Al bij het ontwaken, na een opvallend goede nachtrust overigens, is me gelijk duidelijk dat er geen medisch wonder plaats heeft gevonden. De rug is nog altijd bijzonder pijnlijk, maar net ietsje minder pijnlijk dan gisteren. Dat is maar goed ook, ik ben niet van plan hier te overwinteren.
Vandaag dus maar eens proberen wat te bewegen, met als doel de supermarkt in het dorp. Ik zou eventueel nog tot morgen kunnen met mijn proviand, maar ik probeer altijd wat buffer te houden. Je weet immers maar nooit wat je nog tegen kunt komen.
Het pijnlijkste deel van de dag zit in het begin van het proces om richting de supermarkt te komen. Het aankleden is een hel, maar pas echt lastig is het stuk opstaan en de paar stappen richting fiets zetten. Mijn lijf heeft ernstig behoefte aan ondersteuning, maar juist op dit stuk is die ondersteuning niet voorhanden.
Zodra ik bij mijn fiets ben sla ik dan ook een zucht van verlichting, omdat de fiets me helpt om overeind te blijven. Het hele proces van aankleden, tent uit kruipen, overeind komen en vijf stappen zetten heeft me meet dan een uur en vooral veel energie gekost. Even bijkomen dus.
Na het bijkomen schuifel ik met mijn fiets het bos uit, daarbij de takken zo goed mogelijk ontwijkend. Bukken voor een tak zit er namelijk niet in. Eenmaal uit het bos loop ik honderd meter tot bij een hekje, zodat ik steun heb om op de fiets te komen.
Bij dit hek kijk ik naar de Saône en ik zie dat de regen van de afgelopen dagen zijn effect heeft gehad. De Saône staat een meter hoger en diverse bomen staan daardoor met de voetjes in het water. De wei van. De koeien is daardoor ook nog maar vijf tot tien meter breed. Niet dat de koeien in beeld zijn overigens, want deze wei is enorm lang.
Zomaar op de fiets stappen is geen optie. Ik krijg mijn been veertig centimeter omhoog en daarmee krijg ik hem natuurlijk niet over het zadel. Dan maaranders te werk. Ik leg de fiets op de grond, stap met één been in het frame en til de fiets een stukje op. Hierna stap ik uit het frame naar de juiste zijkant van de fiets en kan de fiets helemaal omhoog. Mede dankzij het uitgekozen hek kan ik mezelf in het zadel hijsen en de tocht kan beginnen.
Het fietsen zelf is gelukkig niet zo'n probleem, maar dat wist ik al uit ervaring. Om bij de supermarkt te komen moet ik echter ook wat klimmen en daar heb ik nog geen ervaring mee. Veel kracht kan ik niet zetten, dus zet ik er een hele kleine versnelling op en kruip zo met vier kilometer per uur de, gelukkig vrij korte, heuvel op.
Bij de supermarkt leg ik de fiets weer neer om af te kunnen stappen, waarna vervolgens een winkelwagentje mijn reddingsboei gaat zijn. Wat kan het heerlijk zijn om je ergens aan vast te houden. Ik schuifel door de supermarkt, pak wat ik nodig heb en begeef me naar de kassa. Het is pas op dat moment dat ik ontdek hoe laag de bodem van een winkelwagentje eigenlijk is.
Terwijl de caissière me vreemd aankijkt ga ik dus maar half over en half in het wagentje hangen om alles op de lopende band te knikkeren. Terwijl ik met rood aangelopen hoofd weer omhoog kom is mevrouw al klaar en mag ik direct betalen. Een blijk van medeleven zit niet bij de service inbegrepen.
Ik stop alles in de boodschappentas terwijl mevrouw me aan zit te gapen en verlaat het pand. Hier ga ik geen jarenlange trouwe klant worden. Bij mijn fiets volgt weer het opstapproces, waarna ik terug kan naar mijn tent, deze keer met een afdaling.
Dat afdalen niet altijd een zegen is blijkt al snel. Als je harder fietst voel je de hobbels ook beter. Ik knijp dus flink in de remmen en ga de heuvel maar iets harder af dan ik hem op ging. Eigenlijk vind ik dit moment nog wel het ergste. Die stomme rug ontneemt me gewoon het plezier van afdalen.
Terug bij mijn bosje gaat het eerder omschreven proces nog een keer in tegenovergestelde richting en eindelijk kan ik weer op mijn knieën mijn tent inkruipen en gaan liggen. Volkomen uitgeput van de kracht die dit alles me gekost heeft. Wat een genot om weer te liggen en deze keer met een vers stokbrood bij de hand, dat maakt veel goed.
Al met al is dit boodschappen verhaal bijna net zo lang geworden als het duurde, tijd dus om naar de afsluiter van de dag te gaan. Laat ik hopen dat ik niet teveel titels met back hoef te verzinnen de komende dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten