De dag begint nat en erg winderig. Gelukkig heb ik echter gisteren wat extra kilometers gedaan, waardoor ik er vandaag minder hoef. Dit geeft de luxe dat ik tijdens de regen en wind in mijn tent kan blijven. Hoewel, vertrekken was niet echt een optie, vooral dankzij de wind. Die gaat op momenten zo te keer dat ik het niet eens aan zou durven om mijn tent af te breken, omdat die tijdens dat proces extra kwetsbaar is.
Maar gelukkig neemt begin van de middag de wind af en niet veel later word het ook nog eens droog. Aan de slag dus! Ik hoef niet veel kilometers af te leggen vandaag, maar in het eerste deel zitten wel twee klimmetjes en die wil ik zo snel als mogelijk achter de rug hebben.
Hierboven overigens eerst nog mijn beeld bij het verlaten van mijn tent. De wind was dus afgenomen, maar belangrijker nog, hij was gedraaid. Voor het eerst in lange tijd weer een keer wind in de rug!
Heel veel scheelt het niet bergop, maar net genoeg om het te merken en dat is alles dat een mens nodig heeft. Met name het eerste klimmetje was gemeen steil, maar daar hoorde dan ook een beloning bij.
Direct bovenop de eerste klim was ik namelijk weer terug in de geschiedenis. Bovenop deze heuvel bij Érize-la-Brûlée lag in het verleden namelijk een vliegveld. Helaas was daar, behalve een herdenkingsbordje, niets meer van te zien. Volgens de moderne maatstaven zou hier nooit een luchthaven kunnen liggen, maar het gaat dan ook niet om recente geschiedenis. We zijn namelijk weer honderd jaar terug in de tijd, bij de eerste wereldoorlog.
Dit vliegveld heeft een belangrijke rol gespeeld bij de slag om Verdun en is gebruikt door Franse en later ook Amerikaanse piloten. Dit vliegveld was essentieel in de verdediging van iets dat essentieel was voor de verdediging van Verdun. Wat dat iets dan is? Dat zie je hieronder.
Inderdaad, een weg. Niet zomaar een weg, maar de enige weg die vrij beschikbaar was om Verdun van manschappen en voorraden te voorzien. Dit was letterlijk de slagader die Verdun, op dat moment het hart van Frankrijk, in leven hield. Zonder deze weg zou Verdun zijn gevallen en daarmee uiteindelijk mogelijk heel Frankrijk.
Morgen ga ik ook nog een filmpje maken over deze weg, dus al teveel ga ik er nu niet over zeggen, behalve dat de Fransen deze weg echt vereren en hem hebben hernoemd tot voie sacrée, oftewel heilige weg.
Op deze heilige weg moest ik nog een stukje klimmen, maar dat deerde me weinig. Hoe vaak krijg je immers de kans om te fietsen op zo'n historische weg? Het meest mooie volgde echter na een kilometer of tien fietsen. De klim hield op en er zou een ongekend lange afdaling komen. Heerlijk!
Van de resterende acht kilometer heb ik een kilometer bij moeten trappen. De rest ging helemaal vanzelf. Wat een ongekend genot!
Overigens, in het onderwerp van ieder bericht staan telkens twee plaatsnamen. De tweede is van de laatste plaats die ik heb gehad op een dag. Deze keer scheelde het echter maar één meter, of er had Bar-le-Duc gestaan. Precies één meter voor Bar-le-Duc sla ik namelijk af, loop ik een beboste heuvel op en zoek ik een plekje voor de nacht vlak langs een bosweggetje.
Over hie het is om vlak bij een stadje te slapen morgen meer, voor nu enkel nog de afsluiter van de dag. Onderstaande past volgens mij prima bij zowel een oorlogsweg, als het bosweggetje waar ik de nacht door ga brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten