Vreemd hoe een nacht tegelijkertijd lang kan duren en toch sneller voorbij is dan verwacht. Sinds kwart over één in de nacht zat ik bij het afgesloten busstation, te wachten tot deze weer open zou gaan. De regen kwam langzaam naar beneden, maar gelukkig was er een grote luifel om onder te schuilen, dus ik bleef gewoon droog.
En hoe kom je een eindeloze nacht buiten door? Heel simpel, backpack op de grond, daar tegenaan gaan zitten en vervolgens bezig met mobiel of tablet om de tijd te doden. Op enig moment weet je alleen niet meer wat je in vredesnaam nog moet doen, omdat je alles al eens gedaan hebt.
Alleen was ik trouwens niet. Behalve een tweetal vaste bewoners van de luifel, twee daklozen dus, waren er nog een stuk of zes passagiers van vroege bussen die de nacht onder de luifel door hebben gebracht. Met zoveel drukte zouden ze wel wat bankjes mogen plaatsen.
Gelukkig gaat het busstation wel eerder open dan verwacht, waardoor ik om zes uur naar binnen kan, waarna ik direct het juiste perron uitzoek, waar ik dus nog 2,5 uur moet wachten. Groot verschil met de eerste uren wachten is echter wel dat er nu wat te kijken valt.
Gedurende de nacht kwam er incidenteel een bus langs, nu is het gelijk een komen en gaan. De eerste bus van de maatschappij waar ik gebruik van ga maken, ALSA, gaat richting Valencia en Barcelona. De route waar ik weken over heb gedaan in een dagje bus dus.
Het voelt overigens niet als weken, eerder als jaren. Barcelona lijkt alweer zo lang geleden. Het gevolg van zo'n route per fiets doen, je ziet onderweg zo ontzettend veel, dat de tijd meer gevuld raakt dan normaal. Tijd blijkt dan ineens een heel rekbaar begrip te zijn.
Dankzij het komen en gaan van de bussen gaat de tijd deze ochtend overigens ook een stuk sneller, waardoor eindelijk het moment daar komt, dat mijn bus voor komt rijden. Hij vertrekt pas over een half uur, maar ik duik snel naar binnen. Ik ben wel toe aan een fijne stoel namelijk.
Ik installeer me in mijn stoel. Proviand op de juiste plek en wat elektronica om de tijd door te komen. Reguliere stroom is er niet in deze bus zie ik al snel, maar wel via USB. Ik kan dus in ieder geval mijn serie verder kijken op mijn tablet. Wifi werkt niet in de bus, dus het lijkt ook gelijk beperkt te blijven tot serie kijken.
Op de fiets passeerde ik Malaga natuurlijk al, maar net als met meerdere plaatsen langs de kust was dat langs strand en haven, waardoor ik maar een heel klein stukje van de stad zag. Met de bus rijden we een stukje landinwaarts, waardoor ik voor het eerst zie hoe groot Malaga eigenlijk is.
Dit beeld vanuit de bus doet me maar al te goed beseffen hoe weinig je eigenlijk ziet terwijl je op de fiets door een land trekt. En dan is de fiets nog het vervoermiddel waar je het meeste mee ziet volgens mij.
Overigens ook niet gek dat Malaga zo groot is, in de stad wonen een half miljoen mensen en inclusief voorsteden kom je op meer dan een miljoen inwoners. Dan is er ook een zee aan huizen nodig hier aan de zee.
Het is overigens maar heel kort dat ik dit uitzicht over de stad heb. In dit land waar niets vlak lijkt duurt het namelijk nooit lang voor er een heuvel in beeld schuift.
En een paar tel later alweer de volgende heuvel, maar deze herken ik. Onderaan deze heuvel, vlak langs de droge rivier die door het beeld loopt, heeft mijn tent namelijk een nacht gestaan. Leuk om die plek vanuit een hele andere hoek nogmaals terug te zien.
Nu had ik de route van de bus op voorhand niet bestudeerd en ik had de aanname gedaan dat de bus vanaf Malaga direct landinwaarts zou gaan, maar dat bleek niet het geval. De bus sloeg namelijk de route langs de kust oostwaarts in. Tot aan Motril volgt de kust zo ongeveer de route die ik een paar weken geleden volgde, maar dan de andere kant op.
Het is eigenlijk heel vreemd om zo mijn route nogmaals te zien, omdat ik de route niet zie vanaf de weg die ik heb gevolgd, maar vanaf de A7, de snelweg die ik onderweg bijna voortdurend boven me zag liggen. Ik overzie dus als het ware in één blik alles dat eerst om me heen was.
Bij onderstaande beeld schiet overigens de kramp me plots in de kuiten. Het lijkt waarschijnlijk niets bijzonders en zelfs vrij onherkenbaar, maar ik weet precies wat er zichtbaar is op onderstaande foto en vooral wat er nu gaat komen.
De foto hierboven is precies ten oosten van het dorpje Maro, vlak bij Nerja. Om daar met mijn fiets te komen vanuit het oosten moest ik een ontzettend steile klim op. De laatste echte klim die ik onderweg heb gehad en gelijk één van de allerzwaarste.
Deze klim had ik bedwongen direct aan het begin van de dag met verse benen en nog kwam ik nauwelijks naar boven. Iets rechts van het midden op onderstaande foto heb ik nog een hele tijd uit staan hijgen vlak voor de top.
Het meest vervelende stuk staat op onderstaande foto. Omdat dat stuk een brug was kon ik daar niet even aan de kant gaan staan, terwijl ik daar op dat moment erg aan toe was. Een vreemde mix was dat moment, want ik zat goed kapot, maar tegelijkertijd was het uitzicht fantastisch.
Iets verderop zit de snelweg nog altijd op dezelfde hoogte, maar de N340 die ik had gevolgd is hier bijna niet te zien, omdat die veel lager loopt. Onderstaande foto is genomen op het punt waar de klim begon die dag en ik nog vrolijk fluitend op de fiets zat. Tevens is dit één van de allerlaatste blikken die ik op de Middellandse zee heb kunnen werpen.
De A7 trekt namelijk langzaam iets landinwaarts hier, om ten noorden van Motril samen te komen met de A44, de snelweg die dan eindelijk echt landinwaarts gaat. Vanaf hier laat ik de mij inmiddels bekende kuststrook achter me en ga ik een onbekend gebied in. Ik ben benieuwd wat ik hier allemaal ga zien. Hierover meer in het volgende deel over de terugreis, waarin ik dwars door Spanje naar San Sebastian reis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten