Vandaag krijgt de fietsenmaker zijn laatste kans. Komt het vandaag niet voor elkaar, dan is het einde verhaal. Omdat ik daarbij de fietsenmaker een fatsoenlijke kans wil bieden, breek ik eerder dan normaal mijn tent af en ga ik richting fietsenmaker. Hierdoor ben ik wel eerder vertrokken dan het tijdstip waarop de afgelopen twee dagen de koeien voorbij waren gekomen, dus geen idee of er vandaag nog meer koeien zijn geweest.
Eenmaal bij de fietsenmaker haal ik alles van mijn fiets, zodat hij er goed bij kan en verlaat ik met medeneming van mijn elektronica het pand. De fietsenmaker denkt namelijk meerdere uren bezig te zijn met verschillende opties bekijken en bellen met collega's voor onderdelen.
Uren die ik ga slijten bij de Mac. Zou niet weten wat ik anders zou moeten doen. Naar iets lopen dat verder is heb ik al helemaal geen zin, want door het vele lopen van de afgelopen dagen begin ik last van mijn voeten te krijgen. Die zijn het niet meer gewend om op deze manier belast te worden.
Ik vul mijn tijd met wat schrijven en het kijken van wat filmpjes, tot er een eerste update komt van de fietsenmaker. Er is progressie, maar hij is er nog niet helemaal. Hoop heeft hij echter nog wel om er helemaal te komen. Nog even geduld dus.
Het allerlaatste stukje wachten is dus aangebroken. Ondertussen denk ik na over de mogelijk die de fietsenmaker me nu al kon bieden. Een werkende fiets, alleen met een versnelling minder. Dat klinkt aanlokkelijk, maar komt niet overeen met de afspraak die ik met mezelf heb gemaakt. Gisteren immers besloten dat ik het volledig op orde wil hebben, of niet. Daarbij heb ik de laatste tijd wel geleerd dat het nakomen van afspraken met mezelf van belang is, dus als het bij dit blijft, dan is het einde verhaal.
Een paar uur later komt het grote moment nabij. Ik pak mijn spulletjes dus in bij de Mac en ga nog snel even langs de supermarkt, alvorens me richting fietsenmaker te begeven. Daar aangekomen is al snel duidelijk wat ik had zien aankomen, het is niet naar wens voor elkaar te krijgen zonder weer een week op onderdelen te wachten. De kogel is dus door de kerk, ik maak een einde aan de reis en ga naar Oldenzaal terug.
Heb ik daar moeite mee? Nee, want ik was er mentaal al op voorbereid. Plus, nog veel belangrijker, ik was al veel over de terugreis en terugkomen aan het nadenken. In mijn hoofd was ik dus al aan het terugkomen de afgelopen weken, dan kan het net zo goed nu direct gebeuren.
Voor een laatste keer trek ik dus weer naar het plekje waar ik nu al een week sta en bouw ik mijn tent op. Hierna duik ik opgelucht, er is immers duidelijkheid, de tent in om te genieten van de nachtrust. Overmorgen begint de reis terug, voor vandaag dus enkel nog een dagafsluiter. De langste zomer uit mijn leven is klaar. Er kan dus maar één afsluiter zijn vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten