Dag 38: Veluwe - Utrechtse heuvelrug

Hoogste tijd om weer in beweging te komen en naar een nieuwe locatie te gaan.

Vandaag is dan eindelijk de dag gekomen dat ik de Veluwe ga verlaten. Ik heb hier enorm genoten en kan een bezoek meer dan van harte aanraden. Zeker in combinatie met de camping in het park zelf. Ga je langer dan een week, dan is deze camping waarschijnlijk zelfs voordeliger dan de campings in de omgeving.

Uiteraard vertrok ik weer veel te laat. Op de één of andere manier ga ik juist op reisdagen lange gesprekken met mensen aan en vandaag was geen uitzondering. Ook moest ik nog meer foto's en dergelijke verwerken dan ik had verwacht. Ik weet niet wanneer ik weer stroom heb, dus vandaag moet alles verwerkt zijn.

Het eerste deel van de reis gaat door het park zelf richting de uitgang bij Otterlo. De eerste paar kilometers gaan fluitend, lekker door het bos zonder last te hebben van zon of wind. Na het jachthuis kom ik echter op het Ottelose zand en dat veranderd de boel gelijk. Zon en met name de wind hebben hier vrij spel. Hierdoor is het gelijk al zwoegen geblazen.

Eenmaal aangekomen in Otterlo ben ik dan ook blij dat ik dit deel van de tocht achter de rug heb. In Otterlo zelf sla ik de proviand voor de tocht in. Vooral veel vocht en een stokbrood. Otterlo is overigens totaal anders dan Hoenderloo, waar ik de laatste weken vaak geweest ben.

Hoenderloo is pas ruim 150 jaar oud en is ontstaan dankzij de stichting van een kerk en later een school voor de bijzonder arme mensen die in de omgeving woonden. Een belangrijk deel hiervan woonde eerst in plaggenhutten waar nu het nationale park is. Op de arme zandgronden in de omgeving is het lastig overleven.

Otterlo is echter zo'n 1000 jaar ouder en beduidend beter af. Hier zitten veel dure restaurants en hotels, terwijl in Hoenderloo vooral campings en goedkopere eetgelegenheden zitten. Otterlo ziet er dan ook veel beter uit, maar tegelijkertijd voelt het niet echt, waar Hoenderloo veel authentieker oogt.

Bij een lange fietstocht heb ik het liefst in het begin lange rechte wegen, want dan ben ik nog fris om de kilometers te maken. Later wil ik het liefst bochtige wegen, want dan kun je van bocht naar bocht rijden om de motivatie er in te houden. Uiteraard gaat het vandaag weer precies andersom. In het begin veel extra meters dankzij onnodig gekronkel en op het einde lange rechte einden die moedeloos maken. Het zal ook eens anders zijn.

Op enig moment fietste ik Barneveld binnen en om dat te weten hoefde ik niet eens naar het plaatsnaambord te kijken. Het eerste wat je in Barneveld ziet is namelijk pluimvee, de trots van Barneveld. Alles in deze plaats lijkt om pluimvee te draaien, ze hebben zelfs een pluimveemuseum. Hoe verzin je het.

Ook is overigens duidelijk dat ik vandaag door de bijbelgordel aan het fietsen ben. Aan de mannen zie je het niet direct, maar de kleding van de vrouwen laat geen twijfel bestaan. Lange jurken en rokken zijn hier overal te zien.

Ook een belangrijk verschil zijn de blikken. Bijna overal ontmoet ik tijdens het fietsen vriendelijke blikken als ik met mijn grote lijf en grote hoeveelheid bepakking voorbij kom. Hier krijg ik ineens afkeurende blikken. Vrij met fiets en tent rondtrekken is immers niet wat binnen het wereldbeeld van deze mensen past. Hun verlies zullen we dan maar zeggen.

Overigens vind ik Barneveld om een andere reden een bijzonder onvriendelijke gemeente. In de circa tien kilometer die ik door deze gemeente fiets kom ik precies één bankje tegen om te rusten en dat is dan nog bij een carpoolplaats. Rust en dus ledigheid is hier denk ik des duivels oorkussen.

Onderweg kom ik ook nog een verkeerd aangegeven omleiding tegen, waarbij ik netjes de omleiding volg, om vervolgens te ontdekken dat deze langs een route gaat waar ik als fietser niet mag komen. Weer terug dus en zelf maar een route vinden. Al met al kost dit me een uur.

Door deze vertraging in combinatie met het late vertrek staat inmiddels wel vast dat ik het niet meer ga halen om voor het donker te arriveren, dus word het tijd om het rustig aan te doen. Of je nu om elf uur of om één uur in de nacht je tent in het donker op moet zetten maakt immers niets uit.

Voordeel van de vertraging is wel dat ik het na zonsondergang af gaat koelen en ik daardoor weer hernieuwde energie krijg. De kilometers vliegen er ineens een stuk sneller doorheen. Tot het moment dat duidelijk is waarom ze het de Utrechtse heuvelrug noemen.

Op zes kilometer voor mijn bestemming loopt de weg namelijk ineens gemeen omhoog. Net wat ik nodig heb na ruim vijftig kilometer en met mijn bepakking, maar vooruit. Meest vervelende is wel dat ik door het donker werkelijk geen idee heb hoe lang deze klim gaat duren.

Op enig moment is het even genoeg en moet ik stoppen om de ademhaling op orde te krijgen. Pas nadat ik weer verder ga ontdek ik dat ik dit vlak voor de top deed. Een minuutje doorbuffelen was genoeg geweest om ineens de top te halen.

Waar na een beklimming soms een plateau volgt, is dat nu gelukkig niet het geval. Het zoeft heerlijk neerwaarts. Na het vervloeken van de ijstijden die deze heuvelrug hebben gevormd, volgt nu het bewieroken van de zwaartekracht die me laat genieten van de vruchten van mijn klimarbeid.

Na de echte afdeling blijft het de laatste kilometers naar de kampeerlocatie in dalende lijn gaan, maar wel met een groot verschil. De laatste vier kilometer gaan namelijk over onverharde wegen en dat is concentreren in het donker.

Gelukkig kan ik op de fiets blijven tot ik vlak bij de locatie ben. Enkel de laatste 400 meter leg ik te voet af, mede omdat ik hier erg op moet letten waar de bospaden lopen. Zonder een foute afslag te nemen weet ik de plek in één keer te vinden tot mijn tevredenheid. Lang leve GPS :)

Eenmaal de fiets aan de kant begin ik toch wel te voelen dat deze dag er flink ingehakt is. Eerst dus maar even een beetje rusten voor ik de tent op ga zetten. De kramp begint aan alle kanten de kop op te steken in mijn lijf.

Na een minuut of twintig rust kan het lijf er weer tegenaan en zet ik de tent op. Gelukkig heb ik een fatsoenlijk lampje bij me, waardoor de tent snel en goed staat. Tijd om moe maar voldaan mijn tent in te duiken en te genieten van de nachtrust.