Vannacht stond mijn tent in Alicante zelf. Natuurlijk niet midden in de stad, maar in een ongebruikt gebied naast een villawijk. Slapen op niveau dus. Voordeel van zo'n villawijk is dat de bewoners natuurlijk ook nog wel een beetje uitzicht willen.
Ik had ook weer een huisdier, deze keer alleen geen flauw benul wat voor beestje het was deze keer. Een insect, dat zie ik nog wel, maar daar stopt mijn kennis aangaande dit beestje.
Zeker wanneer ik een stukje ongebruikt land gebruik vlak bij de bewoonde wereld, kan het een uitdaging zijn om het gebied te betreden en te verlaten en dat was deze keer ook het geval. Om te voorkomen dat mensen met een auto een gebied als dit betreden werpen ze namelijk vaak een enorme wal van aarde en stenen op en omdat het hier om een villawijk ging mocht de wal blijkbaar ook wat hoger. Maar liefst twee meter hoog.
Gelukkig willen vaker mensen dit gebied in, wandelaars en mountainbikers neem ik aan, dus gelukkig is er meestal wel iets van een pad langs of over zo'n berg en in dit geval was het over de berg en dat is niet eenvoudig met een zwaar bepakte fiets. De dag begon dus al gelijk met een worsteling, maar luctor et emergo.
Overigens was dat nog niet het einde van de worsteling. Hoewel er vandaag niet heel veel geklommen moet worden, begint het wel gelijk met een gemeen klimmetje. Ik ben al met al dus gelijk wakker zeg maar.
Vandaag mag ik eerst dwars door Alicante heen en dat gaat via erg brede en drukke wegen. Hierdoor kan ik helaas niet alles uitgebreid bekijken dat langs de route ligt, maar ik zie genoeg om te concluderen dat Alicante een mooie stad is die zeker de moeite waard is. Het is trouwens wel een aanslag op je zintuigen om met de fiets over wegen met acht rijstroken te gaan, maar vooruit.
Alicante is de laatste jaren mede bekend dankzij de start van de Volvo Ocean race, een wedstrijd die op dit moment vol in gang is. De laatste drie edities van deze monsterrace zijn hier van start gegaan. In Alicante hebben ze er zelfs een speciale pier voor gebouwd in de haven, met daarop een speciaal museum. Helaas heb ik geen fatsoenlijke blik op de haven kunnen werpen, maar gelukkig stond er wel een mooie boot op een plek waar ik even voor het stoplicht moest wachten, waardoor ik snel een foto kon nemen. Iets zegt me dat deze boot zich niets als een vis in het water heeft gevoeld.
Direct naast de haven ligt een flinke rots, midden in de stad, met daarop het kasteel Santa Barbara. Helaas, ondanks meerdere pogingen om een rustig plekje te vinden met zicht op deze rots, kon ik ook hier geen foto van maken. Het enige rustige plekje dat ik vond was natuurlijk weer een plek zonder zicht op de rots, maar wel met onderstaande welhaast koloniale plaatje.
Santa Barbara zag ik pas weer toen deze al zo ver van me af lag, dat de rots er een stuk minder indrukwekkend uitzag. Maar toch, als je bedenkt hoe ver ze boven de stad uitsteekt, dan heb je nog altijd een aardig idee hoe dominant de rots met bijbehorend kasteel boven Alicante uittorenen.
Gelukkig was dit ook zo ongeveer het punt dat aan de grote drukte een einde kwam. Om dit te vieren heb ik even inkopen gedaan en ben ik op een bankje gaan genieten van een vers stokbrood met ansjovis. Velen zijn niet gek op ansjovis, maar op vers stokbrood of op een pizza kan ik er geen genoeg van krijgen.
Na dit fijne intermezzo was het tijd om de weg te vervolgen, maar daar hoorde wel een afscheid bij. Een blijvend afscheid van de N332 die ik de afgelopen dagen heb gevolgd en een tijdelijk afscheid van de zee. Ik had beiden kunnen volgen door bij de kust te blijven, maar er zit me teveel klimwerk op die route, dus heb ik besloten om via Murcia verder zuidwaarts te gaan. Pas in het uiterst zuidoosten van Spanje zal ik de kust weer gaan zien.
Het afscheid van de N332 gaat echter wel gepaard met een hereniging met de N340. Bij Valencia was deze verdwenen omdat hij vervangen was door andere wegen, maar vanaf hier kan ik weer een week via de oude vertrouwde N340 mijn weg vervolgen. Vanaf hier nog maar 733,856 kilometer tot aan Cadiz.
Uiteraard doe ik die niet allemaal op één dag en al helemaal niet vandaag. Ik voel namelijk bijzonder goed de vermoeidheid van de afgelopen dagen in het lijf en ik merk dan ook aan alles dat ik aan een rustdag toe ben. Bijna kan ik genieten, morgen nog een dagje peddelen op de fiets.
Rond zonsondergang ben ik nog niet veel verder dankzij de vermoeidheid en zit ik onder de aanvliegroute van de luchthaven van Alicante. En laat je niets wijsmaken, vliegtuigen vliegen echt niet zelf, die zitten gewoon vast aan een draadje.
Zonsondergang, dus tijd om een plekje voor de nacht te zoeken. Dat is hier alleen niet bepaald eenvoudig. Er groeit hier namelijk bijna niets boven kniehoogte en daar kan ik mijn tent niet achter verstoppen. Zelfs op het bedrijventerrein lukt het niet, want het bedrijventerrein dat ik aantref is te nieuw. De onverkochte percelen liggen er dus nog keurig verzorgd bij en zijn daarmee ook ongeschikt voor mijn tent.
Er zit dus niets anders op dan de heuvels in te trekken, om daar alsnog een plekje te vinden en zo kom ik toch nog aan een mooi aantal hoogtemeters voor de dag. Na het nodige klimwerk vind ik eindelijk een geschikt plekje, waar ik in volkomen rust de nacht door kan brengen. Gelukkig nog maar één dag te gaan en daarna rust. Nu nog geen rust, maar een dagafsluiter. Iets energieks kan ik nu wel gebruiken. Er mag gedanst worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten