dankzij de warmte, maar gelukkig ben ik er redelijk snel klaar mee, waarna ik de afdaling in kan. Tijdens die afdaling doe ik nog iets dat ik normaal niet doe, ik knijp even flink in de remmen voor een foto, want dit vond ik een wel erg opvallend gebouw.

De rest van de dag kan ik enkel omschrijven als heet. De voorspelling was overigens 'slechts' 21 graden. De hoeveelheid vocht die ik bij me heb en tot morgen mee had gemoeten is halverwege de middag al bijna op, dus ga ik maar snel wat extra kopen. Uiteindelijk drink ik vandaag bijna zeven liter.

De hitte zorgt ook dat ik vandaag vaker moet pauzeren dan normaal, omdat mijn lijf oververhit raakt. Jammer, want de benen zijn vandaag echt fantastisch. Het is de rest van het lijf dat aan het steunen en kreunen is.

Je kunt je hier overigens soms afvragen in welk land je bent als je kijkt naar de nummerplaten. Britten, Duitsers en Nederlanders zijn hier vaak in grotere aantallen dan de Spanjaarden en dat allemaal dankzij de plaats die ik vandaag letterlijk links laat liggen, Benidorm.

Benidorm, bekend van de overwinteraars, maar vooral als de stad die nooit slaapt gedurende de zomer. Officieel wonen hier circa 66.000 mensen, maar in de zomer kan dat oplopen tot meer dan een half miljoen.

Alleen Barcelona en Madrid trekken meer toeristen in Spanje. Alleen Londen en Parijs hebben meer hotelkamers in Europa en nergens ter wereld vind je zoveel hoge gebouwen per duizend inwoners. En dat allemaal in wat begon als een klein vissersdorpje. Helemaal niets voor mij dus.

Overigens vind ik de wegen rond Benidorm nu al druk en chaotisch, wat moet dat wel niet in de zomer zijn? Lekker in de file op vakantie, voelt iedereen zich gelijk thuis.

Na Benidorm heb ik de keuze tussen de N332 en de N332a, waarbij deze laatste vlak hoort te zijn. Die keuze is dus snel gemaakt! Helaas is de werkelijkheid wat weerbarstiger en blijkt de weg voortdurend op en af te lopen. Geen grote heuvels of zoiets, maar na de hitte van vandaag in combinatie met de hoogtemeters van de afgelopen dagen ben ik wel even klaar met het klimwerk.

Ik ben dan ook blij dat ik een plekje voor de nacht weet te vinden, net voordat er weer echt geklommen moet worden. Dat klimmen kan rustig tot morgen wachten, net als de beschrijving van de plek en wat er gebeurde. Wat echter niet kan wachten, dat is de afsluiter van de dag en die past wel bij mijn overnachtingsplek in een stukje niemandsland. Dat niemandsland deed me aan onderstaande denken.