woensdag 10 januari 2018

Dag 248: Tarragona - Rustical Mont-roig

Aantrekkende wind, 27 kilometer en 80 hoogtemeters.

Vannacht sliep ik dus op het industrieterrein van Tarragona, op een onverkocht perceel. Hoewel er erg slecht weer onderweg is volgens de voorspelling, moet ik echter wel vandaag weer verder, want de plek waar ik sta is absoluut niet geschikt voor slecht weer.

Het is hier namelijk veel te open om bescherming te bieden tegen de voorspelde wind. Vandaag gaat dus een dagje worden van zo ver mogelijk fietsen en ondertussen de weerapp scherp in de gaten houden, want ik wil natuurlijk wel uiteindelijk droog in mijn tent zitten op het einde van de dag.

Mijn nachtrust was overigens bijzonder slecht. Toen ik hier gisteren laat aan was gekomen hoorde ik nog niets, maar vlak voor ik wilde gaan slapen hoorde ik voor het eerst muziek. Muziek die vervolgens ieder kwartier een stukje harder werd gezet, en harder, en harder, etcetera. Wat bleek, op dit industrieterrein was ook nog een discotheek gevestigd. Blijkbaar was isolatie hier niet nodig, dus was buiten alles goed te horen. Ik neem aan dat het geluidsvolume de voornaamste indicatie was voor de drukte in de zaak. Pas diep in de nacht ging het volume langzaam weer wat naar beneden, waarna ik de slaap kon vatten.


Direct na vertrek is mij ook gelijk duidelijk waarom ik gisteren diverse tankers buiten de haven zag liggen wachten, er is hier ontzettend veel petrochemische industrie. Onder andere een grote fabriek van BASF, maar nog vele anderen. Om bij de weg te komen die ik vandaag wil volgen moet ik over een weggetje dat midden tussen de chemische installaties loopt. Weer eens iets anders om te bekijken.


Het geraas van het affakkelen is natuurlijk niet in beeld te brengen en zo'n vlam wil ook niet echt lekker op de foto, maar indrukwekkend is het wel om er vlak langs te fietsen.

Vandaag ga ik in de richting van Salou en als het goed is verder. Waar Lloret de Mar leeft bij de gratie van de jeugdzonde, is dat voor Salou volgens mij dubbel zo erg. Ik ben er zelf nog nooit geweest, maar ken de verhalen.

Overigens is het een bewuste keuze om er nog nooit te zijn geweest. Tijdens mijn periode in Calella gingen collega's regelmatig naar Salou om te stappen, maar ik sloeg bewust iedere keer over. Dan koos ik liever even voor een avondje Engelse pub of zo.

Salou is langs dit hele deel van de kust vooral bekend vanwege Port Aventura, het lokale ponypark zeg maar. Vanaf Valencia tot de Franse grens is er volgens mij geen kustplaats zonder pendelbus naar Port Aventura. Terwijl ik er op een afstandje langs pendel en de achtbanen zie, merk ik dat ze ook in de winter vol in bedrijf zijn. Ooit al eens gehoord dat Spanjaarden zelf alleen in de winter gaan, omdat ze het hier anders te druk vinden en dat zou dus wel eens kunnen kloppen.


Mijn behoefte om Salou te betreden is nog altijd niet echt gegroeid, dus beperk ik me tot de doorgaande weg door Salou. De aanblik is ronduit troosteloos. Ik heb veel lege badplaatsen gezien de afgelopen weken, maar dit is wel heel erg leeg. Nu helpt het niet dat het Driekoningen is, in Nederland het teken dat de kerstboom eindelijk de deur uit kan, hier een echte feestdag, maar dan nog. Het is hier echt uitgestorven. Blijkbaar trekken ze behalve het zomerse feestvolk hier geen andere bezoekers.

De enige andere foto die ik van Salou heb is dan ook van grote afstand, vanaf het strand van Cambrils, een plaatsje verderop.


Cambrils heeft overigens zijn eigen niveau van triestheid. Dit plaatsje staat zo te zien helemaal stampvol met koopappartementen en time shares en die geven an sich al een troosteloze aanblik in de winter. Wat het hier echter triest maakt, is dat het strand van Cambrils aan het verdwijnen is. Ondanks verwoede pogingen om het strand te beschermen met golfbrekers voor de kust, is het strand op veel plekken maar een paar meter breed en soms zelfs volledig verdwenen.


Heb je een appartement aan de kust gekocht, kun je niet eens naar het strand omdat het strand verdwenen is. Dan zul je balen. Als ze geen oplossing kunnen vinden zou dat zomaar de dood van Cambrils als badplaats kunnen betekenen.

Na de vele kilometers boulevard van Cambrils te hebben gefietst is het tijd om weer iets landinwaarts te trekken, om de N340 weer op te pikken. Onderweg naar de N340 kom ik ook nog eens langs twee inmiddels permanent gesloten campings. Blijkbaar is de achteruitgang hier dus al begonnen.

Dan even over het weer. Het had al lang moeten regenen, maar de buien die mijn kant opkomen buigen iedere keer vlak voor me af het binnenland in. Dat is dus een mooi mazzeltje. De wind is echter wel steeds meer aan het toenemen en lijkt soms van alle kanten te komen. Tijd dus om een mooi beschut plekje op te zoeken.

Iets dorpje verderop, met een paar enorm grote en blijkbaar wel prima florerende campings, vind ik een stukje van de N340 af een prachtig stukje bos, met langs de randen een muur van groen. Ik loop via een pad het bos in, sla daar waar een doorgang is af dieper het bos in en ga nog een keer de hoek om, zodat ik uiteindelijk achter die muur van groen terecht ben gekomen.

Op deze plek durf ik het aankomende weer wel uit te zitten, want hoewel de wind inmiddels echt door de bomen jaagt, voel ik door de bescherming van de struiken om me heen zelf geen zuchtje wind. Bovendien ben ik vanaf het bospad volkomen onzichtbaar. Een perfect plekje dus om de dag af te sluiten met een stukje muziek. Iets over dat lege Salou.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten